Het namendillema

Het lijkt wel een soap. We hadden een naam, toen weer niet, toen weer wel en nu weten we het niet meer.

Kat in het bakkie

Eigenlijk hadden mijn man en ik al vrij snel een shortlist van namen. Vooral jongensnamen waren voor ons niet zo moeilijk. Er was wel verschil hoor. We houden beide van Hollandse korte namen maar die van mij waren vaak net iets moderner dan die van mijn man. Uiteindelijk hadden we een paar namen die zeker kans zouden maken. Lekker bezig dus! Wel hadden we beide een bepaalde voorkeur. Laten we voor het verhaal zeggen dat ik Pietje iets leuker vond en mijn man Jantje. Die week vertelde mijn man dat hij Pietje eigenlijk ook wel heel leuk vond. Kat in het bakkie, we waren er uit dacht ik.

Pietje toch

Toen kwam de 20 weken echo. Alles was goed met Pietje. En Pietje begon al echt vorm te krijgen in mijn hoofd. De baby heette voor mijn gevoel al gewoon Pietje. En zo leefden Pietje en ik lekker een paar weekjes door. Met mijn man had ik het op een gegeven moment over Pietje. Hij zei: “Pietje?? Maar we zouden toch Jantje doen?”. Wat? ik was er gewoon een beetje van slag van. Voor mijn gevoel werd Pietje aan de kant gezet. Mijn kleine Pietje!

Toch Jantje?

Na een paar dagen in de war te zijn geweest besloot ik om even weer een stapje terug te doen en te kijken of ik kon wennen aan Jantje. Jantje heb ik ook steeds een leuke naam gevonden. Het was misschien gewoon een kwestie van een andere mindset hebben. En zo leefden Jantje en ik een paar weekjes door. Hoe langer het duurde, hoe leuker ik de naam vond. Sterker nog, hier kon ik zeker wel aan wennen. Dus ik zei tegen mijn man: We doen gewoon Jantje, ik vind het een leuke naam.” En weet je wat mijn man zegt? “Ach, eigenlijk is Pietje ook wel leuk!”