1 jaar een burn-out, kun je nagaan. Wat een raar jaar was dit zeg! Ik durf wel te zeggen dat het wel het meest moeilijke jaar tot nu toe was. Ik praat jullie helemaal bij over mijn leven met al 1 jaar een burn-out.
1 jaar een burn-out – mijn verhaal
De mensen die mij al langer volgen kennen dit verhaal waarschijnlijk wel. Toch had ik de behoefte om een soort van jaarverslag uit te brengen. Het begon een jaar geleden. Eind april zat ik huilend bij de huisarts. “Ik denk dat ik overspannen ben”. Na een opsomming van mijn klachten dacht de dokter ook. Ik kreeg het advies om veel te rusten en leuke dingen te doen. Ja hallo, dat kan toch niet. Ik moest werken, ik had verplichtingen, ik had een kind. Ik bedoel, hoe dan?
Ik heb niks
Ik zette mijn schouders eronder en ging de volgende dag toch gewoon naar mijn werk. De stress gierde door mijn lijf, ik kon niks hebben. Al snel had ik door dat het echt niet ging maar naar huis gaan durfde ik niet. Tot mijn collega mij gewoon vertelde dat ik nu naar huis moest gaan. Ze zouden zich wel redden. Op de terugweg kon ik alleen maar huilen. “Jan, het gaat helemaal niet goed.” De tranen liepen over mijn wangen. Jan verplichtte mij om op de bank te gaan liggen en ik denk dat dit het moment was dat ik er aan durfde toe te geven. Ik stortte letterlijk in.
Gaat wel weer over
Die eerste week ging het heel erg slecht. Mijn hartslag zat constant in mijn keel, huilde de hele dag door en kon amper uit bed komen. Ik trilde het uit van de spanning en had constant het idee dat ik flauwviel. En die hoofdpijn? Die ging maar niet weg. Ik had gelukkig 2 weken vakantie en had bedacht dat ik deze weken zou gaan gebruiken om zo goed mogelijk te herstellen zodat ik na deze weken weer fris aan het werk zou kunnen. Nu slaat dat natuurlijk nergens op, ik zit al 1 jaar met een burn-out. Maar toen was ik er van overtuigd dat het over een paar weken over zou zijn. Naarmate de vakantie vorderde had ik al snel door dat ik niet aan het werk zou kunnen. Ik was gewoon ingestort en kon niks. Ik kon niet eens voor Gijs zorgen.
Na deze 2 weken vakantie kon ik wel weer aan het werk.
Stel je niet zo aan!
En in de weken er na had ik nog steeds het idee dat het niet zo heel ernstig was. Natuurlijk ik had mijn huis verbouwd, daar had ik ontzettend veel stress van gehad maar dat was nu klaar. En voor de rest was ik toch gelukkig? Ik vond mijn werk leuk, en had een gezin, een blog waar ik mijn ei in kwijt kon en had het toch goed voor elkaar? Ik vond dat ik mij niet zo aan moest stellen. Wat zullen de mensen wel niet denken?
Ik ben kapot
Tegen het begin van de zomer voel ik me nog steeds vreselijk! Elke dag voelde als dezelfde hel. Ik hoef dan niet elke dag te huilen maar voor de rest kan ik gewoon helemaal niks. Ik ben kapot! Mijn hoofd en lichaam zijn kapot! Naast dat voel ik me vreselijk schuldig. Gijs zit halve dagen achter de Ipad, ik kan niet eens goed voor hem zorgen. Mijn man moet al het huishouden doen, ik kan helemaal niks. En op mijn werk kunnen ze geen vervanging vinden, de werkdruk die al ontzettend hoog is wordt door mijn schuld nog hoger. En nog steeds houd ik mezelf voor dat het maar tijdelijk is, het is gewoon niet mogelijk dat ik zo lang uitgeschakeld ben. Ik rekende dan ook uit hoe lang het ongeveer zou duren voordat ik beter zou zijn. Volgens mijn berekeningen (de periode van de verbouwing) zou ik er over een paar maand weer helemaal bovenop zijn. Daar hield ik dan ook maar aan vast.
Eindelijk rust
De zomervakantie is echt heerlijk! Ik merkte dat ik opknapte. Het voelde goed om me even van het werk af te kunnen zonderen en niks te moeten. Natuurlijk heb ik nog steeds hele slechte dagen maar voor mijn gevoel heb ik nu de tijd. Er zit even geen druk achter. Tegen het eind van de vakantie bouwt de spanning op. Ik vind dat ik straks op mijn werk weer goed moet kunnen meedraaien. Ik voel me zo schuldig. Iedereen heeft zoveel stress om mij en ik wil dat niet! De spanning wordt zo hoog dat ik op mijn eerste werkdag volledig knap. Ik kan het niet! Mijn werk geeft me gelukkig de ruimte en tijd om te herstellen. De druk komt van binnen. Ik wil gewoon weer werken!
Iedereen heeft zoveel stress om mij.
Ietsjepietjse beter
In de maanden daarop krijg ik door dat ik er nog niet ben. Ik probeer zoveel mogelijk te rusten en leuke dingen te doen. Ik haal veel plezier uit mijn blog en uit Gijs. Het lukt om af en toe een beetje met Gijs te spelen en daar ben ik ontzettend blij mee. Ik krijg hulp en probeert mijn ogen te openen. Ik krijg door dat ik een ontzettende pleaser ben en wil dit graag veranderen. Nog steeds heb ik niet door dat dit wel eens langer kan duren dan ik had verwacht. Ik heb hoop dat ik er rond de kerst weer helemaal weer zou zijn.
Niemand begrijpt het
Iets wat mijn hele ziekte bovendrijft is het onbegrip van anderen. Ik merk dat ik daar heel lastig mee om kan gaan. Ik ben van mijzelf een harde werker, ik ben geen piepertje. Zo stel ik mij ook op op mijn werk. Ik krijg echt kriebels van mensen die constant aan het klagen zijn over lichamelijke pijntjes. Zo ben ik dus niet. Nu ik geheel ingestort ben merk ik dat mensen daar dingen van vinden. Ik zou zo graag willen bewijzen aan mensen hoe erg ik het soms heb. Mijn coach adviseert mij om het los te laten en vooral te doen wat goed is voor mij. Daarom blijf ik fotograferen en bloggen. Iets wat achteraf gezien heel goed was maar wat andere mensen niet goed hebben kunnen begrijpen.
Het gaat niet goed
Begin december heb ik een terugval. Het lukt mij niet om volledig voor mijzelf te kiezen, ik voel me zo schuldig over alles. Ik ben klaar met deze burn-out en wil dit niet meer! Dat mezelf pushen niet helpt moet ik voor de zoveelste keer ondervinden. Ik voel me echt down op dit moment. Gijs en de feestdagen zorgen voor fijne momenten maar in mijn hoofd is het een chaos.
Shit, ik ben echt ziek
Inmiddels is het kerstvakantie. De hele periode heb ik een beetje zo doorgesukkeld. Met hele slechte dagen en soms een goede dag. Ik bouwde een beetje op op mijn werk en had eindelijk door dat dit nog wel eventjes ging duren. Het ging helemaal niet zo goed. Ik kan nog niks en elke keer dat ik naar mijn werk ga is een bewijs van hoe ziek ik ben. Ik voel me heel erg down. In kerstvakantie kan ik voor mijn gevoel niet genoeg herstellen en krijg ik weer een kleine terugval.
De knop gaat nu om!
Ik ben zo vreselijk boos op mijzelf en besluit dat er NU iets moet veranderen. Ik besluit niets meer van anderen aan te trekken en alleen maar te kiezen voor mijzelf. Niks doe ik meer! Ik ga niet naar vriendinnen, niet naar feestjes, ik doe niks meer wat stress of energie kost. Ik wil het gewoon niet meer. Dan besluit ik dat het niet werkt om mij alleen maar schuldig te voelen en probeer van alles wat afstand te nemen. Eigenlijk is het een hele egoïstische houding van mij maar dit was nodig om te herstellen. Ik zie eindelijk in dat ik deze burn-out serieus moet nemen. Dit is niet alleen een reactie op de verbouwing, dit is een reactie op de laatste jaren. Ik vind te veel dingen leuk, ik kan geen nee zeggen en wil alles perfect doen. Dat werkt niet en dat moet veranderen.
In de slip
Mijn coach vertelt me dat ik een soort auto ben in de slip. Je raakt een beetje van de weg ik trek aan het stuur in 1 keer de andere berm in. Van haar moet ik meer dingen gaan doen en durven. Zorgen dat ik een beetje balans leer te vinden. Ik merk dat ik beter word maar dat mijn oude gewoontes weer naar boven drijven. Ik was altijd een druk meisje met heel veel plannen en ideeën en vind het lastig om dat constant te moeten onderdrukken. Waarschijnlijk zal dit altijd een valkuil blijven.
Eindelijk gaat het echt beter
Inmiddels is het april, heb ik 1 jaar een burn-out en is het een jaar na mijn instorting. Ik durf nu heel voorzichtig te zeggen dat ik beter word. Inmiddels ben ik voor 50% beter gemeld op mijn werk en doe ik voor een groot gedeelte mijn werk weer. Sterker nog, ik vind het ook weer leuk. Je mag best weten dat ik even heb getwijfeld hoor. Is dit werk wel goed voor mij? De toekomst zal het leren maar voor nu vind ik het weer erg leuk! Mijn coaching is afgerond, ik moet het weer zelf doen. Best spannend want ik ben zeker nog niet beter. Op dit moment is mijn leven ontzettend minimalistisch ingericht. Thuis heb ik ontzettend veel steun aan mijn man die voor de was zorgt en we hebben een schoonmaakster.
Hoe gaat het nu verder?
De planning is dat ik eind mei weer volledig ga werken. Op dat moment ben ik er nog niet maar ben ik inmiddels wel genoeg hersteld om mijn werk weer goed te kunnen doen. Waarschijnlijk duurt het nog wel even voordat ik echt helemaal ben hersteld. Sterker nog, ik vraag mij af of het überhaupt wel helemaal over gaat. Misschien hoort dit wel bij mij en moet ik er altijd mee leren leven.
Wat heb ik geleerd?
Ik heb nu 1 jaar een burn-out en heb nu al zoveel geleerd. Als eerst heb ik geleerd dat je het toch nooit goed doet. Voor jezelf kiezen betekent automatisch dat je ‘nee’ moet zeggen. Mensen gaan het sowieso niet begrijpen. Je moet het gewoon goed doen voor jezelf. Daarnaast moet ik mij realiseren dat ik rust nodig heb. Ik zag moe zijn altijd als een vervelende bijwerking. Ik moet leren dat ik moet luisteren naar mijn lichaam. Eigenlijk moet ik een beetje egoïstischer zijn.
Nooit meer burn-out!!
Hoe dan ook, ik wil dit gewoon NOOIT weer. Ik hoor wel eens van mensen dat ze 2 of 3 burn-outs nodig hebben om echt te veranderen. Ik hoop toch niet dat ik daar bij zit. Deze burn-out moet genoeg zijn om mij voor het leven te veranderen. Niet dat ik de komende jaren langzaam weer terugval in oude patronen.
Zo, een flink verhaal geworden. Maar er is dan ook nogal veel gebeurd in 1 jaar een burn-out. Als je wil, stuur me dan een berichtje 🙂 Vind ik altijd fijn. Denk jij dat jij een burn-out hebt? Hier kun je een test doen, en bel de huisarts.
Mijn blog heeft een beveiligd https-adres, zoals je aan het groene slotje / bolletje in de adresbalk kan zien. Dit betekent dat mijn website veilig is om te bezoeken. Elkeblogt staat ingeschreven bij het KVK: 69310750. Denk jij dat ik niet juist met jouw privacygegevens om ga dan heb je het recht een klacht in te dienen bij de Autoriteit Persoonsgegevens.
Elke je bent een held dat je dit publiceert! Ik merk dat er nog zo’n taboe heerst op dit onderwerp, maar waarom toch?! Ik vind het super dat ook jij dit taboe mee wilt doorbreken. Je verhaal grijpt me ook aan, ik ben zelf weer aan het werk minder uren dan voorheen en bij een andere werkgever. Ik heb het echt naar mijn zin, maar je verhaal doet me ook beseffen dat ook ik er nog lang niet ben. Pas goed op jezelf!!
Liefs Hanneke
Wat een lieve reactie! Ik vond het best spannend hoor om dit te plaatsen. Dankjewel <3
Hallo elke, jij schrijft mijn verhaal! Vanuit het niets ,zo leek het, helemaal niets meer kunnen doen! Ik was al blij dat ik aangekleed beneden in een stoel belandde. 1 jaar met diepe dalen volgde. Pas na het eerste jaar(!) kon ik onder begeleiding van een psychologe accepteren dat Ik een burn-out had. Vanaf dat moment ging het beter. Ik bleek daarnaast depressief te zijn en een trauma te hebben van een heftige gebeurtenis. Ook de overgang speelt een rol en niet verwerkte gebeurtenissen. Nu na ruim anderhalf jaar ben ik 25% beter gemeld en werk ik daarna 25% therapeutisch. Ook privé heb ik veelal nog een lege agenda.
Ook ik schrijf veel om alle gevoelens en emoties een plekje te geven. Ik blijf me nog wel voortdurend afvragen in hoeverre ik zal herstellen en hoe lang het allemaal nog gaat duren. Soms ben ik het zo beu om altijd maar verstandige keuzes te maken en niet meer spontaan van alles kunnen doen .
Ik heb al je blogs niet gevolgd dus ben heel benieuwd hoe het nu met jou gaat in de weg van herstel?
IK herken veel van je eigenschappen zoals perfectie en pleasegedrag. Wat ik inmiddels geleerd heb is dat het leven ook heel leuk kan zijn zonder deze eigenschappen😊
Ik kom er wel op mijn eigen tempo!!
O wat een ellende is het he! Heel erg veel succes en beterschap! Het wordt echt beter.
Had jij ook tijdens je burnout zoveel last van spanning/stress die door je lichaam gierde ook al zat je rustig op de bank?
O ja heel herkenbaar! En dan gewoon geen rust kunnen vinden.
Precies! Zo’n naar gevoel. Ik ben nog een keer afgeknapt. Zoon gespannen….
Wow Elke,
Ik ben nu 6 weken thuis. Net als jij van het ene op het andere moment helemaal knock-out. Ik vind het zo iets ongrijpbaars…. ik heb duizend vragen.. en denk steeds over 2 weken kan ik misschien wel weer een beetje werken. Maar na 2 weken voel ik me anders maar net zo futloos en raar als 2 weken ervoor… jouw hele verhaal herken ik volledig! Bedankt voor het delen.
Het lijkt alsof je mijn verhaal hebt opgeschreven! Ik zit vanaf vorig jaar maart thuis en ik kon niet meer voor mijn zoontje zorgen. Dat gaat langzaam beter maar ik ben er nog niet. Ik weet ook niet of ik weer de oude wordt. Bedankt voor je eerlijkheid! Dat is niet makkelijk omdat niet iedereen het begrijpt. Succes en sterkte met jouw proces! Ik blijf je volgen.
Bedankt voor je reactie! En heel erg veel succes en sterkte met alles <3
Hoi Elke,
wat knap dat je zo open bent over je burn out! ik zit er helaas zelf ook in.. vorig jaar juni weer begonnen met werken na mijn 2e bevalling.. 2maanden daarna kreeg ik mijn eerste paniekaanval.. daarna gewoon blijven werken en alles wat ik deed.. uit eindelijk halve diensten gaan werken maar dit werkte niet natuurlijk.. kreeg veel onrust in mijn lijf.. en meer paniek aanvallen.. in oktober 2019 heb ik echt de inzinking gehad.. ikwnas onwijs ziek!! kon niet voor mijn meisjes zorgen.. lag dood ziek op de bank.. nu.. een jaar na mijn 1e paniek aanval blijf ik. schommelen.. 2.5/3 goede weken.. komt mn menstruatie eraan.. is alles ontregeld.. krijg ik weer onrust, angst en veeeeeeel huilen!! morgen krijg ik de prikpil. in de hoop dat mijn hormonen dan stabiliseren! wst een heftige les is een burn out he!! maar wat ben jij een kanjer!
Wat een lief berichtje!
En wat is het zwaar inderdaad. Ik ben benieuwd naar de prikpil. En of het werkt.
Ik ben ook op zoek naar iets voor na mijn bevalling.
Groetjes
Heel herkenbaar. Ik ben 8 maanden thuis. Het lijkt gewoon heel lang te duren. Hoewel ik nu 60 ben. Dus heb ik het nog lang vol gehouden. En je hoeft je niet te schamen of wat dan ook. Het over alt je gewoon als een gemene vijand die je volledig onderuit haalt. Heel veel sterkte nog.
Hoi Elke, was je in de eerste fase/maanden ook heel somber en angstig (dat het nooit meer over zou gaan) ?
Zeker weten! Daar was ik heel bang voor. Is uiteindelijk goed komen.
Lieve Elke,
Stoer van je dat je je zo open stelt. 💪
Een burn-out heeft écht tijd nodig! In 2017 stortte ik achter mijn balie van mijn winkel in. Toen wist ik genoeg en heb de winkel 4 mnd later gesloten.
Het hele verhaal dat jij hier vertelt, is exact zo gegaan bij mij.
Nu 2 jaar later, heb ik voor mijzelf gekozen. Mijn leven. Ik werk nu vanuit huis, ben weer een beetje aan het sporten, beetje afvallen, doen waar ik zin in heb. Klinkt egoïstisch, is het niet! Als jij er niet kan zijn voor jezelf, kan je er ook niet zijn voor de mensen waar je om geeft.
Je bent niet veranderd, je gaat alleen anders met dingen om (zei mijn vriendin tegen mij). Als alles weer een beetje klopt, zie je de burn-out alleen maar als een goed ding dat je overkomen is!
Het komt écht weer goed! Sterkte!
Wenne Pen ❤
Bedankt voor je berichtje <3 En het komt inderdaad goed, dat merk ik aan alles. Maar het duurt zo vreselijk lang!
Pfff jeemig wat herken ik mezelf hierin. Knap hoe jij het wel op papier krijgt, mij lukt het (nog) niet. Ik sukkel nog als een bezetene en zie de uitgang nog even niet.
Sterkte en blijf sterk en vooral jezelf!
Bedankt! Heel erg veel succes!
Ik zit er midden in,het is een hel komt er ooit een einde aan,ben net 4 weken thuis,alles trilt in het lichaam nergens zin in,heb gelukkig een hond een hond ik moet er uit,lig veel op bed,rust.
Maar elke je bent een topper,mijn voorbeeld
Marco ik zie de uitgang ook nog niet
Wow! Ik ben zo blij dit te lezen. Het lijkt echt mijn verhaal.
Oké ik heb geen kinderen, maar al de rest is zo gelijklopend.
Soms ben ik ook zo bang dat dit nooit zal overgaan.
Veel liefs 😘
Bedankt voor je reactie. Wat een ellende he!
Hier ook zo. Nu twee jaar en nu de tweede keer. Dan maar weer ad slikken??????
Zo fijn om dit te lezen. Ik zit nu sinds september thuis. Alleen woon ik in Denemarken en zien ze hier een burn-out niet als een ziekte paar psychisch en helpen ze me haast niet. Ik heb nu naar een psycholoog geschreven die me hopelijk wel helpt. Ook ga ik 1x in de week naar mindful yoga. En die ik 2x per dag yoga. Zelf zit ik met een puber van 15 die mij veel helpt.. een zoontje van net 1 en een dochter van 3 . Zei gaat elke dag naar de opvang tot 16:00. Mijn schoonouders wonen naast mij , dus als ik het niet trek kan ik ze bellen en letten zei op de kleine man. Ik heb goeie dagen en soms vreselijke weken. Heb nu een terugval omdat mijn kids 2 weken lang erg ziek zijn geweest en ik ook zelf steeds ziek ben. Daarnaast gaat het niet zo goed met mijn oma in Nederland. Waar ik ook veel moeite mee heb. Ik ging regelmatig nog even de deur uit om te winkelen of om er even uit te zijn. Maar heb daar ook even een stop op gezet. Want ik heb het gevoel sinds een week of ik er niet ben.. wazig gevoel en veel huilen. S’morgens wakker worden met een zenuwachtig gevoel. Pfff ben er klaar mee. Maar ik moet nog wel ff doorbijten. Ik heb ook mega schuldgevoelens naar mijn man en kids. En sommige mensen begrijpen het niet. Maar dan hebben ze maar even pech … het is nu even aan mezelf denken wat ik nooit deed. Dank je voor je geweldige verhaal. Dit geeft mij zeker motivatie!!!
Bedankt voor je reactie. Wat een ellende is zo’n burn-out! Heel erg veel sterkte <3
Heel mooi verwoord. Ik zit nu in mijn 2e burn out helaas. Eerst keer door ophoging privé voorvallen.
In mijn vakantie tijdens etentje totaal van de kaart. Weet ook niet hoe ik thuis gekomen ben. Dacht weekje en dan weer de oude, maar helaas een weekje werd een jaar.
Alles bij elkaar toen 4 jaar nodig gehad. Psychotherapeut geweest en anti depressiva.
8 jaar later nu dus door een hogere functie weer in de vakantie last gekregen, hartfilmpje gehad en psycho somatische fysio heb ik nu.
Kort hierna met ambulance na het ziekenhuis gebracht ivm druk op de borst en continu zware onrust.
Gelukkig niks ernstig maar moet wel zo snel de onrust uit mijn lichaam zien te krijgen. Nu oxazepam erbij.
Het wisselt nu heel erg per dag omdat ik nog aan het opbouwen ben met anti depressiva.
Ga 1 keer per week op de koffie op het werk wat zwaar is. Nu wachten totdat ik na de pshycoloog kan.
Vervelende ziekte.
Ach wat een ellende! Heel veel sterkte en beterschap.
Hallo,
Wat mooi geschreven, klopt helemaal wat je schrijft.
Ik zit nu middenin mijn 2e burn out.
Op het werk me toch altijd willen bewijzen en een hogere functie aangenomen.
Ik twijfelde om dit te doen maar wilde graag.
Helaas ging het langzaam mis. Had al snel aangegeven dat ik zou gaan stoppen. Helaas paar weken daarna in de vakantie na het ziekenhuis gebracht ivm hartklachten.
Toch burn out merk nu dat ik in de knoei zit met mijn energie. Bij alles wat ik doe krijg ik een lichamelijke reactie.
Ik loop bij psycholoog en krijg ook pshyco somatische fysio.
Ben nu 5mnd thuis merk wel wat verbetering maar actief bezig zijn valt me zwaar.
Wat een herkenbaar verhaal. Ik zit sinds half mei 2020 in mijn 2e burn-out. In 2013 riep ik dat dit me nooit meer ging gebeuren. Helaas, het liep anders. Ook ik zei in mei vorig jaar dat na mijn vakantie de energie er wel weer zou zijn. Waarop de huisarts zei misschien duurt het wel 5 maanden of een jaar. Je moet nu aan jezelf denken en jezelf op 1 zetten, ruim een half jaar veel lichamelijke klachten gehad. Allerlei onderzoeken cardiologisch en neurologisch om zaken uit te sluiten. Alles was terug te voeren op de buren out. Stress, stress en nog eens stress. Stoppen om voor iedereen te zorgen en iedereen te willen helpen, was de boodschap.een lastig boodschap die langzaam begint in te dalen. Ik werk nu iets meer dan 50% maar vind het nog steeds lastig. Mijn huidige functie als leidinggevende wil ik niet meer terug. Het is me te zwaar maar ik had dit nooit verwacht. Mijn werk was altijd zo leuk en fijn. Ik kan gewoon blijven maar moet een nieuw plekje vinden als leidinggevende op een iets minder zwaar plekje hopelijk lukt dit me. Soms is er veel twijfel of ik wel hier wil blijven werken. Een goede psycholoog en een natuurgeneeskunde helpen me de juiste weg te vinden. De boodschap aan iedereen is wel, denk er niet te licht over en geef het de tijd.
Mensen breken niet omdat ze zwak zijn. Maar omdat ze veel te lang sterk waren! De focus lag op de ander. Je raakt opgebrand. Als je opgebrand bent komt dat niet omdat je teveel doet maar omdat je te weinig doet waar je energie van krijgt. Focus eerst op jezelf en bouw energie op. Doe wat je leuk vindt. Baterij volledig opgeladen? Pas dan heb je energie over om op een moment aan de ander te besteden.