Iedereen begrijpt dat als je zwanger wilt worden je een man en een vrouw nodig hebt. Maar wat als er 2 vrouwen met een kinderwens zijn? Welke weg moet je afleggen? Vandaag het mooie verhaal van Samantha en Sharyssa.
Samantha vertelt:
Mijn naam is Samantha Laamers, ik ben 29 jaar oud, geboren en getogen in Emmen.
Anderhalf jaar geleden heb ik met mijn partner, Sharyssa, een huis gekocht in Bargeres en hier leven we nu. We zijn 3 jaar samen en verwachten zeer binnenkort onze dochter. Vandaag vertel ik ons verhaal over 2 vrouwen met een kinderwens.
2 vrouwen met een kinderwens
Vorig jaar begon het te kriebelen. Ik wilde altijd al graag moeder worden en het liefst wat jonger, Sharyssa is nog meer van het carrière maken. We hebben ons heel veel georiënteerd, want je bent natuurlijk met 2 vrouwen dus je hebt gewoon niet de middelen om samen een kindje te kunnen krijgen ;-). Samen hebben we een informatiedag bezocht bij een kliniek in Leiderdorp. Dit was erg interessant, maar we vonden hier wel veel haken en ogen aan zitten. Dat is overigens onze persoonlijke mening, daar is iedereen vrij in. We hebben deze oriëntatie puur gedaan zodat we wisten waar we aan toe waren, maar goed, dan begint het kriebelen ook wel hoor!
We hebben geluk dat er 2 baarmoeders in onze relatie voorkomen.
Wie gaat het kindje dragen?
Bij de keuze wie het kindje zou gaan dragen, hebben we veel tegen elkaar afgewogen. Als 2 vrouwen met een kinderwens hebben we het geluk dat er twee baarmoeders in onze relatie voorkomen, als ze dan ook nog allebei werken heb je de jackpot . Mijn zwangerschapswens was groter dan die van Sharyssa, zij zou graag haar genen doorgeven maar heeft niet de behoefte om een kindje te dragen. Mij leek zwanger zijn fantastisch! Daar komt bij dat Sharyssa net van baan geswitcht was en een jaarcontract gekregen heeft bij een bedrijf waarin zij nog veel kan groeien. Ik heb een vast contract! De keuze is dus uiteindelijk op mij gevallen, maar ook door praktische overwegingen.
Het traject
Via informatie van het UMCG Groningen hebben we verschillende websites gekregen waarop donoren zich ingeschreven hadden. Op deze sites kun je reageren op iemand en die kun je dan via de mail beter leren kennen. Wij hebben dat traject omgedraaid en zelf een bericht op deze site gezet waardoor de donoren ons konden benaderen. Dit werkte, we werden benaderd door een aantal donoren die ons beter wilden leren kennen en waar we mailcontact mee gekregen hebben.
Uiteindelijk is hier, na een traject van een behoorlijke tijd, onze donor uitgekomen die we ook face-to-face hebben leren kennen. Wij vonden het belangrijk om te weten wie de ‘andere helft’ van ons kindje zou zijn, ook voor haar voor later. Onze donor speelt geen rol in het leven van onze dochter, maar mocht zij ooit behoefte hebben om hem te leren kennen, dan is daar de mogelijkheid toe en weten wij met wie ze in gesprek komt!
Na het papierwerk (contracten, gezondheidsverklaringen etc.) hebben we met onze donor een jaar uitgetrokken waarin we via kunstmatige inseminatie proberen zwanger te raken. En BAM, bij de 3e inseminatie was het raak! Op 24 Maart 2018 hadden we een positieve test in handen.
Zwanger!
Ja zwanger, wat onwerkelijk! Van 2 vrouwen met een kinderwens zit er ineens een hoopje cellen in je buik wat uit zal groeien tot een ieniemienie mensje! En je ziet niks, je voelt niks, wat ontzettend bijzonder en wat zijn we dankbaar dat het ons gegund is! We hebben onze ouders vrijwel meteen ingelicht en bij 8 weken de mensen die ook erg dicht bij ons staan. Na de 12 weken echo hebben we het via social media aan de rest van de wereld verteld. We hebben gelukkig alleen maar positieve reacties ontvangen, iedereen vond het geweldig!
Blegh!
De eerste 18 weken van mijn zwangerschap ben ik écht ziek geweest. Van ‘s ochtends vroeg tot ’s avonds laat was ik ziek. De medicatie van de dokter sloeg niet aan dus mijn roze wolk was ondertussen wel een beetje grijs geworden.
Toen de misselijkheid langzaamaan verdween en we met 20 weken een perfecte echo hadden groeide de roze wolk gigantisch. Er is een meisje onderweg! Hierna heb ik nog steeds typische zwangerschapskwaaltjes afgevinkt tot week 36. Ik kan niet zeggen dat ik een onbezorgde zwangerschap heb gehad. Maar het is ons gegund dat we een klein meisje mogen krijgen, dus de kwaaltjes neem je voor lief. (Al was het af en toe echt even janken, boos zijn op de wereld en vooral medelijden met jezelf hebben, haha ).
Natuurlijk loop je wel eens tegen dingen aan die wat vervelend zijn.
2 mama’s
Ik sta er eigenlijk niet zo bij stil dat het moederschap met 2 mama’s anders zou kunnen zijn als wanneer er een moeder én een vader bij betrokken zijn. Ik ben van mening dat een kind liefde, aandacht, geduld en verzorging nodig heeft. Het maakt dan niet uit welk geslacht zijn/haar ouders zijn en of deze biologisch gerelateerd zijn. Natuurlijk denk je wel na over het feit dat onze dochter op school straks ook werkjes krijgt voor Vaderdag en bij andere kinderen ziet dat er een papa is. We zullen hier wel open en eerlijk over zijn tegen haar maar ik ben van mening dat dat allemaal wel losloopt.
We merken eigenlijk niet veel van eventuele taboes gelukkig. Al moet ik zeggen dat we daar ook niet veel mee bezig zijn. We worden vrijwel overal geaccepteerd om wie we zijn en dat is fijn. Tuurlijk loop je wel eens tegen dingen aan die wat vervelend zijn, zoals bijvoorbeeld de bevallingsvoorlichtingsavond in het ziekenhuis waar er gepraat wordt over de papa in plaats van de partner. Ja dat is even rot, maar om daar nu heel zwaar aan te trekken. Absoluut niet.
Any Advice?
Hm, dat is een goede vraag, want wie zegt dat wij het allemaal goed doen? Ik zou de stellen mee willen geven dat ze vooral moeten luisteren naar hun gevoel en moeten proberen om dicht bij zichzelf te blijven. Wat zou jij willen als jij het kindje zou zijn, wat vind je belangrijk, waar hecht je waarde aan.
Denk goed na over je traject, zoek informatie, vraag gesprekken aan bij klinieken en/of ziekenhuizen en weeg de keuzes tegen elkaar af. Durf kwetsbaar te zijn, durf je eigen egoïsme even aan de kant te zetten. Durf buiten je comfortzone te treden en niet altijd voor de makkelijke weg te kiezen. Het traject kost tijd, geld, energie en een hoop zelfreflectie. Uiteindelijk praat je over een leven, het leven van jouw toekomstige kind!
Onze wens voor onze dochter is dat ze op mag groeien met het gevoel dat ze altijd zichzelf kan zijn.
Dat ze onze onvoorwaardelijke liefde voelt, daarop durft te bouwen, gezond blijft en dat alles bespreekbaar is!
Er is altijd een plek voor haar waar ze thuis kan komen, waar ze gesteund en van haar gehouden wordt. Ik denk dat daarmee onze wens wel rond is.
Leestip: Linda en haar man willen bewust geen tweede kindje
Wauw, wat een mooi liefdesverhaal over 2 vrouwen met een kinderwens! Samantha staat echt op knappen en ze verwachten elk moment de geboorte van hun mooie dochter <3 Heb jij nu ook een bijzonder verhaal? Ik deel hem graag voor je. Mail me –> info@elkeblogt.net
Leuk dat er ook eens iets gepost wordt over 2 mama’s op een blog! Wij zijn zelf 2 mama’s met een prachtige zoon (ook al zeg ik het zelf :-p) dus ik kan mezelf wel vinden in dit verhaal, ook al was ons traject ietsje anders 😁
Lieve Samantha en Sharyssa.
Wat een bijzonder stel zijn jullie.
Wat fijn dat jullie kinderwens mag uitkomen en dat alles goed gaat.
Wat een bijzonder verhaal.
Ik wens jullie alle liefde en geluk toe!
Liefs jolanda de vries
(Ex collega van Samantha 😄)