Dat ging wel een beetje vreemd bij de tandarts..
Niks aan de hand
Toen Gijs vorig jaar met mij mee ging naar de tandarts weigerde mijn peuter zijn mond ook maar 1 cm open te doen. De tandarts was heel lief en pushte Gijs totaal niet. Ik maakte me dan ook totaal geen zorgen over dit bezoek aan de tandarts. Inmiddels is Gijs een jaartje ouder en kan ik hem uitleggen dat sommige dingen soms moeten en doet hij dit dan ook met een beetje tegenzin. Ik heb er deze keer dan ook maar niet een te groot punt van gemaakt. “Wij gaan zo even naar de tandarts, die moet even in jouw mondje kijken. Dan doe jij even jouw mondje open. Oké Gijs?” Gijs knikte braaf en zo gingen we op de fiets naar de tandarts.
Duurt lang!
Na 25(!) minuten wachten waren we dan eindelijk aan de beurt. Ik kon merken dat de tandarts het druk had. Ze stelde zich voor en in het kamertje zaten 2 assistentes te wachten. De tandarts vroeg of Gijs als eerst wilde. Gijs knikte. Op dit moment had ik al een beetje mijn twijfels. Gijs is een jongetje wat graag even de kat uit de boom kijkt, daarna nog een keer de kat uit de boom kijkt en dan heel voorzichtig als je lief bent een beetje van zichzelf laat zien. Gijs moet je niet voor de leeuwen gooien maar juist heel geleidelijk aan naar de leeuwen toe brengen. Maar goed toe maar, ik wil ook niet de overbezorgde moeder uithangen en wie weet pakte het juist wel heel goed uit. Ik vertelde nog maar even dat Gijs het de vorige keer wel een beetje spannend vond.
Wait What?
Voordat ik het doorhad drukte ze de stoel achterover, stond 1 assistent met een felle lamp op Gijs te schijnen en vuurde ze een aantal vragen op Gijs af. Ik zag de angst in zijn ogen. Het was duidelijk dat dit een beetje te veel van het goede was. Toen ze Gijs weigerde om zijn mond open te doen en toen ze met handschoenen zijn mond open wilde trekken (!) greep ik in. Ik vertelde de arts te stoppen, ik pakte Gijs bij mij, maakte hem rustig en vertelde hem dat de tandarts even naar zijn tandjes wilde kijken. Meneer deed een beetje angstig zijn mond open en de tandarts kon kijken.
Dat was vreemd
Pas op de terugweg dacht ik bij mijzelf: wat was dat een rare situatie zeg? En dan ga ik twijfelen. Ben ik te beschermend? Moet ik niet juist mij er soms een beetje buiten houden? Aan de andere kant is dit zo niet de manier hoe ik wil dat er met mijn kind omgegaan wordt. En weet ik als moeder toch het best hoe je met hem om moet gaan? Ik werd er bijna boos van. Hoe creëer je iemand met angst voor de tandarts? Nou zo dus. Ik vraag de volgende keer wel om een andere tandarts.
Mijn blog heeft een beveiligd https-adres, zoals je aan het groene slotje / bolletje in de adresbalk kan zien. Dit betekent dat mijn website veilig is om te bezoeken. Elkeblogt staat ingeschreven bij het KVK: 69310750. Denk jij dat ik niet juist met jouw privacygegevens om ga dan heb je het recht een klacht in te dienen bij de Autoriteit Persoonsgegevens.
Begrijpelijk. Mijn zoon heeft zo eens in de tandarts zijn vinger gebeten. 🙈🙈🙈
Niks te beschermend hoor! Zo zou ik het ook niet willen. Ik doe hard mijn best om mijn angst niet over te dragen, maar als ze zo te werk gaan bij kinderen, doen ze het zelf. Niet oké, dus je mag gerust boos zijn!