‘Elke, je moet nu een stapje terug doen’

Achteraf gezien voel je ook wel dat het een tijdje veel is. Maar als iemand van buitenaf tegen je zegt dat je rustig aan moet doen omdat het anders mis dreigt te gaan dan is dat toch anders.

Doe ff rustagh!

Lang verhaal kort, Ik moest een half jaar geleden allerlei vragenlijsten invullen wat ging over opvoeden, onze zoon en meer. We kregen namelijk op bepaalde gebieden extra hulp en dan moet alles van onder tot boven uitgezocht worden.
Je moet tientallen observatielijsten invullen en gesprekken voeren over je kind en over jezelf als ouder. Nu deze hele hulpverleningsmolen is afgerond moesten we dat weer doen. Ik heb ook 1 vragenlijst in moeten vullen over mijzelf. Hoe ik het opvoeden ervaar en dat soort dingen. Lang verhaal kort. Die cijfers zijn in het afgelopen half jaar flink gestegen. Zo erg gestegen dat de hulpverlener, die ook mijn verleden weet met mijn burn-out mij vertelde dat ik nu echt iets moest veranderen.

Gaan we weer..

Potverdorie ze had gelijk. En ik was gewoon boos op mijzelf dat ik het wéér zo ver heb laten komen. Dat ik wéér die grenzen niet duidelijk genoeg had aangevoeld en het weer nodig was dat iemand anders mij even weer met de neus op de feiten drukt. Want ja, het opvoeden van 2 jongetjes vind ik veel. Ik ben elke avond alleen met de jongens en het hele riedeltje van eten koken, afruimen, kinderen douchen, naar bed, baby huilt, fles, speelgoed opruimen bladiebla. Naast dat zijn we aan het verbouwen, werk ik tijdelijk iets meer, heb ik het huishouden, verplichtingen en wordt er voor mijn gevoel aan alle kanten aan mij getrokken. Als moeder (en vast ook vader) zijnde moet je gewoon veel ballen omhoog houden. Maar ik kan er gewoon nooit eentje neerleggen. En nu hoorde ik het van iemand anders. En stond het een soort van zwart op wit en ja ik schrok daarvan. Want ik heb mezelf voorgenomen dat ik nooit maar dan ook nooit meer een burn-out wil.

Ik leer het echt nooit

Wat andere mensen hebben met bijvoorbeeld hun gewicht. Dat jojoën. Periodes aankomen, rotschrikken en dan flink afvallen tot dat je weer blij bent met je gewicht en dan komen de kilo’s er heel langzaam maar zeker weer aan. Nou dat heb ik dus met constant te veel willen doen. En ja, ik geef mijn geweldig creatieve brein (:p) de schuld. Ik wil alles doen, ik heb honderd ideeën en kan gewoon geen nee zeggen. Nu dus eerst een potje boos zijn op mijzelf en dan flink de handrem er op. Tot het over een maandje waarschijnlijk weer heel goed gaat, ik langzaam weer te veel doe en over een maand of wat weer zo’n blog kan schrijven. Pff.. Ik leer het ook nooit.