Het voelt alsof dit een examen is. Dat ik nu de kans krijg om te laten zien dat ik het beter kan. En dat is best een beetje spannend!
Eindelijk!
Ik denk dat we al zo’n jaar aan het fantaseren zijn, en plannen aan het maken zijn om te verbouwen. Er zat geen haast bij vandaar dat het ook een tijdje heeft geduurd voordat het dan echt zou beginnen. Maar een paar weken geleden is het startsein gegeven. Mijn man kreeg telefoon dat ze over een paar weken beginnen. Dat is dan toch wel even slikken. Van ‘we hebben geen haast en doen alles in ons eigen tempo’ naar ‘nu wordt het echt’. En dat vind ik eigenlijk best wel heel erg spannend. En niet omdat er een stuk aankomt maar omdat het voor mijn gevoel een soort van challenge is. Ik word uitgedaagd om het deze keer beter te doen.
Tijd voor de test
Geen idee of je mij toen al volgde maar onze vorige verbouwing ging nogal mis. Niet zozeer de verbouwing. Die is dan wel gelukt. Maar ik had zoveel stress dat ik er een burn-out aan over heb gehouden. en dat was nou niet bepaald een lolletje. Dit is een kans om te laten zien dat ik het nu wel kan. Met nog een extra moeilijke toevoeging, baby Luuk. Want die had ik de vorige keer niet. Heb ik genoeg geleerd van de vorige keer? I hope so! Sterker nog, ik ga er alles aan doen want never nooit een burn-out weer. Dat was echt één van de vreselijkste periodes uit mijn leven.
Deze keer alles anders
Tot nu toe heb ik me eigenlijk niet zo met de verbouwing bezig gehouden. Heel bewust natuurlijk. Van al dat ‘geldgedoe’ krijg ik al de kriebels. Dat is al een groot aandeel. De vorige keer regelde ik veel, had ik de touwtjes in handen. Nu doet Jan dat allemaal. Naast dat hebben we nu een aannemer geregeld. Daar ben ik ook ontzettend blij mee. Ik probeer me voor zover het kan me erbuiten te houden. Dat klinkt nogal ongeïnteresseerd en egoïstisch maar voor mijn gevoel heb ik geen andere keus. Ik kan die stress en verantwoordelijkheid gewoon niet aan. Helemaal niet als er 2 kinderen zijn die op mij rekenen, mijn werk gewoon doorgaat en ik ook nog een huishouden moet draaien. Ik kan dat gewoon niet. Dus deze keer gaat het goedkomen.
Het scheelt natuurlijk dat het een aanbouw is en niet een verbouwing van een bestaand deel van het huis. Al komt er later wel een andere vloer in. Maar niks radicaals. Ik doe ’s avonds de deur dicht en ik zie er niks van (hoop ik dan maar). En ik zal bewuster mijn rust pakken en proberen te ontspannen. O, ik hoop gewoon zo dat het mij lukt. Maar ik vind het wel ontzettend spannend. Want wat als ik weer in dat oude patroon val. Dat ik het niet kan laten en me weer overal mee moet bemoeien. Dat het me toch weer te veel wordt en ik het pas door heb als het weer te laat is? Nee, dat gaat niet gebeuren. Ik heb mijn les geleerd. Ik zal slagen voor deze test! To be continued 😉
