Dat oergevoel waar mensen het over hebben bij de bevalling? Dat is kapot bij mij.

Oergevoel, hier ben ik

“En dan komt zo’n oergevoel naar boven, mijn lichaam nam het gewoon over.” Dit soort verhalen las ik overal voordat ik moest bevallen. Ik zag het ook al helemaal voor mij, dat oergevoel dan. Dat oergevoel neemt het gewoon over zodra de pijn te veel wordt. Als een soort van goddelijke vrouw zou mijn lichaam de bevalling over en zou ik opeens krachten krijgen waarvan ik niet weet dat ik ze had. Ja, zou zou het zeker gaan.

Hoe het echt ging.

F*ck, is dit een wee? Ja, dit is een wee.. Dit is zeker weten een wee. Au, au, au.. Ga weg!! Waarom doet dit zo’n zeer?? Zo gingen zo ongeveer de eerste weeën van mijn bevalling. Het is maar goed dat ik niet wist hoe de rest zou verlopen. Ik kon alleen maar denken: WAT DOET DIT ZEER!!!! Die oerkrachten? Nergens te bekennen. Niet aan het begin, niet aan het eind, gewoon nergens. Mijn lichaam nam op geen enkele manier de bevalling over. Sterker nog, bij elke wee verstijfde mijn lichaam en hoopte ik alleen maar dat het heel snel over zou gaan.

Help!

En dat was het hele probleem denk ik. Ik was alleen maar aan het vechten tegen de pijn en kon alleen maar denken aan hoeveel pijn alles deed. Mijn hoofd liet die oerkrachten totaal niet binnen. De ontsluiting kwam ook totaal niet dus dat het hele feestje in een keizersnede eindigde is misschien ook niet zo heel gek. Wee na wee kwam, uur na uur ging voorbij en gewoon zo goed als geen ontsluiting.

Daar zijn ze dus..

Maar toch heb ik al wel een paar keer die oerkrachten gevoeld. Nou meer mijn oermoedergevoel. Als het namelijk om mijn kind gaat dan word ik een soort tijger die haar jongen moet beschermen. Ik laat al mijn normen en waarden achterwege en kom gewoon op voor mijn kind. Iets wat ik normaal gesproken misschien spannend zou vinden komt als het om mijn kind gaat gewoon vanzelf.