‘Mijn eerste zwangerschap en bevalling’ door Linda

In mijn rubriek ‘Mijn eerste zwangerschap en bevalling’ vertelt elke week een mama over de eerste keer zwanger zijn en bevallen. Vandaag is het de beurt aan Linda. Zwanger worden ging niet vanzelf maar ook de zwangerschap en bevalling was pittig.

 

Linda

 

Hallo, Ik ben Linda ik woon samen met mijn vriend en onze kinderen in Klazienaveen. Senna was 3 toen zijn vader en ik bij elkaar kwamen. En onze andere zoon Dani is onderhand 19 maanden. Toen wij een jaar bij elkaar waren wouden we graag voor een kindje gaan. Dit ook vanwege het leeftijdsverschil van 14 jaar tussen ons. Ik was toen 23.

 

 

 

Zwanger worden

Zwanger worden was een ramp! Ik kan er wel om heen draaien maar het we nemen even een kindje was niet voor ons weggelegd. Eerst hebben we het gewoon een jaar normaal geprobeerd. Al had ik al snel door dat er iets niet goed zat. Mijn menstruatie bleef soms zo maar maanden weg. Of was juist maanden aanwezig. Uiteindelijk doorverwezen naar de gynaecoloog. En die verwees ons al snel door naar het ferteliteitsteam van het scheperziekenhuis in Emmen. Allerlei onderzoeken gehad en er kwam maar niks uit. Zo vreselijk frustrerend. Bij hem was alles goed maar bij mij kwamen er toch wat vraagtekens. Mijn eisprong kwam wanneer hij zelf wou en niet zoals bij bijna iedereen netjes rond de 14e dag. Dus dat was dan waarschijnlijk het probleem. Eerst 9 behandelingen gehad met Clomid.

 

Nog niet zwanger

Clomid is een medicijn die je cyclus een beetje op orde brengt. Maar ja een jaar en weet ik veel hoeveel zwangerschap testen later nog steeds niet zwanger!!! De moed zakte mij echt letterlijk in mijn schoenen. Ik was zo verdrietig steeds. Dus we hebben even een paar maand pauze genomen. Maar het blijft kriebelen en iedereen om je heen is zwanger. Overal kinderwagens en dikke buiken. Dus toch weer heen en kijken wat nu. Ik kwam in aanmerking voor iui . Dit is een behandeling dat jezelf hormonen mag gaan spuiten! Jeee elke dag een naald in me buik. Maar we gaan ervoor. En dan tijdens de eisprong word het sperma voorbij de baarmoedermond geplaatst. Heel zenuwachtig de 1e keer bij de behandeling maar dat viel me erg mee. Maar helaas ook daar waren weer de negatieve testen. De 2e keer was een stuk pijnlijker. Dus mijn partner dacht nu is het gelukt. En weer die stomme negatieve testen… De 3e keer zei ik: nu gaat het lukken ik voel het. Wederom zaterdagochtend op tijd in het ziekenhuis… Deze keer was niet pijnlijk maar het voelde allemaal goed.. Een week later ontzettend veel last van spierpijn gevoel in mijn baarmoeder. Toch even langs gegaan. Alles zag er goed uit maar nog niks te zien.

 

Eindelijk zwanger!

Toch wist ik dat het nu toch wel zo moest zijn. Toen mijn schoonvader een week later jarig was 3 dagen voor onze testdag kreeg ik toch enorme buikpijn. We kwamen thuis. En ik zei ik zal even een testje doen dan weet ik zeker dat ik morgen weer ongesteld ben. (want ja zo ging het meestal) Mijn vriend deed de oudste op bed. En ik keek ik schrok me kapot zie ik nu een streepje? Nee dat kan niet!!! Rennen naar boven ook mijn vriend zag het. Maar aangezien hij lenzen draagt Senna gevraagd te kijken. Ja hoor ik zie ook een streepje. WAUW!!! Zal het dan gelukt zijn??? Ik wist dat als ik een positieve test had dat ik dan moest wachten tot de 7e week om langs te komen. Nou echt niet het moest nu. Afspraak gemaakt met een smoesje. En ik moest bloedprikken. Op hemelvaart moesten we ’s morgens in het ziekenhuis komen. Gelukkig was Senna er ook. Want ik wou hem overal bij betrekken. En ja hoor een vruchtzakje! WAUW ik was zwanger eindelijk!

 

Zwanger

De dagen erna nog steeds testen gedaan ik kon het maar niet geloven. We hebben eigenlijk iedereen het gelijk maar verteld ik was dus 3 week zwanger. Maar ja Senna wist het ook al. En die kan natuurlijk niet zijn mondje dichthouden erover. En wij eigenlijk ook niet na al die ellende.

De 1e 16 weken van mijn zwangerschap had ik een relatie met de wcpot. Ik kon ’s morgens niks verdragen. Maar alsnog ik maakte er grapjes over want dit had ik er voor over! Daarna 2 weken niks heerlijk! En toen kwamen zwangerschapsischias en bekken instabiliteit om de hoek kijken. Ik was met 20 weken dus al bij huis. Verder bleef de zwangerschap zwaar en pijnlijk. Maar het was geweldig om een klein kindje in mijn buik te hebben. Vooral als de kleine weer druk was en draaide was een geweldig gevoel.

 

Hoera!

We hadden gelijk al afgesproken dat we wouden weten wat het geslacht zou zijn. Iedereen om ons heen dacht bijna een meisje. En ik heb de hele tijd een jongen gezegd. Met 17 weken hebben we een geslachtsbepalingsecho gehad speciaal omdat Senna er dan ook bij kon zijn. Op een briefje werd het geslacht gezet. Thuis had ik roze en blauwe muisjes gehaald. En Senna mocht voor ons beschuit met muisjes maken met de juiste kleur. Erg Spannend! JAAAA een jongetje!!!

 

Gaat het beginnen?

Hoe ik tegen de bevalling aan keek. Ja ik wist niet wat me te wachten stond. Ik zou het wel zien. Ik had wel gezegd liever geen pijnstilling maar als ik het dan wil dan wil ik het ook. Dit om mezelf ook een beetje gerust te stellen denk ik. Ik was 16 januari 2016 uitgeteld. Maar de dagen gingen voorbij en meneer vond het wel prima bij mama in de buik. Zondag 24 januari kreeg ik erg veel last van mijn buik. De verloskundige kwam en niks hij was nog niet van plan te komen. 2 dagen later moest ik weer voor controle. Goh Linda hoe gaat het? Ja super hij is al een stuk rustiger. Nou hoppa dat betekend dus minder leven op na het ziekenhuis. De hele dag aan de monitor gelegen. Alles was goed. Maar ja ik was nu al 41.5 week ik was er wel klaar mee. De volgende dag met de gynacoloog gesproken en de volgende dag werd ik opgenomen en werd er een ballon geplaatst. Die heeft er gewoon 24 uur ingezeten. En vrijdag 29 Januari was het dan zover. Ik werd ingeleid.

 

 

De bevalling

Ik was er helemaal klaar voor. Laten we dit maar even doen. Om 7 uur kreeg ik het infuus. En om half 8 kreeg ik ontzettend veel pijn in mijn rug. En ik had heel veel druk op mijn kont. Dat werd zo heftig dat ik om half 11 een morfinepomp kreeg. Ondertussen hadden ze het vruchtwater door geprikt maar geen ontsluiting om 12 uur had ik ja wel 2 cm ontsluiting. En om 13 uur 3 cm. Mooi we gaan de goeie kant op… Helaas om 15 uur nog steeds 3 cm. En daar bleef het bij. Ik had zo vreselijk veel pijn in mijn rug en kont. Ik heb geen wee in mijn buik gevoeld. Om 5 uur kwam er een andere verloskundige bij mij kijken en die besloot mij een ruggenprik te geven. Ik vond alles prima als ik maar van die pijn af was. Mijn vriend zei achteraf dat ik leek op dat meisje op bed uit de Exorcist. (en  bedankt!!) De ruggenprik heb ik niet eens gevoeld ik werd eindelijk iets rustiger. Maar voelde het nog steeds, nog maar een dosis erin. En nog voelde ik het. Maar goed dit was te doen. Ondertussen werd ik natuurlijk nog steeds in de gaten gehouden en de kleine ook. De dienstdoende gynaecoloog kwam langs en vertelde dat de kleine als een sterrenkijker lag en ook nog klem. Ze hadden het ondertussen over inwendig draaien en weet ik veel maar de kans op een keizersnede was aanwezig. Uiteindelijke begon alles te piepen.

Paniek

De hartslag van de kleine ging naar beneden. Alles ging zo snel, voordat ik het wist was onze kleine man er doormiddel van een spoedkeizersnede. Eindelijk was onze Dani geboren om 17.53. Hij moest even mee voor een checkup maar daarna mocht hij gelijk bij mij liggen en wou meneer meteen de borst. Het is een lang verhaal. Zo heb ik het een beetje beleefd maar zo is het mij ook verteld. Aangezien ik niet alles me meer zo goed kan herinneren. Mijn vriend heeft mij de hele tijd bij gestaan en die heeft het als enorm heftig ervaren. En zijn woorden: Als dit de 1e was geweest dan was het ook de laatste!