Je kunt zulke mooie idealen hebben maar zodra Sinterklaas om de hoek komt kijken is het niks meer waard.
Chaosss
Ik schets je even het beeld. Het is kwart over 5 ’s avonds. Mijn man moet met de oudste weg naar therapie. De dreumes is de hele dag al een soort krijskanon. Dat betekent dat zodra er iets in de weg zit, of iets hij iets wil dat niet binnen 2 cm van hem afligt, of whatever.. Er een soort krijsgeluid uit meneertje komt waar je minimale hoor beschadiging van krijgt. Het huis is een soort ontplofte bom, ik ben eigenlijk hartstikke ziek maar ja, je weet toch hoe dat gaat als moeder (of ouder) je moet door en je gaat door. En er is haast bij want de mannen moeten weg.
Geef mij rust!
Ik kan niet wachten tot ik even rust heb want man wat voel ik me beroerd. ‘Gijs, doe je jas en schoenen aan’, zeg ik terwijl ik nog wat aan het afruimen ben. Ik heb zo’n kleuter die honderd keer afgeleid is door alle vogeltjes die vliegen en ik herhaal het nog maar een beetje harder. Die ellendige toet-toet auto’s gooi in de bak en als ik meneer dan nog bij de deur zie niksen dan zeg ik iets wat ik me had voorgenomen nóóit te zeggen: ‘En nu je schoenen aan anders gaan we geen schoentje zetten!’
Shit ….
De kleuter was niet onder de indruk, leek het haast niet gehoord te hebben maar voor mij voelde alsof ik echt een grens was overgegaan. Natuurlijk gaan we schoentje zetten. Ik vind namelijk dat je Sinterklaas echt niet moet en kan gebruiken als dwangmiddel. Dat vind ik zo fout! Zinnen als ‘lief zijn, anders vertel ik het Sinterklaas’ of ‘laat het Sinterklaas niet horen’ kan ik eigenlijk niet aanhoren. En nu floept het zomaar mijn mond uit.
Ik vind het sowieso al een beetje dubbel dat ik mijn kind moet voorliegen over het Sinterklaasfeest. Ik probeer dan ook zoveel mogelijk de waarheid in het midden te houden en echt te kijken waar ik mijn kind een plezier mee doe. Geen grootste intochten maar lekker pepernoten bakken in de keuken. En ondertussen zingen we: “Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is ook!” Want zo is het!
