Ach, achteraf praten is zo makkelijk hè! Het is opeens zo helder allemaal. Die gekke dingetjes? Dat bleken de eerste symptomen te zijn van mijn burn-out.
Surprise?
Toen ik een burn-out kreeg kwam dat compleet als een verrassing uit de lucht vallen. Ik voelde me de laatste tijd wel moe maar verder? Maar toen ik wat langer met de burn-out liep dacht ik veel na. Hoe was dit nou mogelijk? Wat heb ik gemist? Er waren de laatste weken veel aanwijzingen. Denk aan hyperventileren, oorpijn die maar niet over ging en dat soort dingen. Maar eigenlijk had ik maanden ervoor al wat vage dingetjes. Waarschijnlijk de eerste symptomen van mijn burn-out die ik toen helemaal heb gemist.
De eerste symptomen van mijn burn-out
Constante onrust
Ik weet nog dat ik aan het tv kijken was en dacht wat heb ik toch. Net alsof ik in de achtbaan zat, zoveel adrenaline ging er door mijn lijf. Zo raar was dat. En ik kon ook geen dagje rust nemen. We waren bezig met het verbouwen van ons huis. En dat huis moest af en dat moest zo snel mogelijk. En daarbij was een dagje rust een verloren dag. Nee, zo veel mogelijk werken en zo weinig mogelijk rusten. Ja zo kom je er wel!
Extreme tegenzin
Ik ben van mijzelf iemand die dingen snel heel leuk vind. Gelijk ook wel een beetje een valkuil want ik vind zoveel zo leuk. Maar op een gegeven moment had ik in de gaten dat ik nergens meer zin in had. Geen zin in dingen die ik normaal leuk had gevonden. Mijn energie was helemaal op. Zelfs voor het doen van leuke dingen. Achteraf gezien was dat zeker een symptoom.
De snak naar rust
Op een gegeven moment dacht ik, als ik maar 1 dagje rust krijg dan komt het vast goed. Ik kon alleen maar denken aan een dagje niks doen. Gordijnen dicht, Netflix aan en niemand maar dan ook NIEMAND die mij kwam storen. Ik droomde over zo’n moment en dag. Ik snakte echt naar zo’n momentje. Op een gegeven moment kon ik nergens anders meer aan denken. Vreemd hè!
Ik begreep een burn-outer
Ik weet nog dat járen geleden iemand vertelde over een burn-out en dat ik me daar gewoon helemaal niks bij voor kon stellen. Dat was voor mij echt iets onbegrijpelijks. In de maanden voor mijn burn-out vroeg ik me wel eens af, voelt dit nou als een burn-out? Nou, als je dat gevoel hebt dan moet je uitkijken!
Al mijn blogs over burn-out lezen? Klik dan hier. Ik ben heel benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen of juist hele andere symptomen hadden. Laat je een reactie achter?
Mijn blog heeft een beveiligd https-adres, zoals je aan het groene slotje / bolletje in de adresbalk kan zien. Dit betekent dat mijn website veilig is om te bezoeken. Elkeblogt staat ingeschreven bij het KVK: 69310750. Denk jij dat ik niet juist met jouw privacygegevens om ga dan heb je het recht een klacht in te dienen bij de Autoriteit Persoonsgegevens.
Leuk dat je hierover schrijft Elke! Zo herkenbaar. Ineens sta je daar, middenin. Goed hulpmiddel: boek: You are a badass van Jen Sincero. Groetjes!
Heel herkenbaar. Ik zit nu in een burn out doordat ik ruim 5 jaar niet geluisterd heb naar mijn lichaam. Gewoon doorgaan dat gaat vanzelf. Tot het echt niet meer gaat en dat die storm in je hoofd niet meer gaat liggen en wartaal gaat praten.en nergens geen controle meer over hebt.
Hoi T,
Ik heb net hetzelfde gedaan, en ben aan het balanceren op het randje van een burn- out. Werk nu acht jaar in de zorg met zes jaar die me zwaar getekend hebben door zwaar pestgedrag. Pestgedrag, in één instelling waardoor ik mijn baan volledig had kunnen vergeten in de zorg. Gelukkig kwam de waarheid alsnog aan het licht. Maar het kwaad was reeds geschied. Van je oversten moet je het niet hebben, parapluutjes systeem. Nu werk ik in een WZC waar ik me echt thuisvoel, en net nu breekt het allemaal zuur op.
Wat mij heeft geholpen is het boek van mijn c.s.r. coach: ‘gek op stress’. Echt een aanrader!
Hallo,
Ook ik zit thuis met een burn-out / depressie
Ook bij mij was het maar doorgaan en doorgaan en geen centje pijn. Nu dat ik thuis zit en terug kijk zijn er vele druppels geweest die ik genegeerd heb die uiteindelijk de smeer deed overlopen. Ik schrik wel van de gedachtegang die ik op het moment heb die me helemaal van de waps kan brengen. Ik weet dat ik een persoon ben die veel nadenken over zaken maar wat deze burn-out / depressie bij mij naar bovenhaalt slaat echt alles. Gelukkig al wel hulp en met medicatie de scherpe randjes eraf halen. Nooit geweten hoe moe een mens kan zijn …..
Heeeel herkenbaar! Als ik terug kijk waren er al zo lang signalen en hoopte ik dat struisvogel politiek de oplossing was….
Zo herkenbaar. Ik had een pre-burn-out (what’s in a name) en na anderhalf maand ging ik toch opnieuw progressief aan de slag want ik voelde me veel beter. En ik kon dan toch niet thuis blijven als ik me al zoveel beter voelde… Tot na anderhalf maand en ik me rotslecht voelde en de ene paniekaanval na de andere kreeg. Pffff … dus nu luister ik naar mijn lichaam en laat ik me goed begeleiden. Stap voor stap…
Verschrikkelijk wanneer je dit meemaakt. Meer dan een jaar geleden begin van burn-out gehad maar blijven werken. Concentratiestoornissen, huilbuien… De maanden nadien af en toe concentratiestoornissen maar blijven doorgaan. In de zomer ben ik er dan toch onderdoor gegaan met eerst ziek geworden tijdens verlof. Nadien terug aan het werk maar na een week heel veel pijn overal en heel erg moe, ook niet kunnen stoppen met huilen en paniekaanvallen met hyperventilatie. Diagnose: burn-out, depressie. Na 8 weken slapen dag en nacht en de juiste medicatie en goede begeleiding begon ik me stilletjesaan beter te voelen. Sins december progressief hervat met werken en nog steeds zo. Heb nog steeds rust nodig..
Een symptoom waar je weinig over hoort of leest maar waar ik al meer dan een jaar last van had waren tintelingen in mijn armen en handen. Toen ik herstelde van een burn out verdwenen de tintelingen ook
Wat een ‘mooi’ blogbericht. Herkenbaar… Ik weet zelf niet goed wat ik heb. Een burn-out of een depressie. Soms denk ik… ach… maakt dat wat uit? Ik weet in ieder geval dat ik me slecht voel. M’n hoofd staat nooit stil behalve àls ik slaap. Slapen is ook wel een dingetje bij mij. Hoofd moe, lijf moe, nergens zin in hebben, alles is teveel. Dan 3 kinderen met ASS hebben en een man die bijna niets kan i.v.m. rugproblemen, schuldhulpverlening omdat m’n man zijn bedrijf niet kon voortzetten, dan de nodige spanning die dat binnen onze relatie heeft opgeleverd…
Genoeg om net niet op te geven. Ik heb gedachten gehad om uit het leven te stappen omdat ik het echt niet meer zag zitten. Nu ben ik zo’n 2 jaar onder psychologische behandeling en sta ik op het punt om in beschermde vorm weer wat ‘werk’ te gaan doen… nog een lange weg te gaan en proberen vertrouwen te krijgen in alles en iedereen…
Je dat is heftige ik kan je aleen maar sterkte wensen en de beste therapeut die aandacht heeft voor jou problemen
Heb je er al eens aan gedacht zelf ook op ASS te laten testen? Meestal hebben de kinderen het van 1 van de ouders. Ook omdat je aangeeft dat je hoofd nooit stilstaat. Niet dat je met een diagnose in 1x van alles af bent, maar het kan je misschien wel rust geven als daarmee veel op zijn plaats valt. Sterkte met alles iig!
Thuis sedert eind sept. met heel wat sympt. van burn-out/ depressie.
Ik had in 2019 darmkanker en achteraf gezien ben ik daar te ‘losjes’ mee om gegaan. Ik ging die tumor eruit laten halen en dan gauw ,gauw weer aan het werk gaan want ik deed mijn werk zo graag. Ik ben begeleidster bij mensen met een mentale beperking. Ik heb veel darmprobl. sedert de operatie want men haalde er een heel stuk darm weg. Dat gaf me veel stress en ik ontwikkelde zelf een angststoornis door doordat ik regelmatig ‘ accidentjes’ heb. Mijn lichaam is niet meer als voorheen en ik heb het daar heel moeilijk mee. Ik ben hoogsensitief en alle signalen komen nog harder bij me binnen. Ik heb jaren stress gehad met een redelijk rebellerende puber….mijn ouders zijn beiden ziek en op het werk ervaarde ik weinig tot geen bevestiging wat me in september, een jaar nadat ik opnieuw startte met werken na de kanker, deed crashen….huilen en een laag zelfbeeld, hyperventilatie, overal pijn….ik had in sept. een mail geschreven nr mijn teamcoach en zeer intuïtief en open geschreven wat ik de laatste tijd ervaarde…daar reageerde ze zeer kwaad op en dit was de druppel…..nu reeds 2 maand thuis …. Ik ga nr de psychotherapeute/ de kiné en de osteopaat. Ik lees veel boeken over de psyche vd mens en leer mezelf nog beter kennen….ik aanvaard nu al meer dat ik niet zwak ben maar meer aan mezelf moet denken…..ik kan nu niet zorgen voor mijn bewoners, die ik zo graag zie, want moet nu vr mezelf zorgen….hoelang ik nog thuis zal blijven, weet ik niet. De dokter raadde me aan om nog een tijd niet te gaan werken…..en deze keer zal ik het advies goed volgen want na de darmoperatie ging ik na 3 maand alweer werken…de specialist vond het ok en zei dat ik nood had aan regelmaat en dat het met de darmen wel ok zou worden….tja….lichaam en geest zijn echt wel 1 ….en dat besef ik nu nog meer……
Ik heb in mijn leven, ben nu 59, twee keer de diagnose burn-out gehad. Pas sinds een jaar of vijf ben ik er achter dat er een lichamelijke oorzaak was: een schildklierprobleem, de ziekte van Hashimoto. Was dit maar eerder onderzocht en gediagnosticeerd. Dat had me een hoop ellende bespaard. Dus vermoed je een burn-out en vraag je je af hoe dat toch mogelijk is als er niet echt een duidelijke aanleiding is? Vraag je huisarts om een bloedonderzoek naar je schildklierwaarden. Kleine moeite, kan veel ellende voorkomen.
Zit nu 9 maanden thuis met burn-out. Ik had nooit gedacht dat het zo moeilijk was. Van de ene op de andere dag kon ik niks meer, zelfs niet meer stappen. Leeg, uitgeput, oververmoeid, angstaanvallen, huilen, misselijk, hoofdpijn, spierpijn… Verschrikkelijk. Ik moet na 9 maanden nog steeds elke dag terug gaan slapen. Ik kan geen beslissingen meer pakken, ik heb soms moeite met nadenken, vergeet enorm veel, bang dat ik niet meer ga kunnen wat ik altijd wel kon,… En dan denk ik, is het normaal dat ik na 9 maand nog steeds moe en misselijk ben? Ik heb 4 kinderen waartussen ook een tweeling zit. 3 van mijn kinderen puberen, ik verzorg mijn vader, sta altijd klaar voor vrienden, ben bang van de corona, ben bang dat ik zo ziek wordt dat ik mijn kinderen en man moet achterlaten. Ik heb geen geluk met psychologen. De ene klikte niet, de andere werd ziek. Nu op zoek naar een nieuwe psycholoog. Want ik dacht dat ik het alleen kon maar helaas. Ik ben iemand dat alles perfect wil doen, geen hulp durft of kan vragen. Veel rondrijden met kinderen waar men geen oorzaak van hun ziekte vind. Ik heb bij de tweeling bevalling voor mijn leven gevochten, dacht dat ik het verwerkt had ,maar alles maar ook alles komt naar boven nu. Ook scheiding van mijn ouders toen ik 14 jaar was. Na 14 jaar weten dat je ook een zus hebt en niet alleen een super broer. Betast geweest door mijn grootvader vroeger. Als ik dit nu allemaal typ begin ik precies te snappen dat een burn out toch niet raar is bij mij. Al vind ik het enorm moeilijk om het te aanvaarden. Vele mensen begrijpen je niet. Denken dat je een luie mens bent. Waar en wanneer eindigt dit?