Marion had extreme zwangerschapsmisselijkheid

Zo af en toe krijg ik een verhaal toegestuurd dat zo bijzonder is dat ik hem graag wil plaatsen. Vandaag het verhaal van Marion. Ze had bij beide zwangerschappen last van extreme zwangerschapsmisselijkheid. Ze moest zoveel overgeven dat ze opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Nu bijna een jaar later heeft ze er een depressie aan over gehouden.

Marion vertelt:

Mijn naam is Marion, ik ben 24 jaar oud, getrouwd met Jan Peter en mama van Julie (3,5 jaar) en Alexander (11 maanden). In het dagelijks leven werk ik 2,5 dag op een middelbare school, maar momenteel ben ik al een tijdje uit de running vanwege een depressie, die deels ten gevolge ligt aan mijn zwangerschappen. En om die zwangerschappen deel ik mijn verhaal.


 

Hoe het begon

Ik trouwde met de liefde van mijn leven toen ik 20 jaar oud was. We hadden allebei een kinderwens en lieten het komen zoals het kwam. Een maand na ons trouwen begon ik over te geven en was ik plotsklaps non-stop misselijk. Dat kon niet missen! Ik deed een test, maar die was negatief. Een week later was de test positief. We verwachtte ons eerste kindje! Dolblij en in de veronderstelling dat het er allemaal bij hoorde kwamen we de eerste drie maanden min of meer door. Ik gaf twintig tot dertig keer per dag over. Werkte als het kon nog wel en lag verder thuis plat. ‘Het hoort erbij’ was wat ik hoorde. En dat dachten we ook. We keken uit naar de 12-wekengrens, dan zou het vast wel over gaan.


 

Toch niet over

En we passeerden de 12 weken, maar over ging het niet. Met 15 weken ging het helemaal mis. Het was op een zaterdag. Ik bleef maar overgeven. Ik heb die dag wel meer dan vijftig keer overgegeven. Niets bleef erin. En zelfs dat niets kon ik nog uitspugen. Mijn hoofd deed zeer, mijn lijf deed zeer. Ik kon niet meer blijven staan, ik was duizelig, ik kon niets meer. Wanhopig belde we de verloskundige. Zij keek of ik was uitgedroogd. Daar hoefden we niet over te twijfelen en ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik te horen dat ik moest blijven en dat ik een infuus zou krijgen. Het was ’s avonds laat. Het infuus zat in mijn arm, mijn man ging naar huis, en daar lag ik dan. Alleen. Eigenlijk niet wetend wat mij was overkomen. De volgende dag kreeg ik te horen wat het was. Hyperemesis Gravidarum. Extreme zwangerschapsmisselijkheid, met overgeven en uitdrogen tot gevolg. Na een aantal dagen mocht ik weer naar huis. De weken daarna heb ik nauwelijks meer gewerkt. Mijn man was door omstandigheden veel thuis en kon thuis een hoop oppakken. En ik? Ik lag op de bank en op bed. Netflix en kots, zeg maar. En cola, dat bleef erin.


 

De bevalling

Uiteindelijk werd ik met 37 weken ingeleid omdat mijn bloeddruk erg aan het schommelen was met vooral hoge pieken. En ik had iets eiwitten in mijn urine. ’s Ochtends vroeg zijn mijn vliezen gebroken. Uit zichzelf kwamen de weeën goed op gang. Helaas, toen de verloskundige na een paar uur kwam kijken of het gevorderd was, was ik geen millimeter verder. Inmiddels kreeg ik bovenop de weeën een nare pijn die niet weg trok. Ik kwam niet tot rust. Besloten werd dat ik wee-opwekkers kreeg en dat ik een ruggenprik zou krijgen. Dat was een verademing. Die avond werd om kwart over zes het allermooiste, allerliefste meisje geboren; Julie. De weken daarna waren we dolgelukkig. Niet meer ziek. Niet meer last van extreme zwangerschapsmisselijkheid. Weer aan het werk, en weer mijn oude zelf worden.


 

Zwanger

Na twee jaar durfde we een nieuwe zwangerschap aan. We wisten nu immers wat we min of meer konden verwachten. Helaas bleek de HG deze keer met extra heftigheid terug te komen. Deze zwangerschap werd ik twee keer opgenomen in het ziekenhuis en heb ik het net zonder sonde gered. Achteraf had het beter geweest als ik die wel had gehad. Ik heb in deze zwangerschap ook niet gewerkt. Wat anders was, was dat ik al een dochtertje had. Vaak ging ze naar een van onze ouders. Of kwam er iemand bij ons. De laatste weken zijn ontzettend zwaar geweest. Ik ben een aantal keer letterlijk gevallen, doordat ik niet meer kon.

Helaas kwam de extreme misselijkheid met extra hevigheid terug

Ook deze bevalling werd ingeleid en verliep eigenlijk nagenoeg hetzelfde. Met dank aan de wee-opwekkers en de ruggenprik kwam de ontsluiting op gang en mochten we na een heftig bevalling Alexander in onze armen sluiten. De weken daarna waren pittig. Hij bleek verborgen reflux te hebben. Gelukkig kregen we dat redelijk onder controle en konden we ook echt van ons mannetje genieten.


 

Gaat niet lekker

Na 4 maanden ging ik weer aan het werk. Maar dat viel vies tegen. Ik merkte dat ik slecht overzicht kreeg, wat zorgde dat ik soms echt in paniek kon raken. Ook kreeg ik ineens flashbacks naar mijn eerste opname. Ik trok aan de bel bij de huisarts. Van daaruit is het balletje gaan rollen. Depressie, is de diagnose.Vol goede moed ben ik nu bezig met mijn therapie, en heb hoop dat het beter word. Als ik terug kijk ben ik dankbaar voor mijn lieve kinderen en de mensen om mij heen die ons hielpen, mijn ouders en schoonouders. Mijn lieve man, die zoveel tegelijk deed en doet. Als ik soms verhalen lees van vrouwen die ook last hebben van extreme zwangerschapsmisselijkheid hebben, dan ben ik dankbaar dat sommige dingen mij nog bespaard zijn gebleven.

Toekomst

Ik heb hoop op de toekomst. De wens voor een kindje is er in de toekomst nog wel. De wens is groter dan de angst. En door de praatgroep van stichting ZEHG op Facebook, krijg je ook ontzettend veel steun. Maar voor nu geniet ik van alles wat gaat. Van de eerste woordjes van mijn jongste en van de grapjes die mijn oudste maakt. Van de momenten die ik samen met mijn man doorbreng. Het maakt je sterker, die extreme zwangerschapsmisselijkheid. Bewuster geniet ik van mijn kinderen. En daar ben ik dankbaar voor.