Ik wil jullie niet overspoelen met spam over mijn zwangerschap. Toch vind ik het leuk om af en toe een update te geven. Ik vertel over de eerste 10 weken van mijn zwangerschap.
Van innesteling tot test
Het nadeel van een tweede zwangerschap is dat je precies weet wat je hoort te voelen. Mijn cyclus is ontzettend precies en in de dagen dat ik een innesteling verwachtte kreeg ik een paar uur lang buikkrampen. Ik durfde het niet te hopen maar diep van binnen wist ik genoeg. Ik hield mezelf de dagen er na maar voor dat ik niet zwanger was, anders werd ik knettertjegek. Onder in mijn buik voelde ik het constant trekken, ik wist het wel maar ik wilde het gewoon niet geloven. 4 dagen voor de NOD (niet ongesteldheidsdag) kon ik niet meer wachten. Ik deed een test. Op de test zag je net niks, behalve als je het in het licht ging houden zag je iets wat op een streepje kon lijken. Ik was niet overtuigd. Een paar dagen leefde ik voor mijn gevoel in onzekerheid. Tot ik toch zeker een hele positieve test in handen had. Het was zo ver! Zo blij, ik was echt zwanger.
Onzekere tijd
Ik vind die eerste zwangere weken van zwanger zijn ontzettend onzeker. Je voelt nog niks en de kans op een miskraam is nog best heel groot. Ik durfde er niet zo goed van te genieten. Elke keer als ik naar het toilet ging was ik toch wel heel opgelucht dat ik geen bloed zag. Toch begon mijn buik rond week 6 echt wel te groeien. Ik had veel last van mijn darmen en maag en daardoor liep ik in week 7 al met zwangerschapsbroeken aan. Niet iets waar ik nou persé heel blij mee was maar die groeiende buik was gewoon niet te stoppen.
Misselijk en galstenen
Vanaf week 6 ongeveer werd ik toch wel heel misselijk hoor. In combinatie met een gestoorde maag en darmen voelde ik mij tot ongeveer week 9 niet heel fijn. Ik had nergens zin in, geen behoefte aan avondeten. Alleen brood ging nog wel. Terwijl mijn man en Gijs aan het avondeten zaten zat ik met flinke tegenzin een cracker weg te werken. Vanaf week 10 werd dit gelukkig minder. Nog zo’n leuke bijwerking zijn in mijn geval galstenen. Ik heb gelukkig maar 2 keer zo’n aanval gehad maar jeetje, wat een ellende zeg! Hopelijk is dit nu ook blijvend voorbij.
Vooral heel blij en dankbaar
Hoe vervelend sommige kwaaltjes ook zijn, ik ben ontzettend dankbaar en blij dat we (als alles goed gaat) nog een kindje mogen krijgen. Ik vind het lastig om al echt te gaan genieten. Voor mijn gevoel kan er nog zoveel mis gaan. Ik zal pas opgelucht zijn als dit kindje veilig in mijn armen ligt. Al beginnen de zorgen dan eigenlijk pas echt 😉
