Af en toe krijg ik een mailtje van iemand met een verhaal. Linda had haar verhaal op papier geschreven en ze vond het tijd om te delen. Vandaag dus haar verhaal over hoe en waarom bewust geen tweede kindje.
“Komt er nog een tweede?” Dat is de vraag die ik regelmatig krijg! Al vind ik die vraag niet eens het vervelendste. Ik krijg regelmatig opmerking als: “Tijd voor een tweede” of “Wil je geen broertje of zusje voor Suze”. Nee wij willen bewust geen tweede kindje! En dat is niet omdat het niet kan maar om zelfbescherming.
Mijn verhaal
Dolblij waren we dat ik na bijna een jaar proberen zwanger was. Zo blij als ik was zo vervelend was het toen ik rond de 8e week zo misselijk was dat ik met uitdrogingsverschijnselen werd opgenomen in het ziekenhuis. De misselijkheid ging ook maar niet weg. In de weken daarna bleef ik misselijk. Ik vond het echt niet leuk, ik heb alles geprobeerd maar niks hielp. Rond de 23 weken leek het wat beter te gaan. We waren druk bezig met het plannen van onze laatste vakantie met z’n tweetjes. De dag voordat we op vakantie zouden gaan kreeg ik enorme pijn, ik was toen rond 27 weken zwanger en we waren allemaal bang dat de baby zich al zou melden. Gelukkig was dit niet het geval maar was het nierstuwing. In de periode die volgde heb ik veel medicatie moeten slikken en ben ik nog een keer opgenomen geweest.
De bevalling
Met 38 weken werd de bevalling ingeleid omdat ik ondertussen uitgeput was. Op Prinsjesdag begonnen de weeën en vol goede moet ging ik er tegenaan. Helaas bleek ik na 10 uur volop weeën nog steeds maar 2 cm ontsluiting te hebben. Er werd besloten om een keizersnede uit te voeren en binnen 5 minuten lag ik op de operatietafel. Suze werd uiteindelijk geboren in goede gezondheid.
Roze wolk?
Na en paar weken merkten wij dat er wat met Suze was. Ze maakte rare slikgeluiden en elke fles werd meer en meer een drama. Uren huilde ze achter elkaar. Bij de huisarts kregen we te horen dat ze kerngezond was en dat we ons niet druk hoefden te maken. Na vele bezoekjes aan de huisarts keerden we radeloos terug huiswaarts? En toen? Toen stortte ik in. Ik kan alleen maar huilen en was op dat moment Suze liever kwijt dan rijk.
Leestip: Marion had last van extreme zwangerschapsmisselijkheid
Zwart
Wat een gelukkige periode moest zijn werd voor mij een nachtmerrie. Als mijn man, Ivo weg ging van huis liet hij twee huilende vrouwen achter en bij thuiskomst was het precies hetzelfde. De diagnose postnatale depressie was snel gesteld en ik kreeg medicatie. Het bleek dat Suze verborgen reflux had en kreeg ook medicatie en speciale voeding. Gelukkig ging het met haar steeds een stukje beter.
Nog niet goed
Met mij ging het nog niet geweldig. Alleen medicatie was voor mij niet genoeg. Door alles wat er in die negen maanden gebeurd was heb ik niet genoeg tijd gehad om alles te verwerken. Ik zal nooit op een natuurlijke manier kunnen bevallen. Voor mij voelde een keizersnede alsof ik enorm had gefaald. Ik had zo graag de bevalling op mijn manier willen afmaken. Als gevol heb ik intensieve trauma therapie nodig gehad om alles, het ziek zijn, de bevallen en het huilen van Suze te kunnen verwerken en er weer bovenop te komen.
Ik had zo graag de bevalling op mijn manier willen afmaken.
Een tweede?
Na 2 en een half jaar was ik weer helemaal de oude. En toen begonnen we onszelf af te vragen, willen we dit nog een keer? De kans op herhaling (de misselijkheid en depressie) is aanwezig. Moeten we dit wel willen? Ivo was gelijk heel eerlijk en gaf aan het niet meer aan te durven. Ook omdat we nu Suze er bij hebben. Het heeft zo’n diepe impact op hem gehad. Ikzelf heb wel nog regelmatig getwijfeld. Met name ook door de mening van anderen. En natuurlijk weet je dat je er niks van aan moet trekken maar toch doe je het wel. “Broertjes en zusjes zijn zo leuk” of “Alleen zijn is zo zielig. Deze opmerkingen deden pijn, ook al zijn ze vast goed bedoeld. Sinds een paar maanden ben ik zeker. Ik wil mezelf dit niet nogmaals aan doen. Door mezelf te beschermen denken wij dat Suze een stuk gelukkiger zal zijn. Want moeten we ten koste van alles Suze maar een broertje of zusje gunnen? Wij denken van niet. Vandaar onze keuze voor bewust geen tweede kindje. Wij zijn dolgelukkig met z’n drietjes en voelen ons compleet. Het is goed zo.
Wat een eerlijk en bijzonder verhaal Linda. Ikzelf begrijp ontzettend goed jullie keuze. En ik snap dat jullie keuze voor bewust geen tweede kindje. Heb jij nou ook een verhaal dat je graag wilt delen? Mail me dan op info@elkeblogt.net
Mijn blog heeft een beveiligd https-adres, zoals je aan het groene slotje / bolletje in de adresbalk kan zien. Dit betekent dat mijn website veilig is om te bezoeken. Elkeblogt staat ingeschreven bij het KVK: 69310750. Denk jij dat ik niet juist met jouw privacygegevens om ga dan heb je het recht een klacht in te dienen bij de Autoriteit Persoonsgegevens.
Wauw wat knap van je Linda! En van Ivo natuurlijk ook. Mooi, intens en bijzonder verhaal. Ik snap je keuze heel goed! En zonder broertjes of zusjes opgroeien is echt niet per se erg of iets wat je echt mist, ik kan het weten! Wat een prachtig mooie meid hebben jullie. Veel geluk samen.
Kan me je goed voorstellen, hier ook bewust een.
En ook de “wanneer komt nummer 2” “een is maar alleen” opmerkingen krijgen we regelmatig te horen.
Ach Jah, niks van aan trekken 😁
Dank voor je verhaal delen, Linda. Ik snap helemaal als jullie geen tweede kind willen beginnen. Gelukkig zijn wordt niet bepaald met hoeveel kindjes je hebt, toch? 🙂 Dus geniet je tijd samen met je man en je dochter. Wij moesten ook meer dan twee jaar wachten om zwanger te worden. Nu is mijn zoon geboren (dit ook met verhaal + tranen) vragen twee kraamvisites al : en willen jullie de tweede?. Nou.. wij denken van niet. 🙂
Één kind hebben, daar is niks mis mee. Laat ik dat voorop stellen.
Maar mocht er toch het verlangen naar een tweede zijn, een broertje of zusje voor je kleine… Dan is pleegzorg natuurlijk ook een optie. Er zijn zoveel kinderen die geboren worden in een nest wat niet goed voor ze kan zorgen.
Wat een nare ervaring heb je gehad! Mijn bevalling was ook heel heftig en mijn man en ik moesten dat echt verwerken. Mijn man werd overspannen, de heftige bevalling was de druppel daarvan. Na 5 maanden raakte ik weer zwanger, ik heb enorm tegen de bevalling opgezien. Maar nu ging dat allemaal heel goed en heel snel. Achteraf heel blij dat onze zoon zich zo snel aandiende anders had mijn angst voor bevallen steeds groter geworden.
Ik begrijp je keuze.. het is echt trauma verwerking als het zo ellendig loopt.