Ik hoopte op een meisje maar krijg een jongen

Wat als je als kind af aan al droomt van een dochter maar bij de echo blijkt dat je een jongen krijgt? Natuurlijk ben je dankbaar maar het knaagt toch. Deze dappere en eerlijke mama heeft anoniem haar verhaal ingestuurd.

Het is goed.. toch?

“Alles gaat heel goed met de kleine in mijn buik, weten we nu na de 20e weken echo (althans, er zijn geen rare dingen gezien). We krijgen weer een jongetje. Ik weet al hoe leuk het kan zijn, zo’n lief grappig ventje. Heel gezellig voor mijn zoontje denk ik, en we hoeven nu al helemaal nauwelijks iets nieuws te kopen. Anders bekeken, ik heb niet het excuus om eens lekker de stad in te gaan of online wat dingetjes te kopen…hmmm nou ja scheelt weer tijd en geld! Zeg ik tegen mezelf.

Waar is ze?

Als (ex-) IVFer ben ik natuurlijk superblij dat we een tweede krijgen. Het had zomaar anders kunnen zijn. Dit is ons laatste kindje: ik ben 41 jaar en los daarvan was het medische traject een zware, loodzware test voor onze relatie en mijn persoonlijke kracht was ook bijna ontoereikend. Maar naast die blijdschap en dat verheugen op de toekomst is er ook een omschakeling nodig. Ik had een meisje verwacht omdat ik de zwangerschap zo anders ervaar als toen bij mijn zoontje. Ik noemde het kindje onbewust eerst ‘ze’, bij bijvoorbeeld afspraken met de crèche, of in andere gesprekken (met mezelf of met mijn man). Maar dat meisje zal er nooit komen.

Ik noemde het kindje onbewust eerst ‘ze’

Even slikken

Toen ik de echo kreeg, en het geslacht al zag, zelfs voordat de echoscopist iets zei, flitste het (onbedoeld) door mijn hoofd: “spoel die film terug! Spoel terug en laat me een ander beeld zien!” Maar het is overduidelijk een een jongen, dat had ik dus zelfs als leek al direct gezien. Het is even wennen en zelfs even slikken. Behoorlijk slikken. Nog steeds betrap ik me op de gedachte “ze schopt weer vrolijk vandaag…oh nee: hij schopt, hij”. Ik zal het idee van een meisje missen. Het toekomstbeeld van ‘dat andere’ gezin.

Geen meisjesmama

Ik moet wennen aan het idee dat ik nooit een dochter zou krijgen. Al die dingen die ik nooit mee zal maken, omdat ik nu 100% zeker nooit een meisjesmama zal zijn. Mijn verlovingsring zal naar een schoondochter gaan. Geen haarspeldjes, geen stoere-maar-toch-meisjes-laarsjes, later niet eindeloos kletsen over niets. Niet winkelen met mijn dochter, geen eerste behaatje uitzoeken. En haar ondertussen leren dat een meisje zijn niet betekent dat je alleen maar schattig of mooi moet zijn en ‘sit down en be pretty’. Dat ze kan proberen om alles te doen of worden wat ze wil. Het voelt alsof ik een deel van mijn eigen vrouwelijkheid inlever nu ik mijn toekomstbeeld aanpas, een klein deel vrouwelijkheid, maar toch. Ook leek het me een gezonde situatie voor mijn zoon om een zus te hebben. Er zijn mannen zonder zus en die kunnen zó lomp en kwetsend uit de hoek komen. Mijn man heeft ook merkbaar geen zus gehad. Voor mijn oudste zoon had de ervaring mij levensvormend en goed geleken. Hij zou er wat aan gehad hebben in de omgang met vrouwen, in de toekomst.

Ik wil dankbaar zijn

Wij hebben wèl geluk gehad, al kostte het kwellend lange tijd waarin mijn wereld omhuld werd door grijze mist vanwege de hormonen en stress van het IVFtraject. In die tijd hebben we ook vroege miskramen meegemaakt. Ons zoontje werd steeds ouder en mijn eitjes ook. Ik realiseer me dus dat we gelukvogels zijn. Ik zie er ook echt naar uit om later met de twee boys op stap te gaan. Daarom vind ik het raar en stom van mezelf dat ik nog niet helemaal los ben gekomen van het idee dat het geen meisje is (hoe blij ik ook ben met dit kindje hier binnen).

Ik vind het stom van mijzelf dat ik nu nog niet kan denken aan onze ongeboren baby, zonder te denken aan wat hij niet is.

Het had ook anders kunnen zijn

Nou is het zo dat ons verhaal zeker een mooi verhaal wordt met die twee jongetjes van ons. Het had heel makkelijk anders kunnen lopen. Zoals bij een vriendin van me met een dochter die maar ouder en ouder werd bij elke mislukte IVF poging. Hun laatste cryo-embryo ontdooide niet goed en ze besloten toen niet meer verder te gaan op eigen kosten. Het had ons zo maar kunnen gebeuren dat we geen kinderen hadden gehad of een gezin met één kind zouden zijn geweest, waar niets mis mee is -en beter dan een kapotte relatie door IVF- maar we droomden wel van meer. En die droom komt uit. Ons zoontje blijft geen enig kind. Niet dat dat een ramp van wereldformaat zou zijn geweest, maar een gezin met meer kinderen vinden we toch echt wel leuker. Enig kind blijven, dat zou mijn (oudste) zoontje een nóg serieuzer ventje maken dan dat hij al is!

Leestip: Papa is niet de biologische vader

Omdenken

Bovendien, een meisje heeft ook wel wat dingen die ik als klein nadeel zou ervaren: Voor mijn moeder ben ik niet bepaald het makkelijkste kind. En zelf heb ik persoonlijk een hekel aan glitter, eenhoorns, getuttebel etc. Al dat veel te felle roze komt nu gelukkig ons huis niet meer in (ik hou wel van roze hoor, maar alsjeblieft niet die schreeuwerige neon-kermis-kleur, das heel persoonlijk). Maar een poppenhuis ga ik lekker tóch voor ze kopen of vragen, want mijn man en ik zorgen ook samen voor het huis (althans…nou ja dat is een ander verhaal). Er zullen heel veel mensen zijn die mij niet begrijpen en ik begrijp het zelf ook niet, eigenlijk, ik vind dat ik 100% dankbaar moet zijn en niet moet zeuren, ook niet even…Nou ja ik ga er van uit dat ik over een tijdje geslaagd zal zijn in het omschakelen en zéker als de kleine straks in mijn armen ligt, dat ben ik nog doller op hem en verheug ik me nog meer op het spelen en wandelen en knutselen en lego-en met hem en zijn grote broer.

Ik mag even verdrietig zijn

Ik ben me ook gaan realiseren dat het niet erg is dat ik niet bij elk schopje een magisch gevoel krijg zoals bij mijn eerste zwangerschap. Zo gaat dat waarschijnlijk sowieso bij de tweede, of het nou een baby is van het geslacht van je voorkeur of niet.

Het komt goed

Ondanks dat ik het gênant en raar vind van mezelf wilde ik het delen, omdat het wel is hoe ik me nu nog tijdelijk voel. Ooit is het vast helemaal verdwenen en dan ben ik opnieuw 100% blij en dankbaar en vind ik de jongensnamen minstens net zo leuk. En zo nee, dan zal ik de rest van mijn leven heel af en toe denken ‘hoe zou het nu zijn als er ook een dochter was geweest?’ en dan moet dat er maar zijn. Niets aan te doen, gewoon die gedachten even hebben en dan weer verder gaan. Dus ja, ik kom er wel, hoe dan ook, zelfs al schieten er de rest van mijn leven nog kleine gedachtes over een dochter door me heen. Als dat zou gebeuren dan kan ik haar tenminste lekker idealiseren, zonder dat ik met haar hoef te kibbelen over belangrijke en heel erg onbelangrijke dingen. Of zonder dat ik haar goedkeuring zou willen bij van alles en nog wat, zoals mijn moeder en ik dat bij elkaar hebben.”

Ontzettend bedankt voor je verhaal! Ik weet dat het internet heel hard kan zijn maar ik weet dat ondanks dat er ook moeders zullen zijn die dit zeker gaan herkennen.