De bevalling van Luuk – mijn ervaring met een inleiding

Wat zijn we gelukkig met ons gezinnetje. Zo grappig hoe snel dingen wennen. Ik wil je graag vertellen over de bevalling van Luuk en deel ik mijn ervaring met een inleiding.

Wat vooraf ging

Luuk is mijn tweede kindje en dat betekent dat ik al een keertje ben bevallen. De bevalling van Gijs heb ik als ‘niet zo leuk’ ervaren. Op de officiële papieren van de verloskundige en gynaecoloog stonden steeds de woorden ’traumatische bevalling’. Ik denk dat dat iets overdreven was maar ik vond het wel verschrikkelijk! Vandaar dat ik voordat ik zwanger was van Luuk al een afspraak had bij de verloskundige. Voordat de baby in mij kon groeien moest ik eerst zeker weten dat het op een fatsoenlijke manier er uit kon.

Leestip: De bevalling van Gijs

Angsten onder ogen zien

De wens voor een baby was zo sterk dat ik de meest heftige dag uit mijn leven nog wel een keer wilde meemaken. Maar ik wilde er alles aan doen om deze bevalling anders te laten verlopen. Met 20 weken kreeg ik om die reden een afspraak met de gynaecoloog. Deze man kon mij helemaal gerust stellen. Als ik wilde mocht ik op elk moment kiezen voor een keizersnede. We zouden de groei van Luuk goed in de gaten houden, mocht het een flinke man worden dan werd het sowieso een keizersnede omdat hij anders vast niet zou passen. Ook zou ik met 39 weken ingeleid mogen worden. Ik heb geen ervaring met een inleiding dus vond dit best spannend. Als ik zou willen mocht ik gelijk pijnbestrijding. Oftewel, ik had het idee dat ik volledige controle had over mijn bevalling. En ondanks dat ik het nog steeds vreselijk spannend vond gaf mij dit een gerust gevoel.

De laatste voorbereidingen

Aan het eind van de zwangerschap deed ik wekelijks mee aan een bevalcursus. Bij de bevalling van Gijs was ik zo angstig en in paniek dat ik helemaal verkrampte. Ik wilde deze bevalling zo rustig en relaxed mogelijk doorkomen. Ook de groei-echo zag er goed uit en ik kreeg groen licht om op een natuurlijke manier te bevallen. Gek idee na een keizersnede. Zou het wel passen? Kan ik dat wel? Hoe dan ook werd ik woensdag 7 oktober om 19.00 in het ziekenhuis verwacht. Ik vond het heel spannend, ik had totaal geen ervaring met een inleiding.

Ballonkatheter

Die avond zou ik een ballonnetje, oftewel een ballonkatheter krijgen. Daar was ik echt een beetje nerveus voor hoor. Dat leek me namelijk best heel pijnlijk. Na een uur aan de CTG te hebben gelegen was het dan zo ver. Ik bleek al 1 cm ontsluiting te hebben, dat scheelt! Zoals ik al had verwacht deed die ballonkatheter best veel pijn. Vooral toen ze het ballonnetje gingen vullen met water. Pff! En dan moest de hele bevalling nog beginnen. Als mijn ervaring met de inleiding zo begint.. Gelukkig mocht ik daarna na een 1-persoonskamer en kon ik even lekker douchen. Die nacht heb ik echt slecht geslapen. Dat ballonnetje zorgde voor een enorm zeurende pijn waardoor ik maar wakker bleef. Om 3 uur kreeg ik nog 2 paracetamols en viel ik eindelijk in slaap. Niet voor lang want om 6.30 ging de wekker. Ik zou om 7 uur ingeleid worden.

De inleiding

Eigenlijk was ik best relaxed. Ik at rustig mijn ontbijtje en las voor de laatste keer mijn aantekeningen door van de cursus. Ik was er klaar voor! Het liep allemaal uit maar rond een uurtje of 8 liepen mijn man en ik dan eindelijk naar de verloskamers. Gelukkig had ik genoeg ontsluiting gekregen om de inleiding verder te laten beginnen. Oftewel, infuus aan, vliezen breken en gaan.

Het eerste uur gebeurde er niet zoveel. De opwekkers stroomden door mijn lijf maar meer dan wat vervelende harde buiken kreeg ik niet. Tegen half 10 begonnen de harde buiken wat vervelender te worden en moest ik ze wegpuffen. De verloskundige zei me dat de weeën waren begonnen. O shit dacht ik, het gaat nu echt beginnen. De eerste uren waren goed te doen. De weeën kwamen steeds sneller op elkaar maar waren goed te handelen. Om een uurtje of 3 ’s middags wilde de verloskundige weer toucheren. Ik weet niet wat er toen gebeurde maar toen kwamen de weeën als een malle op elkaar. Ik vond het haast niet meer te doen en vroeg om een ruggenprik. Ik zat nog maar op 4 cm maar die pijn.

Maak aan met die prik!

En weet je wat het is met een ruggenprik? Als je hem vraagt krijg je hem niet gelijk. Ze moeten eerst naar beneden bellen en kijken of er plek is. Uiteraard is dat er niet meteen. Dus ik zat nog een dik half uur in de zware weeën. Ik vond ze haast niet te doen. Eindelijk mocht ik naar beneden. Ik had het gevoel dat ik moest overgeven en trilde aan alle kanten. Dit waren geen weeën meer, dit was een wee die niet meer ophield. Ik hoor van meerdere mensen dat dit een veelkomende ervaring is met een inleiding. Ik kreeg niks mee van de hele rit en kon me alleen maar concentreren op mijn ademhaling. Ik moest voorover buigen en voelde opeens een warme stroom door mijn lijf. Binnen een paar minuten was de pijn helemaal weg. Wat een opluchting! Er zullen genoeg mensen zijn die mij een aansteller vinden maar ik ben zo blij dat ik niet in de Middeleeuwen leef. Laat mij maar mooi bevallen met een ruggenprik. Dit is toch niet nog 10 uur vol te houden.

Wachten en wachten

Vanaf dit moment was het goed. Ja ik trilde nog steeds als een malle en had het vreselijk koud maar ik had geen pijn meer. Omdat ik nog maar op een cm of 5 zat was het vanaf nu vooral heel veel wachten. Ik heb zelfs nog een aantal keer geslapen en voelde me heel relaxed. Vanaf 16.00 tot 01.00 was het wachten op de laatste 5 cm. Ja en dat duurde lang. Maar het was goed te doen door de ruggenprik. Ik voelde de weeën wel goed maar ze waren niet pijnlijk. Ik kon mijn benen ook gewoon nog bewegen. Rond 01.00 had ik dan eindelijk 10 cm ontsluiting en mocht ik gaan persen.

Hij komt

Op dit punt is er nog steeds een deel van mij dat niet gelooft dat ik gewoon ga bevallen. Ik ben nog steeds bang dat ik te smal ben. Ik heb ook gewoon voor 3 nachten kleren meegenomen voor als ik toch een keizersnede zou krijgen. Ik kon me niet indenken dat door mijn bekken een baby past. Omdat ik de weeën goed aanvoelde mocht ik bij het persen de ruggenprik aanlaten. Dat wilde ik ontzettend graag! Voor de zekerheid zou de gynaecoloog in de buurt blijven. Alles werd geïnstalleerd en ik voelde de persweeën opkomen. Na een paar keer stond het hoofdje al. Nu overviel het me gewoon. Dit kind komt.. En het komt via de natuurlijke weg. Luuk had het zwaar en ik mocht niet meer zo heel hard persen. Niet lang daarna werd mijn mannetje geboren en kreeg ik hem op mijn buik.

Hij ademt niet, hij ademt niet!

Ik keek hem in zijn mooie ogen. Wauw, dit was mijn ventje! Hij is gewoon geboren. Ik was zo blij. Maar ik zag het gelijk, hij ademde niet. Ik zeg: ‘Hij ademt niet, hij ademt niet.’ Hij werd snel meegenomen en een man of 8 liepen mee naar de reanimatiekamer. Nu begonnen de spannendste minuten van mijn leven. Ik wist niet of het goed ging, ik wist niet of hij überhaupt nog leefde. Ik lag daar en naast mij stond 1 verpleegster mij gerust te stellen terwijl de rest van het personeel met mijn kind mee was. Gelukkig kwam al vrij snel de gynaecoloog en daarna de kinderarts met de bevestiging dat het goed was. Wat een opluchting! Het ging waarschijnlijk op het laatst een beetje te snel waardoor het nodig was om Luuk een beetje zuurstof te geven.

Welkom lieve Luuk <3
Om voor altijd van te houden

Ik kijk positief terug op de bevalling. Ja, ik vond het best heftig op een bepaald moment maar ik ben blij dat ik voor een ruggenprik kon kiezen. Mijn ervaring met een inleiding is dan ook positief. Oftewel, na een heftige bevalling kun je ook een mooie bevalling hebben.