Misschien is het iets van moeders, of gewoon iets van mijzelf. Maar op dat moment voelde ik me weer schuldig. Om niks?

It feels like Sunday

Zondag, rustdag zeggen ze wel eens. Maar dat vind ik best lastig, rusten. Op de één of andere manier vind ik dat ik altijd iets moet doen ofzo. Sinds mijn burn-out probeer ik heel bewust rustig aan te doen. Daarom rommel ik een beetje aan op deze dag. Tegen een uurtje of 3 vind ik het wel leuk geweest en ga ik een leuke serie kijken. Gijs mag van mij even op de Ipad en niet veel later zitten we lekker relaxed op de bank. Heerlijk toch?

Ga iets doen!

Niet veel later beginnen mijn hersenen zich er mee te bemoeien: nu zit dat joch alweer achter de Ipad, waarom ga je niet de woordjes voor logopedie met hem oefenen of lekker naar buiten. En voordat ik het weet voel ik mij alweer schuldig. Want zijn er geen 100 dingen die belangrijker zijn? Zit ik hier een beetje mijn kostbare tijd te verdoen terwijl ik en Gijs ook qualitytime kunnen hebben.

Irritant!

En eigenlijk is dat precies het probleem! Want elke keer als ik lekker ‘niks’ wil doen komen die stemmetjes in mijn hoofd vertellen dat ik mijn tijd beter zou moeten besteden. Irritant! Ik vraag het me gewoon af? Is het iets van moeders? Van vrouwen? Of ben ik weer de gekke Henkie hier. En toch als naar mijn man kijk, die heeft daar echt nóóit last van. Die kan gewoon op de bank gaan zitten terwijl het 1 grote puinhoop is.