Mommy’s secret – papa is niet de biologische vader

Op Elkeblogt is er altijd ruimte voor bijzondere verhalen. Ook anonieme verhalen zijn welkom. Vandaag het bijzondere verhaal over een papa die niet de biologische vader is, en bijna niemand weet het.

We gaan voor een kleintje

Járen geleden begint ons verhaal. Een man en een vrouw met een kinderwens. Een verhaal dat begint als vele anderen maar die toch anders eindigt. Ik was 30 kg afgevallen, ik had een vaste baan en vriendlief had ook een vaste baan. Dus er kon niks mis gaan toch? Ik was al een tijd niet meer aan de pil dus afkicken van de hormonen hoefde niet. Elke maand hadden we weer goede moed. Maar elke keer weer niet raak. Ontzettend frustrerend! Na een flinke periode besloot ik naar de huisarts te gaan. Wat was er toch aan de hand? Een paar jaar ervoor had ik in het ziekenhuis gelegen met een ernstige buikvliesontsteking dus het vermoeden was dat het aan mij zou liggen. Ze zouden mijn eierstokken doorspoelen en hopelijk was het probleem dan opgelost.

In de medische molen

Al vrij snel konden we in het ziekenhuis terecht. De gynaecoloog vond het verstandig om vriend ook te laten onderzoeken. Na dat hij zijn potje had ingeleverd werden we al vrij snel gebeld. Het was niet goed, we moesten de volgende dag komen voor een afspraak. Het probleem bleek niet bij mij te liggen maar bij mijn vriend waren zo goed als geen levende zaadjes gevonden. Na een aantal afspraken bij de uroloog bleek dat hij niks voor ons kon betekenen. Er bleek een wat vage liesbreuk te zitten en ze wisten niet zo goed wat ze er mee aan moesten. We werden doorverwezen en het lange wachten en de onzekerheid bleven aan. Wat een rotperiode was dat zeg!

Nog meer wachten

2 maanden later konden we pas terecht in het Radboudumc. Een beperkt aantal familieleden en vrienden wist van onze situatie. We kregen veel begrip en steun. Vol goede moed gingen we de onderzoeken in. Het was voornamelijk op mijn vriend gericht aangezien daar het probleem lag. Eerst zouden ze kijken of er toch nog zaadjes gevonden zouden worden. Elk onderzoek stelde ons weer teleur. Er werd niks gevonden. Wat een vreselijke periode was dat. Constant de hoop maar we werden telkens teleurgesteld.

Een nieuw traject een nieuwe kans?

We zouden een nieuw traject ingaan. Aangezien onze arts bijna met vakantie zou gaan werd er een spoedafspraak ingepland. Ondertussen was er ook naar voren gekomen dat mijn vriend een liesbreuk had. Dit kan de zaadleiders warm maken en dus het zaad aantasten. Afgesproken dat we de liesbreuk (want die zat er al jaren) later zouden aanpakken en dit eventueel in ons eigen ziekenhuis zouden laten doen. Voor de nieuwe behandeling kreeg mijn vriend een operatie. Ik moest wachten en het duurde en het duurde. Toen moest ik bij de arts komen, alleen. Ik had gelijk door, dit is misse boel. Er was een complicatie opgetreden. De liesbreuk was naar voren geploept en zorgde voor ernstige complicaties. Met spoed zijn we van de ene kant van het ziekenhuis naar andere kant van het ziekenhuis gegaan. Dit moest heel snel verholpen worden anders kon het wel eens misse boel zijn. Ik voelde me zo slecht en schuldig. 5 uur later kwam hij pas van de OK. De operatie was goed gegaan maar er was geen levend zaad aanwezig. Onze droom viel in duigen.

Ik had gelijk door, dit is misse boel.

En wat nu?

Het belangrijkste was dat mijn vriend goed herstelde. Maar toch spraken we die avond nog over onze droom. Wat gaan we doen? Een donor? Adoptie? Ik wou even niet meer nadenken. Ik moest naar huis. Vanuit Nijmegen naar huis in het noorden van het land. Ik was kapot, ik was zo verdrietig. De kinderwens leek verder weg dan ooit. ’s Nachts heb ik alleen maar liggen huilen. De volgende dag zo snel mogelijk weer naar de vriend toe. Hij mag naar huis. Ik had gelukkig heel veel mensen om mij heen die mij steunden.

Nieuwe plannen maken

Thuis, toen we weer samen waren gingen we dingen bespreken. Wat gaan we doen? Adoptie willen we (nog) niet. Donor? Kost een boel geld, maar hebben we er voor over. Iemand die van onze situatie wist kwam naar ons toe. Ze vertelde dat ze wilden helpen, haar man wilde wel donor zijn. Het was dus iemand die dicht bij ons staat. Honderden dingen gingen door ons hoofd. Willen we dat? Kunnen we dat? Voor ons was de keus vrij snel gemaakt. We gaan er voor! Samen hebben we dingen besproken en besloten. Dit gaat hem worden.

In 1 keer raak!

Ik had een eisprong, shit…… wat doen we. We zouden nog niet los deze maand. Maar we willen het zo graag en de donor ook. We kregen groen licht van het ziekenhuis om het zelf te proberen. We deden een poging. Eigenlijk was het hilarisch! Een lol dat vriend en ik hadden. We moesten het ‘spul’ zelf inspuiten. Ik hoopte nog nergens op maar een paar dagen later voelde ik me wat beroerd. Zal dit dan toch? Ik was onwijs moe, ik kreeg zere borsten en was beroerd. Je raadt het al, hartstikke zwanger! Wat waren we blij. 9 maanden later zijn we ouders geworden van een prachtige dochter.

Na de eerste keer was ik al zwanger.

En de toekomst?

De donor zien we nog vrij vaak. Maar hij ziet ons kindje niet als zijn kindje. We hebben een prachtige dochter gekregen. En wat is het een lieverd. Het is niet de bedoeling om het ooit te gaan vertellen aan ons kindje. Komen we in een situatie dat er vragen gaan komen dan gaan we eerst maar even overleggen met de donor. We willen graag een tweede kindje. Vragen durven we niet. Voelt zo ondankbaar. We hopen toch ooit nog op de natuurlijke manier zwanger te worden.  En anders? Ach dan zien we het wel. Wie weet komt het nog eens ter sprake.