Op Elkeblogt is er altijd ruimte voor mooie, verdrietige, bijzondere of taboedoorbrekende verhalen. Vandaag het verhaal van Elise. Als zwanger worden niet vanzelf gaat belandt ze met haar partner in de medische molen.
Elise vertelt:
Een tijdje geleden stonden er een vreemde man en vrouw voor de deur, ze belden aan en ik deed met Bram op mijn arm de deur open.
Het bleken Jehova getuigen te zijn. Beleefd als ik ben heb ik ze aan hun verhaal laten beginnen. Ze begonnen een verhaal over wereldrampen, en dat mensen proberen de wereld zelf te regelen. “Neem nou bijvoorbeeld laboratorium baby’s, god had eenmaal niet voor niets bepaald dat er mensen kinderloos waren.” Ik voelde een hele rare emotie, verwondering, een pijnsteek en boosheid.
Ik heb deze mensen dan ook gezegd dat ik en mijn laboratorium baby geen interesse hadden in de rest van het verhaal, en nam vriendelijk afscheid. Ze moesten eens weten..
We gaan er voor
“Hoe grappig zou het zijn als wij een kindje kregen hè lieverd?” (Mijn man is best druk, en ik stotter) Op die manier grapten we een aantal jaren geleden op een zaterdagavond met een biertje en een wijntje. Maar wat met een vraag begon werd een wens. “Zullen we de stap wagen?” En daar verdween mijn trouwe pil in de vuilnisbak.
Wat als het niet lukt?
Ongeveer 10 maanden gingen er overheen. Elke maand toch weer die enorme spanning. Ben ik over tijd? Doen mijn borsten nou zeer? Jeetje wat ben ik misselijk, zou het dan toch zo zijn? En dan die enorme teleurstelling als het toch niet zo mocht zijn. Toen ik naar de huisarts ging voor totaal iets anders barstte ik in huilen uit. Gelukkig nam hij dit gelijk goed op. Omdat mijn man en ik vroeger als kind allebei hormoonbehandelingen gehad hebben zei hij: “Ik geef je een potje mee, als jullie er aan toe zijn kunnen jullie als 1e stap de zaadkwaliteit testen.”
In de onderzoeksmolen
Zo gezegd, zo gedaan. Ook ik kreeg wat onderzoekjes.
De uitslagen waren toch wat twijfelachtig en we werden doorgestuurd naar het ziekenhuis. Jeetje wat was ik zenuwachtig. Alles spookte door mijn hoofd: Wat nu als we gewoonweg geen kinderen kunnen krijgen? Blijven we dan wel samen? Ondertussen werd ik helemaal gek van de goedbedoelde vragen: “Wanneer komt er bij jullie een kleine?” Of als ik een wijntje afsloeg, “Je ben toch niet zwanger hè?” Ondanks dat ik weet dat deze vragen vaak onschuldig zijn doen ze op dat moment toch enorm pijn.
ICSI
Na heel wat gesprekken en onderzoeken op afdeling fertiliteit zijn we begonnen aan ICSI. Gelukkig zat mijn man die maand veel in het buitenland voor zijn werk. Al die hormonen gierden door mijn lichaam. En neem van mij aan, ik was niet de gezelligste.
De follikel metingen (inwendig onderzoek waarbij ze kijken hoe groot de follikels zijn) kwamen, en alles groeide goed. Op 30 december 2016 kwam de punctie. In ons ziekenhuis is het standaard protocol om dit zonder verdoving of pijnpompje te doen maar gewoon met een pilletje.
Auw!
Na alle horrorverhalen dacht ik, oh dit is best wel te doen. Tot ze aan mijn linker eierstok begonnen. De follikels waren veel te hard en ze kwamen er maar niet door, de punctie naald kwam er dan ook krom uit. Er werd een collega arts bij gehaald die ging het proberen maar ook hij had geen succes. Nog een collega werd er bij geroepen maar ook hij had geen succes. Mijn man en ik keken elkaar aan en zeiden allebei tegelijk. Laat het dan maar bij de follikels die je wel hebt aan kunnen prikken. Want deze pijn trek ik niet langer. De artsen dachten ook dat dit de beste optie was.
Mijn man bracht mij naar huis, en reed zelf zo snel mogelijk met mijn eventuele eicellen naar Rotterdam om daar zijn “ding” te doen. Ik lag thuis in bed te wachten tot hij terug kwam.
Onze wens kwam uit
2 januari 2017 kregen we bericht, van de 8 follikels had ik 3 eicellen geproduceerd, waarvan 2 bevrucht waren. Of we naar Rotterdam konden komen voor de terugplaatsing. Vanaf dat moment wist ik, hier komt dan eindelijk ons kindje, dat de terugplaatsing mis zou gaan geloofde ik niet in. 3 weken later mocht ik bloed prikken en ja hoor.. Ik was Zwanger! Wat waren we gelukkig. En 20 september 2017 na een moeizame bevalling werd na een spoedkeizersnede dan eindelijk onze kanjer Bram geboren. Wat waren en zijn we trots op onze zoon.
En het andere eitje?
Na 3 maanden begon in mijn hoofd te spelen dat ik ons ingevroren embryootje er snel achterna wilde. Want hoe langer in de vriezer hoe minder de overlevingskansen. Maar we kregen geen groen licht omdat ik een keizersnede had ondergaan. We moesten dus ongeveer 12 maanden wachten. In september 2018 ging ik op gesprek voor de 2e embryo die 2 dagen later teruggeplaatst worden. Ik zou op de 1e verjaardag van mijn zoontje als de embryo goed ontdooide de terugplaatsing krijgen. Helaas kreeg ik telefoon dat het niet goed ontdooit is en dat er geen terugplaatsing plaats zou vinden.
We gaan er nog een keer voor
Tijdens het ICSI traject en de zwangerschap ben ik zo’n 30 kilo aangekomen. Ik ben nu hard aan het zwoegen op de laatste 10 kilo. Want ik wil fris en goed aan de 2e behandeling beginnen. Zodat ik ook dit kindje een mooie start kan meegeven. Misschien dat de 10 kilo veel gevraagd is, als ik maar de 7 weer op de weegschaal zie staan ben ik heel blij. Op dit moment beginnen we weer vol goede moed opnieuw. De artsen hebben me de kans aangeboden om de punctie onder narcose te doen omdat het zo mis was gegaan. En ik denk dat ik dankbaar van die kans gebruik maak.
Bedankt voor je verhaal Elise. Ik hoop dat een tweede kindje jullie ook gegund is. Heb jij ook een verhaal die ik voor je (anoniem) mag delen? mail dan naar info@elkeblogt.net
