Ik vond het tijd voor een update. Ik ben nu al 9 weken overspannen en wil jullie vertellen hoe het nu gaat.
Hoe gaat het nu?
Als ik mij bedenk dat ik al 9 weken overspannen ben dan vind ik dat verbazingwekkend. Het voelt als véél korter. Het voelt een beetje alsof ik in een soort bubbel leef. Ik heb mijzelf en mijn gezin en de rest moest even op pauze. Heel langzaam kom ik een beetje uit die bubbel. Een paar weken geleden ben ik weer aan het werk geweest. Nouja, een paar uurtjes wat computerwerk doen en dat beviel me echt heel goed. Even er uit en me nuttig maken. Ook bij de kinderen op mijn werk zijn vond ik echt ontzettend leuk! Het opbouwen gaat nog wel heel lastig. Na de eerste week 2 keer 2 uur wilde ik de week er na graag 3 dagen van 2 uur maken. Ik heb het gedaan maar ik was er 2 dagen helemaal kapot van. Blijkbaar is dat toch nog iets te veel. Dat is dus gelijk mijn frustratiepunt. Ik wil gewoon zó graag weer mee doen in het leven maar blijkbaar ben ik daar nog niet klaar voor.
Onzichtbaar
Voordat ik overspannen werd kon ik mij er niks bij voorstellen. Niet dat ik dacht dat mensen zich aanstelden maar ik snapte het gewoon niet. En ik snap het nog zelf steeds niet. De ene dag ben ik vrolijk, blij en doe ik met gemak een wasje of spelletje met Gijs maar de andere dag lijkt het alsof ik weer helemaal terug bij af ben. Ik ben supermoe, hoofdpijn, hartkloppingen en kan ik niks. Ook merk ik dat er onbegrip heerst. Mensen die het niet snappen en die denken dat het een kwestie is van doorzetten, positief denken of gewoon weer mee doen. Was het maar zo simpel. Ik kwam onderstaand plaatje tegen en vond hem wel toepasselijk 😉
https://image.brigitte.de/10173160/uncropped-620-1013/399490de1d0734e9ed2820d627f7dc32/rS/helpful-advice-c.jpg
Vooruitgang
Een collega zei: “Je moet het niet per week bekijken maar per maand.” En dat klopt. Als ik dat doe dan zie ik zeker wel vooruitgang. Een slechte dag nu was een maand geleden een normale dag. Ik kan al veel meer, ik ben veel minder moe en vind het bijvoorbeeld al heel leuk om blogjes te schrijven. Toch frustreert het mij hoe langzaam het gaat. Voor mijn gevoel ben ik er nog lang niet ..
Mijn blog heeft een beveiligd https-adres, zoals je aan het groene slotje / bolletje in de adresbalk kan zien. Dit betekent dat mijn website veilig is om te bezoeken. Elkeblogt staat ingeschreven bij het KVK: 69310750. Denk jij dat ik niet juist met jouw privacygegevens om ga dan heb je het recht een klacht in te dienen bij de Autoriteit Persoonsgegevens.
Dit is zo herkenbaar. Ik zit in dezelfde situatie en het is ‘fijn’ om te lezen dat het bij jou net zo gaat.
Sinds begin oktober heb ik me een dag ziek gemeld, toch weer heen daarna. Minder gaan werken uiteindelijk omdat ik echt niet kon focussen, tot ik met een flinke paniekaanval op m’n werk zat. 2,5 week thuis geweest, toen tegen m’n eigen gevoel in weer 2x 2 uurtjes gaan werken. Dat ging 2 weken en sindsdien zit ik weer thuis.
Het ene moment denk ik, he ik voel me goed en kan ik van alles en de dag erna is alles doffe ellende. Paniek, moeite met ademen en kan ik mijn ene been niet voor m’n andere krijgen. En hoe hard m’n hoofd lijkt te willen, m’n lijf doet niet mee. En op andere dagen wil ik niks en zit ik de hele dag verstopt op de slaapkamer te huilen.
En gelukkig zijn er die goede dagen, anders had ik de moed allang opgegeven.
Nu moet ik leren om op goede dagen niet meteen te hard te gaan.
Ik besef dat ik er nog lang niet ben en dat het veel langer gaat duren dan ik zou willen. M’n bedrijfsarts heeft het over tenminste een aantal maanden voor ik weer volledig kan werken.