Het zal wel voor altijd bij mij blijven. Misschien is het maar goed dat het er is. Maar ik ben bang voor een nieuwe burn-out.
Daar gaan we wéér
Ik was al een paar weken erg druk. Mijn verlof was voorbij, ik wilde alles halen uit het thuisonderwijs en ons Luuk zat in een vreselijk sprongetje. Ik had geen rust en nam ook geen rust. Op zaterdagochtend vloog het me opeens aan. Ik zat lamlendig op de bank en ik kreeg mijn ademhaling niet meer rustig. Wat schrok ik van mijzelf. Ik heb gelijk alles gecanceld wat niet nodig was en heb het hele weekend op de bank gelegen. Nooit meer een burn-out voor mij.
Ik wil het wel eens tegen mijzelf schreeuwen: ‘LEER JE HET NOU NOOIT?’. Dik anderhalf jaar ziek geweest van alsmaar te veel willen doen, alles maar perfect willen doen en overal altijd maar ‘ja’ op zeggen. En wat doe ik zodra het weer wat beter gaat? Juist ja, gewoon hetzelfde. Soms word ik gewoon gek van mijzelf. Heb ik nou niks geleerd van die burn-out? Hoe verschrikkelijk het was? Hoe eenzaam het soms voelde? Hoe ik mijzelf heb beloofd het nooit maar dan ook nooit meer zo ver zou laten komen?
Rustaaagh!
Het lijkt wel een soort jojo-effect. Wat andere mensen met eten hebben. Streng op dieet zijn tot ze een bepaald gewicht hebben bereikt en dan je weer helemaal laten gaan net zolang tot die weegschaal weer een alarm aangeeft. Ik heb dat met te veel van mijzelf vragen. Ik ga net zolang door tot ik weer hartkloppingen krijg en hyperventileer waarna ik me weer doodschrik, alles op de rem zet. Tot ik me weer goed voel en dan begint het weer vrolijk van voor af aan. Wat is dat toch voor raars. Waarom heb ik geen rust in mijn hoofd en lijf. Ik snap mijzelf soms echt niet.
heel mooi geschreven! en herkenbaar ook!
Helaas erg herkenbaar, ook een dik jaar in burn-out / depressie gezeten! Fijn dat je hier ook erg open over bent! Ik zelf ben dat ook, en dat is een kracht van ons! Ik moet mijzelf ook wel eens toespreken… Maar gelukkig herken ik de signalen!
Lieve Elke,
Herkenbaar verhaal hoor absoluut, maar ik denk echt dat je wat liever mag zijn tegen jezelf. Dat verdien je. Ga er vanuit dat je van elke keer dat je ver over je grenzen gaat een beetje bij leert. Dat je het steeds beter zult aan zien komen als je doordraaft. Dat probeer ik mezelf wel voor te houden, dat echt herstellen gaat met heel veel vallen maar nog vaker weer opstaan.
Liefs Hanneke
Dag Elke
Ik heb je blog, en je vorige blogs, gelezen. Ik zit momenteel zes weken thuis, er middenin, midden in de gigantische opslokkende niet zo vriendelijke reus die mijn huisarts burn-out heeft genoemd. Ik probeer nu alleen te aanvaarden, en da’s al moeilijk. Ik doe aan vallen en moeizaam opstaan. En ik hoop vooral dat ik ooit gewoon in de mogelijkheid kom om de signalen te herkennen en véél sneller op de rem te kunnen gaan staan. En door het lezen van je blog denk ik wel dat dat kan. Ook al blijft dat een confronteren moment…
Maar dat dat is wat we in eerste instantie moeten leren: signalen herkennen, grenzen aangeven… Ik heb het jaren niet gedaan en ik ben compleet mezelf kwijt. Een blog als die van jou helpt wel om perspectief te hebben. Om te zien dat het kan, dat het lukt, met vallen en steeds makkelijker weer opstaan. Succes nog!
Hoi Eva,
O bah wat vreselijk voor je!
Ontzettend veel kracht en sterkte gewenst in deze tijd.
x