Ik heb er toch wat meer moeite mee dan ik dacht. Vooral omdat het een tweede zwangerschap was. Toch moet ik echt wennen aan mijn nieuwe lichaam.
De aftakeling is real
Na Gijs’ zwangerschap had ik echt een totaal ander lichaam gekregen. Ik moest ontzettend wennen aan de kilo’s, de striae en het litteken van de keizersnede. Toch heb ik in de loop der jaren daar goed mee leren leven. Het kon natuurlijk altijd beter vond ik vooral zelf maar ik was blij met mijn lichaam. Ik had natuurlijk ook een kind gedragen. Dan is het logisch dat je lichaam veranderd en dan mag je best aan wennen.
Wéér
Dat ik nu na de zwangerschap van Luuk weer zo moet wennen aan mijn nieuwe lichaam had ik gewoon niet verwacht. En het erge is dat de schade ook nog beperkt is gebleven. Ik pas al mijn kleding weer, qua gewicht ben ik al bijna weer op het oude niveau en ook de striae is niet meer geworden dan bij Gijs’ zwangerschap. Dus waar hebben we het over? Toch .. als ik in de spiegel kijk zie ik dat mijn lichaam heeft geleden onder deze zwangerschap. In 9 maanden tijd word je lichaam gewoon 5 jaar ouder. Het is natuurlijk voor een tweede keer weer helemaal uitgerekt geweest. En ik moet daar aan wennen.
En de body positivity dan?
En het zal allemaal met je body positivity. Ik ben ook ontzettend trots op mijn lijf. Het heeft 9 maanden lang een kindje gedragen. Mijn lichaam maakt gewoon geweldige baby’s Maar ik mis mijn oude lijf wel, ik vind het er niet mooier op worden. Haat ik mijn lichaam? Nee, absoluut niet. Maar om nou op Instagram mijn nieuwe bikini te showen? Nou, nee dank je.
