‘Mama kijkt terug’

In deze rubriek ‘Mama kijkt terug’ kijkt elke maand een mama met volwassen kinderen terug op de opvoeding. De mama van vandaag anoniem blijven. Ze kijkt namelijk niet heel positief terug op haar moederschap. Hoe dat zit lees je vandaag.

Mama kijkt terug

Ik ben ‘anoniem’. Ik ben directeur en mede-eigenaar van een bedrijf dat kinderen en gezinnen helpt bij leren en/of gedrag. Ik heb twee kinderen (twee zoons begin 30-ers) en twee kleinkinderen (onderbouw basisonderwijs). Ik ben sinds 20 jaar geleden met een nieuwe partner (na een scheiding).

Hoe vond je het om mama te zijn?

Ik vond het moeilijk om mama te zijn. Dit had alles te maken met mijn herinnering en ervaring met mijn eigen moeder. Ik wilde het bewust anders doen. Ik wilde al jong moeder worden om mijn moeder te laten zien dat ik het anders zou doen (lees: beter). Dit lukte echter totaal niet. Ik deed dezelfde dingen als mijn moeder (slaan en ze niet hun eigen gang laten gaan). Het lukte me niet het anders te doen. Ik heb hulp gezocht en heb veel therapie gehad om het voor de kinderen zo goed mogelijk te doen. Ik ontdekte dat ik niet mijn ideaalbeeld van het moederschap kon uitvoeren. En ik ontdekte dat ideale moeders niet bestaan.

Wat vond jij als mama altijd leuke momenten?

Ik herinner me vooral de moeite die ik had om moeder te zijn. Ik denk dat ik wel met ze gespeeld heb. Ook weet ik dat ik ze liet spelen met klasgenootjes en ging vaak met ze de natuur in.

Welke leeftijd vond je het uitdagendst en waarom?

Ik vond alle leeftijden uitdagend aangezien ik niet wist hoe het moest, me ongelukkig en niet capabel voelde.

Wat vond je lastig in de opvoeding?

Het omgaan met mijn eigen onmacht en frustratie. Ik wist toen nog niet wat er aan de hand was. Voelde me alleen maar ongelukkig. Heb niet het idee dat ik de kinderen kon geven wat ze nodig hadden.

Wat zijn dingen waar jij je echt zorgen om hebt gemaakt?

Over mezelf. Over mijn rol als moeder, als partner en als mens in de wereld.

Wat zou je nu anders doen in de opvoeding als je het over mocht doen?

Nu, na veel therapie, opleidingen en werkervaring, zou ik willen dat ik het over kon doen. Nu weet ik hoe ik met mijn eigen frustratie en onmacht kan omgaan. Ik kan me meer beheersen en voel me meer capabel als mens. Ik zou meer met ze praten over hun eigen gevoelens en wensen. Ik zou ze niet meer slaan, maar liefdevol naar ze luisteren. Ik weet dat ik dit inmiddels kan. Ik ervaar het als oma, wanneer ik me gefrustreerd voel. Ook al weet ik dat het oma-zijn anders is dan het moeder-zijn. Een kleinkind gaat naar de ouders terug en een kind blijft. Desondanks kom ik ook in mijn rol als oma mijn eigen onmacht en frustratie nog steeds tegen. Ik kan mezelf nu verzamelen en vanuit rust met ze omgaan.

Leestip: ‘Mama kijkt terug’ door mijn eigen moeder

Wat is een groot verschil tussen nu en vroeger in kinderen en opvoeding?

Ik denk dat kinderen tegenwoordig mondiger zijn en gevoeliger. Ze voelen sferen sneller aan. Dit is tevens soms ook lastig voor ze als ze hier niet goed in begeleid worden. Het mooie van die gevoeligheid is dat als ze er wel goed in opgevangen worden, ze zichzelf bewuster kunnen ontwikkelen. Meer dan vroeger. Toen moesten kinderen luisteren naar ouders. Nu mogen ze een eigen mening ontwikkelen.

Waar kon jij je als jonge moeder druk om maken waar je nu heel anders over denkt?

Dat de kinderen zich moesten voegen maar mijn behoeften en mijn ideaalbeeld van kindzijn. Dat zou ik nu anders kunnen doen, nu ik meer voor mijn eigen behoeften kan zorgen.

Wat zou jij jonge moeders willen meegeven?

Goede moeders bestaan niet. Iedereen doet wat hij/zij kan in de context zoals die is op dat moment. Schuldgevoel is dus zonde van de energie. Schaam je niet voor je eigen emoties en behoeften, spreek ze uit. Je kinderen leren er dan ook mee omgaan en leren ook ontdekken wat ze zelf willen.

Wat een heftig verhaal! Heb jij ook een bijzonder verhaal die jij eventueel anoniem wil delen? Mail dan naar info@elkeblogt.net