Ik heb helemaal geen zin om een zielig verhaal op te hangen voor de aandacht. Helemaal niet! Maar ik wil wel eerlijk zijn en zeggen dat 2 kinderen soms pittig is.
Standje overleven
Er zijn gewoon van die weken bij dat er van alles speelt thuis. De kinderen veel ziek, slecht slapen, veel gejammer en gedoe. Constant is er wel iemand niet fit bij ons thuis. Ik ben gewoon continu kookwasjes aan het draaien en ik ben daarbij veel alleen aangezien mijn man in de horeca werkt. In die weken is het genieten ver te zoeken en voelt het als standje overleven. Ik houd me steeds voor dat er betere (lees: rustigere) tijden komen maar leuker word ik er niet van. Weinig slaap, veel te doen, constant bezig voor de kinderen. Ik doe het met liefde maar zwaar is het soms wel.
Ik was ooit leuk
Ik merk dat ik in die weken er ook niet leuker op word. Er was een tijd dat ik bruiste van de ideeën, zin had om nieuwe dingen aan te pakken en te leren. Maar nu ben ik gewoon te moe. Te moe om naast wassen, poetsen, opvoeden, luiers, slapeloze nachten, jankende kinderen en werken nog meer te doen. Laat staan dat ik dat dan ook nog ‘leuk’ moet gaan vinden. Ik wil gewoon in een joggingpak op de bank liggen en een marathon Netflixen.
Waar hebben we het over?
Ach natuurlijk begrijp ik wel dat er véél ergere dingen zijn en dat er mensen zijn die het veel zwaarder hebben. Mijn kinderen en ik zijn gezond. We hebben een dak boven ons hoofd, we leven in veiligheid en we hebben het goed. Dagelijks ben ik daar dankbaar voor. Maar dat betekent niet dat ik het altijd maar leuk moet vinden en dat ik nooit eens mag denken dat het soms wel veel is.
Ademruimte
Dus ja, soms ben ik blij dat ik ze naar oma mag brengen voor een middag. Of dat ik op woensdagochtend mijn handen vrij heb en voor de blog kan werken. En inmiddels voel ik me daar ook maar niet meer schuldig over. Ik heb geaccepteerd dat ik dit moet doen om het te kunnen ‘handelen’. Want ondanks dat het al zo’n 4 jaar geleden is, is die burn-out ook nog steeds vers in mijn geheugen. En dus breng ik ze weg. Zodat ik een leukere moeder ben die daadwerkelijk ook kan genieten van haar kinderen. Want dat laatste is ook zeker wat ik doe! En tot die tijd: Het is een fase!
