Aan de ene kant bent ik ontzettend blij, aan de andere kant vind ik het ook eng. Maar eindelijk herstel ik van mijn burn-out.
Vreselijk!
Wat een hel is/was die burn-out zeg! Dit was sowieso het meest heftige wat ik in mijn leven heb meegemaakt. Vooral omdat er tijden waren dat ik maandenlang mij elke dag vreselijk heb gevoeld. Voor mijn gevoel zat er geen verbetering in en was de ene dag nog depressiever dan de andere. Na een jaar durf ik te zeggen dat ik nu eindelijk herstel. En i like it!
Hoe gaat het nu?
Ik ben er nog steeds niet. Het herstel duurt zo verschrikkelijk lang allemaal. Ik ben al meer dan een jaar onderweg. Wel ben ik echt al voor een groot deel hersteld. Ik werk weer voor 80%, ik kan weer naar winkels, het lukt me om soms weer leuke dingen te doen met Gijs en om naar feestjes en verjaardagen te gaan. Wel ben nog snel moe en heb ik af en toe nog wat vreemde klachten. Voor de rest lukt het best alweer een beetje.
Wat als het terugkomt?
Je merkt al dat ik een beetje voorzichtig ben. Ik ben namelijk superbang dat het terugkomt. Bij elk hartkloppinkje of vreemd gevoel schrik ik. Ik wil dit namelijk echt nooit maar dan ook echt nooit meer! En nu ben ik nog wel op scherp maar wat als ik over een paar jaar toch weer in oude gewoontes verval? Ik hoop dat ik dit gewoon helemaal nooit vergeet. Maar hoe ga ik dit doen? Iemand tips voor mij?
Ik kan je wel een tip geven, maar wat bij mij werkt werkt bij jou niet en andersom.
Ik kwam erachter dat ik helemaal niet meer blij werd van voornamelijk mijn werk. Van de ene op de andere dag heb ik besloten om te stoppen met wat ik deed, een loopbaancoach in armen te nemen en het over een heel andere boeg te gooien. Nu ben ik zzp-er en doe mijn werk vanuit huis. Ik doe nu iets wat ik leuk vind, waar ik energie uit haal, en kan er bovendien voor mijn kinderen zijn wanneer het nodig is. Als ze ziek zijn ben ik thuis, ik kan met ze naar de dokter, tandarts, ziekenhuis, zwemles, enz. enz.
Mijn motto: ik doe alleen nog maar dingen die ik leuk vind (niet altijd haalbaar natuurlijk, want sommige dingen moeten nu eenmaal gewoon gedaan worden).
Wauw wat knap van je!! Respect hoor
Veel mensen zeggen goed op jezelf letten, maar hoe doe je dat? Dit klinkt gewoon te makkelijk, want dat is het totaal niet. Want blijkbaar is dat heel erg moeilijk want anders had je niet in zo’n situatie gezeten.
3 jaar geleden ben ik er langzamerhand na twee jaar weer uit gekrabbeld. Dus inmiddels weer 5 jaar geleden dat het begon.
Het is een eindeloze tunnel waar je voor je gevoel niet uit komt.
En als je er uiteindelijk uit komt blijft dat gevoel nog altijd in je achterhoofd.
Want nog na 5 jaar zijn er steeds UPS en downs. En die heb ik daarvoor ook altijd al gehad. Ben er achter gekomen dat je op jezelf moet bouwen en je er zelf uit moet trekken. Een ander doet het niet en kan het niet voor je.
Het feit is wel ( en dan praat ik voor mij) dat je er echt beetje bij beetje ook sterker van word. Je leert langzamerhand wat goed voor je is en wat niet. Het probleem is dan alleen dat je op dat gebied ook strikt voor jezelf moet zijn en jezelf heel goed moet leren kennen.
Mensen die je negatieve prikkels geven of heel negatief zijn kun je beter afstand van gaan doen heb ik geleerd. Want ze sleuren je weer mee. En er zijn er zoveel egoïstisch. Nu vind ik dit bij bepaalde personen nog steeds moeilijk aangezien je toch van ze houd. Maar heb toch wat meer afstand genomen zodat het niet teveel word, en ik ze nog niet helemaal hoef los te laten.
Positief blijven is nu mijn motto.
Inmiddels hebben we ook keuzes gemaakt met waar we nog op verjaardag gaan. Dit hebben we voor de helft ingekrompen zodat we ook zelf nog wat tijd over hebben. (Zo’n beetje 50 minder)
Af en toe lekker gaan stappen of een moment voor jezelf is zo belangrijk! Ik doe het nog steeds te weinig maar merk wel dat ik van bepaalde vriendinnen dan toch weer de goede energie krijg.
Hoe moeilijk het ook is het stopwoordje
Ik moet dit, ik moet dat, ik moet ik moet ik moet……. los laten! En kan het nog steeds niet helemaal.
Ben veranderd van baan en voel me er nog steeds niet goed bij. Dus inmiddels weer op zoek en hopelijk vind ik hier straks ook mijn positieve draai in. Want met plezier naar het werk gaan maakt je ook gelukkiger.
Mijn zoontje van twee is het meest positieve in mijn leven. Hij is mijn alles. Ondanks dat hij ook energie vreet geeft hij mij ook het dubbele terug. Voor hem ga ik door en moet ik door. Als hij zoveel mogelijk lacht en plezier heeft , heb ik dat ook. Want ben er erg bewust van dat hij van negatieve dingen niks mee mag krijgen. Daar staan mijn partner en ik allebei volledig achter.
Kort gezegd leer jezelf kennen en leer waar je je goed bij voelt. Bouw op jezelf en leer jezelf vertrouwen. Het leven is gewoon keihard en we moeten hier zo goed mogelijk door komen. Je hebt er maar 1!! Laat je motto zijn dat je straks meer met je kindje kunt gaan genieten. Alles op z’n tijd!
Succes nog met je laatste fase en wat ik al zei er blijven UPS en downs komen, maar ook jij komt er weer uit!
Bedankt voor je uitgebreide reactie, vind ik altijd heel fijn om te lezen! Zo’n burn-out is toch ontzettend leerzaam. Bedankt <3
Hoi Elke,
Zelfs het overprikkeld raken gaat dus ooit over?? Ik ben 8 mnd thuis nu en heb zo’n zin om een middagje de stad in te gaan, maar het lukt me gewoon niet. Het is teveel! Ik hoop het ooit weer te kunnen binnen afzienbare tijd, maar wat is het naar. Soms lukt 1 winkel me niet eens…
Herkenbaar? Werd dat bij jou langzaam aan beter of ook de overprikkeling met ups en downs?
Nu anderhalf jaar later lukt dit zeker wel weer 🙂 Heel veel succes 😉
Hoi Elke,
Ik hoop dat het met jou nu weer “normaal” gaat. Ik heb nog een vraag: Waar ik nu tegenaanloop, nog steeds na 9 maanden thuis: het niet zo maar even bezoek kunnen hebben, een paar uurtjes weg kunnen gaan, geeft me een heel vervelend gevoel. Wát doe je op een gegeven moment de hele dag als je nog lang niet alles kunt, ook niet werken. Het geeft me een deprimerend gevoel, van wanneer óóit functioneer ik weer normaal…
(Gelukkig lukt het me mijn 4-jarige naar school te brengen, en 1-jarige dochter naar de crèche en geeft het me structuur aan de dag om voor ze te zorgen)
Op de ochtend gaat het nog wel, maar ’s middags verveel ik me, voel ik me angstiger/neerslachtiger)..
Herkenbaar? En hoe lang kon jij zulke dingen niet?