Inmiddels is het al bijna 2 jaar geleden dat ik een burn-out kreeg. Nu, een jaar en 9 maanden later denk ik dat ik een soort van beter ben.
Gaat wel goed denk ik
Eigenlijk gaat het al best wel een tijdje goed met mij. Goed in de zin dat ik mijn werk weer kan doen, weer voor Gijs kan zorgen en goed kan zorgen voor mijzelf. Toch vind ik het lastig om te zeggen dat ik ben hersteld. Voor mijn gevoel staat die man met de hamer constant te loeren wanneer hij weer toe kan slaan. Ook ben ik die burn-out nog lang niet vergeten. Dagelijks handel ik naar de dingen die ik heb geleerd in deze burn-out. En dat is maar goed ook want anders is het misschien over een paar maanden of een paar jaar weer raak. En dat is iets wat ik gewoon echt niet wil.
Hoort er bij?
Het rare is dat ik soms nog best wel wat klachten heb. Ik weet alleen niet of ik dat vroeger ook had. Ik weet dus niet goed of ik beter ben of niet. Misschien had ik vroeger deze ‘klachtjes’ ook wel maar negeerde ik ze. Dat weet ik dus gewoonweg niet meer. Zo ben ik na een dag werken echt wel moe, zo voel ik mij als ik het druk heb best opgejaagd en kan ik gewoon niet zoveel stress aan. Maar misschien was dit altijd al zo. Dat weet ik niet meer.
Het is nou eenmaal zo..
Ik denk dat ik het hier mee moet doen. Ik heb moeten accepteren dat ik meer rust nodig heb dan vele andere mensen. Als ik vrij ben moet ik echt rusten. Ik kan in het weekend niet spontaan wat gaan doen, ik moet dat plannen. Ik heb meer slaap nodig dan andere mensen en krijg veel energie van tijd voor mijzelf. Is het erg? Nee. Lastig soms wel, vooral omdat ik ook graag een leven zou willen waarin ik eindeloos veel energie heb. maar ik ben allang blij dat ik zo goed als beter ben. Hier moet ik het maar mee doen.
Hallo Elke,
Wat mooi om te lezen dat je het gevoel hebt bijna uit je burn-out te zijn. Wat ik bij mij zelf herken is dat ik niet meer op mijn brein kon rekenen. Ik zat vorig jaar in een ongezonde relatie met iemand met narcistische kenmerken. Ik werd gedwongen op mijn tenen te blijven lopen en ondanks al mijn inzet was het niet goed of erg fout. Een vicieuze cirkel waar ik niet uit kon, terwijl die burn-out mij al overvallen had, moest ik door.
In mijn werk maakte ik iedere dag fouten als postbezorger: mijn hoofd vertelde mij iets anders dan wat er op het poststuk stond. Van straatnaam tot huisnummer werd ik door mijn brein voor de gek gehouden. Natuurlijk had ik dan ook boze mensen wat ook nog eens extra stress gaf.
Het opgejaagde gevoel herken en het alsmaar moe zijn ook.
Wanneer ik jouw blog verder lees zal ik vast nog meer herkennen.
Ik ben er nog niet uit en hoop ook dat ik hier goed uit kom en dat het niet weer terug komt. Dit keer was het voor mij het ergst.
Alle goeds gewenst,
Angela
Herken ik wel inderdaad.
Zo deed ik altijd op mijn werk de bestellingen en had ik opeens allerlei rare fouten gemaakt.
Was heel raar. Ik hoop dat je er weer bovenop komt.
Hoi elke
Ik volg je al een tijdje. Je hebt een leuke blog. Ga daar mee door! We zijn tegelijk de burn out ingerold en ik herken ieder woord wat je nu beschrijft. Het gaat met mij nu ook goed op dezelfde fronten als jij maar van binnen is het soms net een wipwap nog van klachten. Het lijkt net alsof het gewoonweg niet in balans kan komen. Ook ik denk dagelijks, dit is het dan. Zo zal het altijd blijven. Daar word ik soms wel verdrietig of gefrustreerd van. Het accepteren mij niet altijd lukt. En toch denk ik dat we nog wat meer tijd nodig hebben. We er nog niet helemaal zijn. De klachten subtieler worden en die inzinkdagen/weglopen energie weer gewone vermoeidheid wordt. Ook ik weet niet meer goed hoe het ervoor was. Soms plopt er iets op maar het blijft gissen. Voel me een heel ander mens nu en vind dat echt niet altijd even tof. Mis de oude ik elke dag als het gaat om stabiele energie en lekker voelen en de spontaniteit van dingen doen. Lekker kunnen sporten. Toch levert dit ons goede lessen op en als de restklachten nog gaan afnemen zal ik ook veel gelukkiger zijn. Ik ben overtuigd dat het nog meer tijd nodig
heeft. Het is niet niks wat we hebben ervaren. Daar moet ik mij dagelijks nog op wijzen. Mijn hoofd is allang weer daar waar het wezen wil maar mijn lijf niet.
Herken je dit?
Hoi Ester,
Herken ik zeker. Toch ben ik ook heel bewust er van dat ik niet meer weer wil zijn waar ik stond.
Ik wil echt veranderen. Wat dat betreft ben ik wel 180 graden gedraaid.
Hoi Elke, is het nu zo wat ik uit je blogs lees dat je feitelijk altijd bent blijven werken op een paar weken na in het begin?
Fijn dat het zo goed met je gaat! Er is hoop:)) ik ben een jaar thuis nu en werk nog niet weer. Wel in het gezinsleven boek ik wat vooruitgang qua zorgen voor de kinderen en huishoudelijke klussen, af en toe een klein uitstapje en wat boodschappen doen lukt ook redelijk vaak weer. Maar terugval ligt ook altijd op de loer. Ik denk dat volledig herstel misschien niet altijd komt, maar allicht kun je door de tijd heen nog verder herstellen! Alles kunnen kan niemand volhouden:))
Hopelijk hoef je het nooit meer mee te maken!!
Ja dat klopt inderdaad. Achteraf gezien veel te snel. Ik had beter mezelf tijd willen geven om nog wat verder te herstellen. Wat een heftige periode is het hè! Heel erg veel sterkte er mee!
Hoi Elke.
Ook ik herken het verhaal; de rust die nodighebt, het moeten plannen zodat je niet teveel op de vork neemt. Ik had mijn BU najaar 2010 en 2 jaar nodig gehad om er weer boven op te komen. En in 2015 nog eens dunnetjes over gedaan.😢 Tijd voor je zelf nemen is de beste remedie.
Groetjes