Eigenlijk heb ik best lang getwijfeld of ik dit wilde vertellen. Het is namelijk niet iets waar ik trots op ben. Maar als je dingen als een burn-out bespreekbaar wilt maken moet je ook de donkerste kant laten zien.
Burn-out klinkt gezellig
Voordat ik een burn-out had kon ik me gewoon niet voorstellen hoe dat zou zijn. En laat ik je vertellen dat als je dat denkt, dat je dan goed zit. Als je je voor kunt stellen hoe het voelt dan moeten er alarmbellen gaan rinkelen. Eigenlijk kan ik me voorstellen dat een burn-out best gezellig klinkt. Je kunt niet werken, je moet vooral leuke dingen doen, je moet heel veel rusten en je ligt dus vooral de hele dag door lekker chill te netflixen. Het klinkt dus gewoon bijna ‘leuk’.
Burn-out en mama zijn
Weet je wat ik het allerzwaarst vond aan de hele burn-out? Dat ik nog een klein kindje had om voor te zorgen. Ik vond het gewoon zo erg dat Jan bijvoorbeeld ’s morgens naar zijn werk ging, ik zag zo op tegen het alleen zijn met Gijs 🙁 Ik wist gewoon niet hoe ik de dag door moest komen. Alles was te zwaar. Ik kon nog geen boekje met hem lezen, ik kon niet met hem spelen, ik kwam met moeite de dag door. Als ik wist dat hij ’s avonds in bad moest dan kon ik daar gewoon al van huilen. Ik vond het zo verschrikkelijk zwaar. En daar voelde ik mij dan weer ontzettend schuldig over. Ik vond mezelf een verschrikkelijke moeder. Ik zette Gijs gewoon de hele dag voor de tv. Ik kon gewoon niks en dat vond ik echt vreselijk 🙁 Want het was niet dat ik het niet wilde, mijn lichaam was gewoon helemaal op.
Schuldig
Ik heb me in die tijd zo schuldig gevoeld. Ik vond het zo erg dat ik de uren telde dat ik mijn kind eindelijk naar bed kon brengen. Ik vond het zo erg dat ik niet met hem weg kon, dat we de hele dag alleen maar in huis zaten en dat ik gewoon blij was dat ik hem even naar de opvang of naar een oma kon brengen. Ik hield zo veel van hem maar ik kon het gewoon echt niet..Nu ik weer beter ben weet ik dat het iets tijdelijks was. Ik ben zo blij dat ik weer kan genieten van mijn ventje. Dat ik weer lekker met hem kan spelen, gek doen en knutselen.
Tips!
Zit je nou in die situatie? Dat kan ik je het volgende meegeven, Het wordt wordt echt beter. Het duurt ontzettend lang maar er komen betere tijden. Daarnaast zei iemand het volgende tegen mij: “Gijs wil maar 1 ding en dat is zijn mama, hij heeft nog nooit zoveel tijd met zijn moeder gehad’. Toen ik dat besefte liet ik het wat los.
Mijn blog heeft een beveiligd https-adres, zoals je aan het groene slotje / bolletje in de adresbalk kan zien. Dit betekent dat mijn website veilig is om te bezoeken. Elkeblogt staat ingeschreven bij het KVK: 69310750. Denk jij dat ik niet juist met jouw privacygegevens om ga dan heb je het recht een klacht in te dienen bij de Autoriteit Persoonsgegevens.
Ik herken het! Dit vind ik ook het ergste van alles… Ik heb 2 kleine kindjes, waaronder een baby. Had jij ook het gevoel dat je het moederschap nooit meer aan zou kunnen? Alles is je teveel en inderdaad zie je er tegenop om de hele dag alleen met je kind te zijn, aandacht te moeten geven en ervoor te zorgen. Je kunt het met je hoofd en lijf niet aan en overziet het niet soort van. Zo apart dat je ineens zo labiel kunt zijn terwijl je daarvoor overal van kon genieten en het deed zonder bij na te denken. En inderdaad het schuldig voelen kost ook een hoop energie… Ik hoop echt dat dit kunnen en genieten weer terug mag komen! Mijn kindertjes zijn mijn alles, daar kom je dan nog extra achter he als je op de bank komt te zitten…
Ik ken je beloven dat het terug komt.. Het is een lange zware weg maar ooit word je beter <3
Dank je wel voor je blog. Heel herkenbaar. Tijdens mijn burn-out waren mijn kindjes 4 en 1. Ik ben nu weer ruim een half jaar volledig aan het werk, maar het blijft balans zoeken en ik vind het moederschap zwaarder dan ervoor. Ik hoop ook dat de energie en plezier straks weer helemaal terugkomt en ik weer helemaal kan genieten van mijn gezin en van meer tijd voor mezelf wat ik ook maar lastig vind om mezelf te gunnen in ons drukke leven.
Heel veel succes! Het blijft enorm lastig vind ik zelf.
Toen ik thuis zat vond ik op heel wat dagen de vaatwasser leegruimen voordat mijn vriend terug kwam van zijn werk al een hele opgave. Ik kan me dus zo goed voorstellen dat het enorm zwaar is om voor een kindje te zorgen. Ik vind het super mooi dat je dit ook bespreekbaar maakt, want er zijn gegarandeerd meer mensen die dit herkennen. Weten dat je niet alleen bent is al heel fijn. Top dat jij het taboe op dit onderwerp ook mee probeert te doorbreken, ik lees je artikelen met plezier!
Liefs Hanneke
Ik herken het gevoel heel erg! Knap van je om dit bespreekbaar te maken.
Als ik terugkijk was vooral de periode voor het volledig instorten erg zwaar. Toen de acceptatie er nog niet was en ik mijzelf heel erg schuldig voelde dat ik niet eens meer wist hoe ik mijn zoontje eten moest geven, of in bed moest stoppen. De angst toen mijn man naar zijn avonddienst ging en ik totaal geen overzicht meer had om aan het einde van de dag te komen.
Het accepteren dat de situatie nu zo is, dat ik het niet kon bracht veel rust, maar koste ook veel tijd!
Ik sluit mij helemaal bij jou aan voor iedereen die dit meemaakt: er komt echt weer een moment dat het goed komt, maar daarvoor moet je de situatie eerst accepteren!
Wat vreselijk he! Maar inderdaad, eerst accepteren. Hoe moeilijk het ook is.
Heel herkenbaar, alleen had ik pubers. Die in discussie met mij wilden, en ik kon niets…
Overleven, verveling…naar bladeren aan bomen staren, niet kunnen lezen, koken, zorgen, op bed liggen maar niet kunnen slapen en mijn hoofd iet rustig krijgen. Eerlijk, het is dik 4 jaar geleden, maar heb er bijna 3 jaar ingezeten en het gaat nooit voorbij. Het leven ervoor is niet meer, mijn energie en zelfvertrouwen zijn veel minder. Toch heeft het ook heus wel wat gebracht, maar een burn out moeder zijn, het proces duurt daardoor gewoon langer, ook al ben je blij dat je ze hebt.
O…mijn…god…. Van het verhaal van Lotte wordt ik een beetje bang. Ik heb ook pubers, die ene woont niet bij mij maar bij “opa en oma”. De andere heeft ADHD en een verlaagt IQ van 65. Het probleem is dus dat zij zichzelf niet begrijpt dus de regels die in huis gelden snapt ze ook niet, waarom moet je je jas ophangen als je thuis komt en je schoenen opruimen en je broodtrommel op het aanrecht leggen…nou ja dat dus. Daarnaast ben ik na de verkoop van mijn restaurant in een gat gevallen met scheiding, zakelijke schulden, verhuizen, hulp zoeken voor mijn dochter, maar ook voor mijn moeder die dement begint te worden… nou noem eigenlijk maar op…. “het kan niet meer slechter worden hoor, alleen maar beter” werdt er gezegd. Geloof me…. wie had ooit gedacht dat we in een lock-down kwamen? ADHDer thuis, niet naar buiten…. het kan erger…. een psycholoog die zegt dat hij me niet meer kan helpen omdat ik eerst moet loslaten en accepteren en me open moet stellen, dat ik zo’n zwaar leven heb gehad en liefdeloze ouders? Kan het nog erger? Jahoor…. Dat ik nu ruim 2,5 jaar bij een bewindvoerder zit en er is geen enkele afspraak gemaakt met schuldeisers….. Hulp? Nee… je bent een ondernemer geweest dus we kunnen je nu niet helpen, kastje naar de muur worden gestuurd???
En ja, ik voel me schuldig tegenover mijn dochter dat ik haar niet de liefde en aandacht kan geven dat ze nodig heeft en mijn zoon dat hij niet bij mij kan zijn ivm zijn zusje (hij is namelijk heel rustig en manoeuvreert overal tussendoor, hij kan niet tegen het overdreven gedrag van zijn zus) Ik mis hem!