In het begin van mijn moederschap gooide ik alles op social media. Inmiddels ben ik daar op terug gekomen en doe ik het nu anders met mijn kind op social media
Met je face op Facebook
Je bent net moeder. Je bent trots, meer dan trots. Het liefst wil je je kindje aan de hele wereld laten zien. En dat deed ik dan ook. Niet overdreven of ongepast. Niet in de blote kont of in een enorme huilbui maar met gepaste trots. Ik was er trots op dat hij kroop, liep, grappig deed en vond het het knapste kind van de wereld. Nog steeds trouwens. En ik wilde dat maar graag met iedereen delen en plaatste ik regelmatig mijn kind op social media. Nu ben ik daar op terug gekomen.
Jij bent toch uhh..
Dit vertel ik nooit iemand omdat ik het eigenlijk gewoon te raar vind om te geloven maar ik word regelmatig aangesproken over mijn blog. Mijn doelgroep komt natuurlijk uit de regio waar ik woon maar ik vind dat zo gek! Heel leuk dat mensen mij herkennen maar gewoon echt heel gek. Ik zit hier in mijn joggingbroekje en laptopje en realiseer mij soms gewoon niet hoeveel mensen soms mijn blogs lezen en mijn gezicht op het internet zien. Dat ik herkend word is wel een eye-opener hoor. Nog niet eens zozeer voor mijzelf maar wel voor mijn kind. Misschien moet ik toch anders omgaan met mijn kind op social media.
Schone lei
Kijk dat ze Gijs’ gezicht kennen vind ik nog niet eens zo’n probleem. Maar ik ben me heel bewust dat wat ik vertel over Gijs dat dat er over 10 of 20 jaar nog op staat en dat mensen hem al kennen uit mijn blogs. En daar ben ik inmiddels wel wat terughoudender in geworden hoor. Hoe ik vroeger nog wel eens persoonlijke dingen vertelde over Gijs doe ik dat nu bijna niet meer. Ik wil niet dat als Gijs straks naar school gaat dat de juf al precies weet hoe hij is door mijn blog te lezen. Mijn blog moeten over mij gaan, over mij als moeder en niet over mijn kind. Stel je voor dat hij over een jaar 20 gaat solliciteren voor de gemeenteraad (ik zeg maar even wat) en ze vinden verhalen over mijn kind op social media of mijn website, wat hij eng vond, moeilijk vond, of hoe lang het duurde dat hij zindelijk werd. Dat wil ik niet voor mijn kind. Ik gun hem die schone lei.
Leestip: Mag iemand je kind zomaar op Facebook zetten?
Social regels
Ik heb voor mijzelf een paar ‘regels’ opgesteld. Ik vind het niet nodig om Gijs gezicht nooit te tonen maar meer dan een keer per maand vind ik niet nodig. Zowel op mijn Facebook als op mijn Instagram. Daarnaast ga ik het minder hebben over Gijs zelf. Zijn hobbeltjes, problemen, gedrag of kenmerken. En als ik het doe wil ik het oppervlakkig houden. Het gaat om balans denk ik. Je kunt ook stickers over het gezicht van je kind plaatsen, dat hoeft van mij nou ook weer niet maar een gulden middenweg is denk ik mooi. Wat ik wel doe is af en toe op mijn persoonlijke Facebook of in de Insta stories iets plaatsen. Op die manier probeer ik het een beetje leuk te houden voor iedereen.
Ik ben heel benieuwd hoe jij hier mee om gaat. Heb jij bepaalde ‘regels’?
Prima toch zo. Ik vind het inderdaad belangrijk om je kind op die manier te beschermen.
Op mijn openbare Instagram en Facebook zet ik mijn kinderen zo min mogelijk herkenbaar op. Die foto’s deel ik op mijn privé accounts.
Dit vind ik een hele mooie insteek! Zo doe ik het denk ik (hoop ik) ook. In eerste instantie wilde ik mijn zoontje zoveel mogelijk offline houden, maar ik merk dat ik graag dingen deel. Daarbij probeer ik het bij mezelf te houden, ik als moeder en niet teveel over hem te schrijven inderdaad. Herkenbare foto’s gebruik ik ook, maar wel altijd gewoon nette spontane foto’s, net als jij.