Wat gaat de tijd toch snel. Weer 10 weken voorbij dus tijd voor een zwangerschapsupdate.
Het gaat goed
Vanaf week 13 ongeveer werd de misselijkheid minder. Gelukkig maar want daar was ik toch wel een beetje klaar mee. Warm eten kan ik langzaam aan weer verdragen. En dat kan ik ook aan de weegschaal merken. Voor de rest voel ik mij best wel oké. Ik ben wel moe en moet veel rusten maar dat hoort er toch ook wel bij. Ik mag nog niet veel klagen. Eigenlijk kan ik wel zeggen dat het op dit moment heel goed gaat. Veel dingen lukken gewoon nog goed. Mijn werk kan ik goed en heb weer wat energie voor Gijs. Als de termijnecho van 12 weken goed lijkt maken we een begin aan de babykamer en ik koop de eerste kleertjes.
Leestip: Zwangerschapsupdate de eerste 10 weken
Cravings & hatings
Ik vind het zo grappig en gek dat deze zwangerschap toch wel heel anders lijkt dan die van Gijs. Zo had ik bij Gijs opeens een hekel aan van die snoeptomaatjes waar ik normaal gesproken wel een pond van per week eet. En bij deze baby heb ik echt een hekel gekregen aan thee. En dat terwijl ik een heuse theeleut ben. Bijzonder toch? Ook ben ik echt ontzettend gek op taart op het moment. Bij Gijs had ik dat helemaal niet. Toen greep ik eerder naar de chips.
20 weken echo
Ach en zo slenteren we de weken wat door. Er gebeurt niet veel maar dat is niet erg. De tijd gaat snel maar toch ook zo langzaam. Vooral als de 20 weken echo in zicht is. Ik weet niet waarom maar ik ben zó bang dat er iets mis is met de kleine. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat er een volwaardig mensje in mijn lichaam groeit. Ik voel nog amper iets, laat staan dat het allemaal volgroeid is. Toch is het tegengestelde waar. Alles is gewoon goed. Ik was gewoon zo verschrikkelijk opgelucht. Ik leefde wel een week op een roze wolk. Er groeit gewoon een (naar verwachting) gezond jongetje in mijn buik. Nu kan ik pas écht genieten.
Ik kan ook geen thee meer verdragen. Smaakt ook helemaal niet. Normaal dronk ik echt mega veel koppen op ‘n dag. Ook gewoon water lukt niet goed. Alleen ranja… sja…
Hoi elke, ben vandaag voor het eerst op je blog terecht gekomen. Ik lees veel herkenning. Qua tijdlijn kom ik er niet helemaal uit. Heb je eerst je eerste kindje gekregen toen een burn-out gehad en nu zwanger van de tweede?
Zelf heb ik eerst een burn-out gehad en heb ik het jaar daarop een kindje gekregen. Niet meer in een burn-out terecht gekomen. Maar wel weer tegen depressie aan.
Ik vind de stap voor een tweede nog echt een hele flinke. Ons zoontje is nu 2 1/2 en er zijn nog meer dagen dat ik er niet aan moet denken dan wel. Hoe ging dat bij jullie?
Hoi Johanna,
Inderdaad eerst een kindje gekregen, toen een burn-out en nu zwanger.
Bij mij duurde het ontzettend lang voordat ik weer toe was aan een kindje.
Ik heb het maar geaccepteerd. Er was zelfs een moment dat ik dacht dat ik geen kinderen meer wilde.
Probeer goed voor jezelf te zorgen 😉