Hoe gaat het met mij? –> Herstellen van overspannen zijn

Een paar weken geleden kon je hier lezen dat het even niet goed ging. Ik ben aan het herstellen van overspannen zijn. Vandaag wil ik graag met jullie delen hoe het gaat, waarom ik hier zo open over ben en hoe ik de toekomst zie.

 

 

Overspannen dus

Het is nu ongeveer 3 weken geleden dat ik naar de dokter ging en ik de diagnose ‘overspannen’ kreeg. Zoals je kon lezen was ik de eerste week een wrak. Ik kon bijna alleen maar op de bank liggen en alle prikkels waren te veel. Ik kon mijn huishouden niet doen, de was deed mijn man en voor Gijs zorgen viel me best zwaar. Alles was me gewoon te veel. In de weken er na ging het steeds een beetje beter. Maar echt zoals ze zeggen: ‘3 stappen vooruit, 2 stappen achteruit’. Soms had ik goede dagen, dan ging ik naar het bos of deed ik een beetje was en andere dagen lag ik het liefst op de bank.

 

 

Hoe voelt overspannen zijn?

Als ik aan mensen vertel dat ik overspannen ben is bijna de eerste vraag: ‘Wat heb je dan precies?’ En ik kan me die vraag goed voorstellen aangezien ik dit ook niet wist en het best een beetje vaag is. Ikzelf had de eerste weken veel last van hartkloppingen, hyperventilatie, een constant gevoel van stress, hoofdpijn, huilen en heel moe. Het voelde de hele dag alsof ik aan het wachten was op examenuitslag terwijl de kans groot was dat ik zou zakken. Zo hoog zat het mij constant. Alsof bij elke prikkel de emmer alweer overliep.

 

 

Hoe probeer ik te herstellen?

Het herstellen van overspannenheid gaat mij goed af. Nu moet ik ook zeggen dat ik alles mee heb. De stress van de verbouwing is voorbij dus dat kan ik loslaten. Ik heb een man die gewoon even alles regelt in huis, heb een schoonmaakster en heb familie waar ik op kan bouwen. Ik ben er ook zo van geschrokken dat ik ook gelijk alles heb afgezegd en neergelegd. Mensen zeggen tegen mij: ‘Wat knap dat je voor jezelf kiest’ maar voor mijn gevoel had ik geen keus. Ik heb veel gelezen over het herstel van ontspannen zijn en probeer daar veel informatie uit te halen.

 

 

 

Hoe gaat het met mij?

Het gaat echt een heel stuk beter. De klachten die ik hierboven beschreef zijn bijna allemaal weg en het herstellengaat goed. Toch merk ik dat ik er nog lang niet ben. Zo is naar de winkel gaan voor mij echt een opgave. Na 10 minuten duizelt het al en wil ik weg. Dan loop ik de rest van de dag weer met een opgejaagd gevoel. Thank god voor bol.com! Ook merk ik dat als ik mezelf taken opleg dat het dan juist helemaal mis gaat. Zo is Gijs (als ik dit typ) naar de creche en heb ik voor mijzelf bedacht dat ik vandaag naar de apotheek ga, een moederdagcadeautje ga bestellen en ga stofzuigen. Ik heb daar 6 uur de tijd voor maar ik krijg daar zoveel stress van dat het mij gewoonweg niet lukt. En ik ben echt nog ontzettend moe! Maakt niet uit hoeveel ik slaap, ik ben gewoon moe.

 

 

Maar hoe kan het dat je actief bent op je blog en social media?

Ik kan me heel goed voorstellen dat mensen dat denken en zal het proberen uit te leggen. Ik heb 3 dingen waar ik op het moment ontspannenheid in vind. Dat is fotograferen, in de natuur zijn en bloggen. Nu vind ik zelf dat ik ontzettend leuke foto’s maak 😉 en die wil ik heel graag delen. Dit doe ik dus ook met jullie op mijn social media. Niet te vaak, gewoon 1 keer per dag ofzo. Dit geeft me geen stress. Ook vind ik ontspanning in bloggen. Ik vind het leuk om verhalen te typen die jullie dan lezen. Nee ik heb het niet over uitgebreide onderzoeken of samenwerkingen maar wel over blogs over moeder zijn en dat soort dingen. Dus vandaar dat ik nog wel actief ben. Ik vind het gewoon leuk en het helpt mij om te herstellen. Op minderen dagen deel ik ook niks en dat zal zo blijven. Ik ga dus hierin niet over mijn grenzen. Ook zie je dat ik op foto’s niet ongelukkig ben of aan het huilen ben. Die zul je ook niet zien want als ik een mindere dag heb maak ik gewoonweg geen foto’s. Voor de rest ben ik gewoon mezelf met mijn ietwat rare humor en vrolijkheid. Dit is niet gespeeld. En de mindere momenten deel ik liever niet. Ten eerste omdat ik daar geen zin in heb en ten tweede omdat ik het zelf van andere mensen heel irritant vind als ze constant zeggen dat het niet goed gaat. Maar dat betekent niet dat ze er niet zijn.

 

 

 

 

Waarom deel je überhaupt dat het niet goed met je gaat?

Ik heb hier over nagedacht. En in eerste instantie had ik zoiets van: het is mijn probleem, hier hoef ik niemand mee lastig te vallen. Maar ik merkte al snel dat mensen die het niet wisten veel dingen van mij vroegen. Daar kon ik zo slecht tegen dat ik er op een gegeven maar wel heb gedeeld. Ik merkte dat veel mensen mij steunden en begrip hadden voor mijn situatie. En dat terwijl ik dacht dat ik er mij eerder voor moest schamen. Nu ben ik op een punt dat ik het juist graag online wil gooien. Waarom wordt overspannenheid gezien als iets waar je je voor moet schamen? Als je een gebroken arm hebt zeg je dit toch ook? Laat mij maar eerlijk vertellen hoe het zit, misschien wordt het dan ietsjepietsje een minder taboe maar iets wat heel veel mensen kan overkomen. Want dat is het, het kan heel veel mensen overkomen. Je wil niet weten hoeveel reacties ik van mensen heb gekregen die hetzelfde doormaken of hebben meegemaakt. En misschien komt er een moment in mijn leven dat ik liever niet had gehad dat dit online staat. Ik realiseer me namelijk goed dat een eventuele volgende werkgever dit ook kan lezen. Maar dat is dan een risico dat ik wil nemen.

 

Hoe probeer ik weer helemaal te herstellen?

De eerste weken ben ik doorgekomen. Maar hoe ga ik verder? Ik moet toch op een gegeven moment weer een beetje ‘normaal’ doen. Ik probeer zoveel mogelijk ontspannende dingen te doen. Wandelen, fietsen, fotograferen, bloggen en dat soort dingen. Ik merk dat dat veel helpt. Voor nu zorg ik voor eten, ik zorg voor Gijs en ik hou de was een beetje bij. Volgende week komt onze schoonmaker voor het laatst en wil ik proberen het huishouden weer helemaal op te pakken. Ook wil ik toch ook wel een keer naar de winkel en ga ik proberen of ik dit iets langer vol kan houden. Zo wil ik langzaam aan toch wel proberen te herstellen en ik denk dat overspannen zijn dan bij de verleden tijd hoort.

 

https://i0.wp.com/itssimplynichole.com/wp-content/uploads/2018/04/IMG_0206.jpg?resize=200%2C300&ssl=1

 

Hoe zorg ik dat dit niet weer gebeurd?

Dat is een lastige vraag waar ik ook niet helemaal het antwoord op weet. Het klinkt wel zo makkelijk: ‘je moet gewoon rustig aan doen’ maar hoe doe je dat als je het druk hebt? Als er iemand is overleden of je een andere tegenslag te verwerken hebt. Ik weet het echt niet. Kijk, het normale leven kan ik straks wel weer oppakken, daar ben ik niet bang voor. Maar hoe ik dit kan voorkomen weet ik niet. Is er iemand die het antwoord weet?

 

Jeutje, wat een lang verhaal zeg! Laat je een reactie achter?