Zoveel liefde, heel mijn hart, bladiebla.. Ik word soms stapelgek van dat jonk!!

Waarom zijn peuters zo lastig!

Wat is dat toch met peuters? Ik ben al 10 jaar juf, heb de meest lastige situaties overleefd, ik kan zorgen dat 30 pubers naar mij luisteren maar 1 peuter? Ik snap ze gewoon niet. Je kunt niet normaal met ze praten, ze rennen gewoon weg en zijn ondertussen vreselijk schattig. Ingewikkeld allemaal hoor!

Er zijn van die dagen

Er zijn van die dagen, of het in de lucht hangt, in het eten zit? Wie zou het zeggen. Als Gijs ’s morgens bij ons op de kamer komt begint het al. “Mama met jou spelen?” En denk maar niet dat een gewone ‘nee’ wordt geaccepteerd. Want er wordt nog een keer of 4 gevraagd of ik toch niet wil spelen. Kind, alsjeblieft! Mama moet heel even wakker worden. Tegen de tijd dat het doordringt bij meneer voel ik al bepaalde irritatie kriebels in mijn buik. Maar die stop ik weg want ja, liefde enzo.

HELP!!

Tegen de tijd dat we aan het ontbijt zitten wil ik alweer naar bed. Meneer blieft geen thee, rende 5 keer weg toen hij sokken aanmoest en wou toch geen hagelslag terwijl hij dat net toch echt zei. (GIVE ME A BREAK!!!!!) Ik reageer natuurlijk opvoedkundig maar met peuters valt gewoon niet te praten.

“Mama, zullen we spelen?”
“Nou, mama moet even eten koken.”
“Handje mama! Kom mee mamaaaa!”
Zucht, oké je kunt dit Elke. “Nee, mama moet nu eten koken. Gijs moet even zelf spelen.”
“Nee, Gijs wil met mama spelen. Met de auto’s spelen mama?”
Lichterlijk geirriteerd nu: “Nee Gijs!”
“Ja mama!”
Whaaaaaaaa!!!!!!!!

Please, vertel me dat jullie ook van die dagen hebben.