Als je overspannen bent zijn de dagen zwaar en de nachten kort. Ik vertel je over mijn leven op het moment. Hoe kom ik de dagen door..
Overspannen
Het is nu de vierde week dat ik overspannen ben en ik heb de donkerste dagen overleefd. Ik heb geen hypeventilatieaanvallen meer, het lukt mij om ergens geconcentreerd aan te werken en ik lig niet meer de hele dag op de bank. Maar ik ben er nog niet. Het huishouden heb ik over alle dagen verdeeld, Gijs is meerdere dagdelen weg zodat ik rust kan pakken en langer dan een half uur weg gaan is gewoon geen optie. En ik ben moe.. Ontzettend moe!
Leestip: En toen kwam de man met de hamer
Wat doe ik op een dag?
Hoe kom ik de dagen door. Rond 8 uur gaat mijn kinderlijke wekker en gaan we er uit. Bij het opstaan heb ik gelijk door of het een goede of slechte dag wordt. Heb ik barstende koppijn, dan vraag ik Jan om er met Gijs uit te gaan. Gelukkig zijn de betere dagen steeds meer aanwezig. Ontbijten, aankleden je kent het wel.. Dan heb ik het vaak al wel weer gehad en ga ik op de bank liggen. Jan doet veel dingen in huis en ik let een beetje op Gijs. Soms lukt het mij om daarna even ergens mee te helpen.. Soms ook niet. Na het middageten gaat Gijs soms naar de opvang, naar een oma of heb ik hem. In de middag probeer ik echt bewust iets ontspannends te doen. Lezen, even naar buiten of een serie kijken. Moeheid overheerst hierin wel hoor maar ik dwing mezelf om iets te gaan doen.. Als Gijs bij mij is dan is het al wat lastiger. Ik vind het heel erg om te zeggen maar als het mij te veel is doe ik gewoon de tv aan. Zo proberen we de dag een beetje door te komen. Ik ben ’s avonds bijna altijd alleen en dit dagdeel vind ik het lastigste. Er moet eten gekookt worden, we moeten eten, afruimen, Gijs moet in bad en naar bed. Tegen de tijd dat meneer op bed ligt ben ik echt gesloopt. Gelukkig kan ik ’s avonds niks doen en is de dag voor mij alweer voorbij.
Word ik ooit beter?
Ik merk dat ik wel wat opknap hoor maar voor mijn gevoel gaat het zo verschrikkelijk langzaam. Ik vraag me soms echt af: hoe kom ik de dagen door. Soms heb ik een paar goede dagen en dan opeens heb ik weer een hele slechte dag er tussen zitten. Dan lijkt het alsof ik weer helemaal terug bij af ben. Is dat normaal? Kunnen ervaringsdeskundigen even reageren ;)?
Mijn blog heeft een beveiligd https-adres, zoals je aan het groene slotje / bolletje in de adresbalk kan zien. Dit betekent dat mijn website veilig is om te bezoeken. Elkeblogt staat ingeschreven bij het KVK: 69310750. Denk jij dat ik niet juist met jouw privacygegevens om ga dan heb je het recht een klacht in te dienen bij de Autoriteit Persoonsgegevens.
Lieve Elke, Let niet op de klok: de tijd tikt toch wel door. Het belangrijkste is ademhalen, opstaan, rusten, stilstaan, genieten wanneer dat lukt van je mooie mannen, en je grenzen voelen. En dat laatste is zo belangrijk. Ik ben een jaar uit de roulatie geweest. Geen enkele situatie is hetzelfde: maar wat ik je wel wil meegeven: neem je tijd. In een burn-out/ of overspannenheid/ of hoe je het maar wilt noemen, moet je niet te snel willen: daar raak je alleen maar meer gestrest van: je geest en lichaam hebben tijd nodig. Gun jezelf dat!
Lief van je Wendy! Ook ervaring mee dus. Goede tips, ik weet dat je gelijk hebt maar ik ben er zo klaar mee. Ik wil gewoon weer normaal zijn. Maar heb niet veel keus denk ik..
Lieve Elke,
Verschrikkelijk om je zo te voelen, helaas heb ik niet echt tips voor je. Heb het helaas zelf ook 2x meegemaakt nu, 2x had het met een verhuizing en verbouwing te maken en bij beide keren is er een kleintje geboren. Wel had ik het bij de 2e x zelf snel door dat het niet goed met me ging en heb ik ook bewust zelf een stap terug gezet. En hoe rot ik me op dat moment ook voelde(bij de 2e x), toch bracht ik de kleine soms even naar de opvang en liet ik de oudste na schooltijd op de bso(wist dat ze beide in goede handen waren, want het is een superlieve en goeie opvang gelukkig)Ik kon het gewoon niet, ik was op, compleet op, na iedere dingetje moest ik gewoon weer even rusten. En dat deed ik dan ook, want anders was ik niet te genieten zodra de kinderen er weer waren.. De avonden vond ik ook het ergst, want dan was ik alleen en mijn vriend werkt overver, dus dan was het echt ff doorzetten tot alles op bed lag en weer klaar was voor de volgende dag. Om het niet erger pessimistisch en het verhaal langer te maken dan ik nu doe, zal ik het even afsluiten met iets positiefs, ik ben erweer uit gekomen! Met wel wat hulp hier en daar, maar ik was en ben er weer! En dat mede dankzij mijn ouders en schoonouders, en lieve vrienden, maar ook heel erg door de steun van een lieve vrijwillige moeder van Homestart, echt dat heeft mij super gedaan! Miss is dat evt. ook wel iets voor jou, miss dat je er wat aan hebt. Ik hoop dat het snel beter met je gaat..
Groetjes liefs Anja
Dankjewel! Jeetje 2 keer zelfs. Het is inderdaad pittig. Gelukkig hier ook zo’n goede opvang en fijne oma’s die graag een paar uurtjes oppassen. Dat maakt alles net een beejte makkelijker. Bedankt voor je berichtje 🙂
Ik zit er middenin.
Wat er voor mij uit springt is het zinnetje waarin je zegt dat je jezelf ‘dwingt’ iets te gaan doen. Meet je ‘goede dagen’ aan de hand van hoe goed je naar je behoeften hebt geluisterd, liever dan aan de hand van ‘wat je zou moeten doen’. Het gaat nu even puur om jou, en om jou alleen. Dat klinkt misschien ‘hard’ maar als je het nu niet leert (naar jezelf luisteren en voor jezelf kiezen – ongeacht strenge stemmetjes/verwachtingen), dan kan je binnen de kortste keren niemand meer ‘van dienst zijn’..
Wellicht zit ik er flink naast.. dit is het eerste dat ik van je lees. Maar het is hoe dan ook belangrijk bij jezelf stil te staan (om uiteindelijk ‘vooruit’ te gaan). Ik wens je alle sterkte toe!
Ja ik begrijp wat je bedoelt. Maar in dit geval wordt het geadviseerd door de arts om naar buiten te gaan. Maar je hebt wel gelijk hoor, ik verwacht heel veel van mijzelf. En ik probeer er aan te werken dat ik daar anders mee om ga..
Lieve elke,
Had jij ook zo stres in het lichaam en trillen,ik zit er midden in,wat is dit erg soms denk ik dat het nooit overgaat.En nergens zin in,heb gelukkig hondje dus moet wel