Wat heb ik geleerd van mijn burn-out?

Je wilt niet weten hoe vreselijk blij ik ben dat ik die burn-out bijna achter me heb gelaten. Wat een vreselijke periode. Het heeft me voor het leven veranderd.

Ik wil dit nóóit meer!

Wat was het een hel, en wat duurde het lang. Dag na dag, maand na maand voelde ik me vreselijk. Ik voelde me soms zo onbegrepen en alleen in dit gevecht. Ik tegen de wereld, ik tegen de maatschappij. Niemand die mij snapt, iedereen die iets vindt van mijn ziek zijn. ‘Wel bloggen?’ of ‘Ze kan wel naar de winkel?’, ‘Ik zag haar laatst nog, toen leek er niets aan de hand.’ Je staat er helemaal alleen voor. Een jaar en 4 maanden later ben ik er nog niet maar als er iets is wat ik dus nooit meer wil mee maken dan is het een nieuwe burn-out. Hoe dan ook heeft het mij heel veel geleerd.

Dit heb ik geleerd van mijn burn-out

Je lichaam geeft aan wat het nodig heeft

Ik zag moe zijn als een vervelend kwaaltje. Een kwaaltje waar ik vaak ook geen zin in had en ook vaak genoeg negeerde. Nu nog wel eens hoor. Ik bedoel, als die wekker om half 7 gaat dan kan ik het wel negeren maar daar wordt mijn baas niet blij van denk ik. Maar als iemand last minute vraagt of ik zin heb om iets leuks te doen en mijn lichaam geeft aan dat ik moe ben dan probeer ik daar wel naar te luisteren.

Grenzen stellen moet

Soms deed ik maar gewoon wat anderen van mij vroegen en verwachtten. Dat ik zelf ook gewoon ‘nee’ kon zeggen kwam niet in mij op. En als ik wel deed dan voelde ik mij ontzettend schuldig. Niet dat ik nu heel goed ‘nee’ kan zeggen hoor maar door deze tips om nee te zeggen lukt het me een stuk beter. Nee zeggen moet soms. Als het werk je al bijna te veel is en je collega je om een gunst vraagt, als de buurman een kopje koffie wil doen terwijl jij eigenlijk geen zin hebt of als je familie naar één of ander pretpark wil en jij al hartkloppingen krijgt bij die gedachte. Soms moet het gewoon.

Stel prioriteiten

Ik heb voor mijzelf 2 prioriteiten gesteld; mijn gezondheid en mijn gezin. De rest kan ook belangrijk zijn maar is uiteindelijk bijzaak. Voorheen was voor mij alles prioriteit. Nou, we weten allemaal hoe dat is afgelopen. Prioriteiten stellen dus.

Werk is werk en thuis is thuis

Ondanks dat ik mijn werk heel leuk vind wil ik vrij kunnen zijn als ik vrij ben. Dat het allemaal een beetje door elkaar liep werkt voor mij gewoon niet. Als ik een mail krijg van mijn werk over weet ik veel wat, dan kan ik daar de hele avond mee zitten. Ik probeer het nu echt gescheiden te houden.