Laatst las ik ergens dat kinderen veel meer open staan voor ja.. bijzondere dingen. Dingen die je misschien niet gelijk kunt verklaren. Dat deed mij denken aan mijzelf als kind.
Kleintje Elke
Ik ga weer hele rare dingen zeggen hoor. Maar als kind voelde ik dingen aan. Geen geesten ofzo maar wel spanning en energie denk ik. Dit klinkt echt heel raar, even denken hoe ik dit het best uit kan leggen. Ik had bijvoorbeeld wel eens dat als ik een ruimte binnen liep dat ik een heel raar gevoel kreeg. Zo was er in mijn oma’s huis een kamer, waar op het oog niks mis mee was waar ik een heel raar beklemmend gevoel kreeg. Raar hè! En dit had ik vaker. Ook voelde ik mensen gelijk aan. Ik kon haarfijn aanvoelen of iemand ‘goed’ was of niet. Als kind besteedde ik daar geen aandacht aan, ik wist niet eens dat het bijzonder was maar nu achteraf vind ik het wel een beetje een gek idee.
Gevoelig
Ik heb dat nog steeds wel een beetje hoor. Niet dat ik rare dingen voel of zie maar wel dat ik haarfijn aanvoel wat voor sfeer ergens hangt, hoe mensen van binnen zijn, of mensen nep zijn of juist zichzelf. Ik kan mijn vinger er ook niet op leggen, het is ontastbaar. Het heeft ook wel een keerzijde hoor. Zo kunnen bepaalde mensen mij helemaal leegzuigen wat energie betreft en neem ik soms emoties helemaal over. Heel vervelend. Sommige mensen laat ik maar niet zo ‘binnen’ want daar word ik letterlijk doodmoe van.
Kinderen en bijzondere dingen
Laatst las ik ergens dat kinderen veel meer open staan voor dit soort dingen. Wij volwassenen willen altijd alles maar verklaren maar kinderen staan daar nog heel open voor. Ik wil het niet gelijk een label geven maar ik heb wel eens gehoord dat er kinderen zijn die aan zien komen dat mensen gaan sterven, of die aanvoelen dat mensen ongelukkig zijn en dat soort dingen. Ik weet het niet, blijft gek hè! Maar ik geloof er wel in.
En jij? Geloof jij ook in zoiets? Of misschien heb je wel eens zoiets meegemaakt? Ben heel benieuwd naar de reacties.
Ja, dat geloof ik best. Jammer dat we steeds meer die ‘gave’ verliezen, niet?
Heel herkenbaar, ik heb dat nu ook nog steeds.
Hey ELke,
Herkenbaar. Ik heb dat ook. Hooggevoelig noemen ze dat ook wel. Mijn kinderen hebben het ook. Er wordt hier veel gedanst, geknutseld, gezongen, enz. Dus die gevoelens komen er op een gezonde manier uit. Mijn middelste dochter is zo gevoelig voor sferen als stress/ spanning, dat ze zelfs uitslag krijgt. Dit is dus psychosomatisch. Het is belangrijk bij ons thuis om te benoemen waarom je even boos of chagrijnig bent. Dat hoeft niet heel dramatisch, maar gewoon vertellen dat ik bijv. veel heb gewerkt, hoofdpijn heb en dus mij van binnen een beetje prikkelbaar voel en chagrijnig ben, maar dat dat niet aan hun ligt, is al voldoende.
Ik geloof hier zeker in en herken dit van toen mijn dochter die leeftijd had en nam dit ook zeker serieus? Ik zelf voel stemmingen ook haar fijn aan. En inderdaad geen mensen toelaten die je leeg zuigen? Zonde van je eigen energie. Bij mijn zoon heb ik dit niet gehad.