De overgang van één naar twee kinderen

Voelt het als een kleine aardshock of heeft deze moeders alles altijd onder controle. Ik vertel je over de overgang van één naar twee kinderen.

Wat als..

Voordat Luuk, mijn tweede heerlijke jongen werd geboren kon ik me maar moeilijk een beeld schetsen van hoe de overgang van één naar twee kinderen zou zijn. Ik trok wel én conclusie, het wordt zwaar. Ik ga moe worden, heel erg moe, zombie-moe. Ik zag er best een beetje tegen op hoor. Gijs ging al naar school, ik had allerlei hobby’s zoals bloggen, de moestuin en kleertjes maken en zat lekker in mijn vel. Het hielp ook niet mee dat ik 5 avonden in de week alleen was met de jongens. Het spitsuur moest dus alleen. Wat als de baby de hele avond huilt? Ik trek dat gewoon niet. Ik kan ’s avonds weinig prikkels hebben, zo’n huilbaby gaat echt enorm zwaar worden. Ondanks al die beren op de weg was er ook heel veel zin in een tweede kindje. Ik was ook zo benieuwd naar onze Luuk. Wat zou het voor baby zijn?

Goed voorbereid

Toen Luuk was geboren bereidde ik me voor op een hele instabiele tijd. En dat was het ook wel. Je moet aan elkaar wennen, je moet herstellen van de bevalling, even weer een nieuw ritme vinden. En als je denkt dat je een ritme hebt gevonden wordt het allemaal weer anders. Juist omdat ik me van te voren had ingebeeld dat het wel eens heel erg zwaar zou worden viel het me reuze mee. De kraamweek was dan ook vooral genieten. Je hebt het ook allemaal al een keertje meegemaakt. Dat scheelt heel erg. Je weet hoe heftig het kan zijn dus je bent daar op voorbereid. Aan de andere kant is Luuk een heel ander kind dan Gijs. En wanneer je denkt dat je als ‘ervaren’ ouders precies weet hoe zo’n kind werkt, werkt het dus totaal niet zo. Zo dacht ik dat ik de kleine man wel even in kon bakeren. Dat vond Gijs en vinden baby’s over het algemeen heerlijk. Dat wist ik. Ik was een ervaren ouder. Toen ik op een kalm moment Luuk in zo’n puckababy deed was meneer binnen 10 seconden verandert in een krijsbaby. Oké, duidelijk. Deze baby werkt anders.

Pff..

De weken en maanden daarna waren dan ook best oké. Ik had het ‘geluk’ dat mijn man door Corona toch niet in het restaurant kon werken. En dus ’s avonds thuis was en nog steeds is. Daar ben ik echt heel blij mee. Er zijn wel eens avonden geweest dat we elkaar steeds afwisselden met een huilbaby. Ik moet er niet aan denken dat ik daar alleen voor had moeten staan. En nog steeds vind ik de avonden pittig hoor. Gijs douchen, boekje lezen, tanden poetsen en op bed. Ondertussen Luuk de fles geven, klaar maken om naar bed te gaan en dan nog een aantal keer naar boven lopen om hem een speentje te geven. Soms is het 21.30 voordat iedereen slaapt en alles aan kant is. En dan zijn we met z’n tweetjes, laat staan als ik alleen was geweest.

De overgang van één naar twee kinderen

Ik had echt niet de illusie dat het makkelijk zou gaan. Dat ik Luuk er zo even bij zou doen. Ik wist welke vrijheid en rust ik op zou geven. En ja dat is zwaar. Maar weet je? Het is geweldig met 2 jongens. Ze zijn zo lief en leuk samen. En het is echt alsof hij er altijd al is geweest. Zodra ik dat lieve lachje zie ben ik alweer vergeten dat meneer die nacht een klein feestje had in bed.