Zwanger met tegenslagen

Op Elkeblogt is er altijd ruimte voor mooie, ontroerende, taboedoorbrekende maar ook verdrietige verhalen. Soms wil een mama een verhaal van zich af schrijven, of het juist meer aandacht geven. Vandaag het bijzondere verhaal van Lianne. Ze is hoogzwanger en heeft al een reeks aan tegenslagen gehad.

 

 

Lianne

Onverwacht zwanger van ons eerste kindje. Het begin van iets moois, wat niet geheel zorgeloos verloopt. Mijn naam is Lianne, ben 28 jaar oud en woon samen met mijn partner Wim in het pittoreske Zuid-Limburg. Ik ben nu 37 weken zwanger van, voor ons beide, eerste kindje. Als ik denk aan zwangere vrouwen denk ik aan krachtige, stralende vrouwen, ofwel die befaamde zwangerschapsgloed. Er zijn momenteel veel mensen om mij heen in verwachting en iedere zwangerschap is natuurlijk anders. Echter merk ik dat ik maar weinig vrouwen hoor over de kwaaltjes en andere ongemakken (die er, geloof mij, echt bij horen). Ik wil graag mijn verhaal doen over mijn ervaringen rondom deze zwangerschap, niet om af te schrikken, maar om te laten zien dat het niet voor iedere vrouw makkelijk is.

 

 

Tumor

Mijn verhaal begint al niet geheel ongecompliceerd, in 2010 ben ik gediagnosticeerd met een goedaardige tumor in mijn hoofd. Deze tumor drukt tegen de hypofyse (een hormoonproducerend orgaan in de hersenen). Hoe lang deze tumor er al zit is onbekend. Door de druk op de hypofyse werd er een verkeerde hoeveelheid afgifte aan hormonen afgegeven aan mijn lichaam en bleef een menstruatie ook uit. Artsen hebben toen aangegeven dat de kans op een natuurlijk zwangerschap enorm klein zou zijn (0.01%). Voor operatie kwam ik niet in aanmerking, dus uiteindelijk begonnen met hormoontherapie. De hormonen zouden mijn lichaam weer in balans moeten brengen en de tumor zou hiervan slinken. Dit gebeurde gelukkig ook. Wel was belangrijk dat ik iedere maand een zwangerschapstest deed, mocht ik onverhoopt toch zwanger raken, dan moest ik onmiddellijk stoppen met de therapie. Iedere maand trouw een zwangerschapstest gedaan … Onverwacht, maar het gebeurde in april van dit jaar, de test was positief! Ik vertelde het die avond aan Wim en hebben de hele avond gehuild van geluk en ongeloof.

 

Die avond hebben we gehuild van geluk en ongeloof.

 

Zwanger <3

Al snel werd de eerste echo gepland, op mijn verjaardag, heel erg speciaal. Het werd alleen maar spannender want een paar dagen voor de eerste echo had ik een flinke bloeding en was ik extreem emotioneel. Bang dat het mis zou zijn. Verloskundige kon mij gelukkig geruststellen, er zat één gezond vruchtje in mijn buik dat mooi genesteld zat. Enorm opgelucht naar huis en lekker genieten. Elke keer weer genieten van de echo’s, ondanks de misselijkheid, vermoeidheid, netelroos/galbulten over hele lichaam en toenemende migraine. De weken kropen voorbij, ons geheimpje aan niemand vertellen was lastig.

 

Zo blij!

Langzaamaan vertelde we familie en vrienden over ons wonder, ook deze reageerde vol ongeloof en blijdschap. Ik weet nog goed dat mijn moeder eerst 10 keer: “Nee, Lian echt?” heeft geroepen met steeds meer tranen in haar ogen.
Het voelde goed steun te krijgen van familie, als we toen al wisten hoe hard we die steun nodig zouden hebben …
Iedereen weet de zomer van dit jaar nog wel te herinneren, meerdere weken tropische temperaturen. Dit viel mij enorm zwaar, ik werk in een ziekenhuis met veel zieke mensen en heb hier een virale infectie opgelopen die uiteindelijk een longontsteking is geworden (ben astmatisch, loop hierdoor meer risico op infecties) met opname van een week als gevolg. Verloskundige adviseerde, door alle gezondheidsproblemen, mij over te dragen naar een gynaecoloog, hier zou dan ook bij 20 weken een GUO-echo gemaakt worden.

 

 

 

Niet helemaal goed?

Er waren geen afwijkingen gevonden bij het kindje tijdens de echo! Hoera! Enige minder leuke nieuwtje was dat er 2 bloedvaten in de navelstreng liggen. Normaliter liggen er 3 uitgaande bloedvaten, bij ons kindje lag er 1 ingaand en 1 uitgaand bloedvat. Ook werd ons na een lange stilte tijdens de echo, vertelt dat het hoofdje te klein was. Dit moest allemaal extra in de gaten gehouden worden, de bloedvaten navelstreng zouden in de toekomst voor afwijkingen kunnen zorgen aan hart en nieren. Volgens de artsen nog geen reden tot zorgen, die we lichtelijk toch wel hadden. Het was sowieso al een emotionele periode door het overlijden van mijn opa. Hij heeft gelukkig nog meegekregen dat hij overgrootvader werd en was hier enorm trots op. In de kist is ook een envelop meegegaan waarin het geslacht en de naam van ons kindje stond. Hij is de eerste die het wist. Veel tijd om bij het overlijden stil te staan was er niet, in de daaropvolgende weken hadden we iedere week een echo en consult met de gynaecoloog.

 

Onderzoek na onderzoek

Echo’s waarop specifiek naar de groei van hoofdje en de doorbloeding van alle vaten werd gekeken. Het kindje groeide gelukkig wel maar bleef klein. Om mijn doorbloeding nog wat stimuleren en preventief voor pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) en HELLP, bloedverdunners gaan slikken. Ik had al een tijdje wat klachten die leken op pre-eclampsie en hiervoor verschillende onderzoeken gehad, waar gelukkig niets is uitgekomen. Klachten van hoofdpijn, sterretjes zien, bandgevoel buik, kortademigheid en vocht vasthouden werden met de week erger. De bloedverdunners gestopt op advies van de artsen om te kijken of klachten hiervan wegtrokken. Een paar dagen na het laatste tabletje kreeg ik in de avond stekende pijn tussen de schouderbladen en kreeg ik het gevoel geen lucht meer te krijgen. Ben toen naar het ziekenhuis gegaan en na een aantal onderzoeken bleek dat ik een longembolie had gehad. Schrikken!

 

 

Ondanks alle tegenslagen proberen we positief te blijven.

 

Zo veel zorgen

Weken waarin ik rust moest houden en controles gingen voorbij. Weken waarin ik wel wat probeerde af te spreken met vrienden en waarin familie klaar stond om te helpen in huis. Afleiding deed goed. We leefden van echo naar echo en elke week dat de kleine in de buik kon blijven was er weer een meer. Richting de 30 weken werd het weer spannend. Inwendige groei van de kleine ging goed, alle organen zien er goed uit. Groei van het hoofdje bleef meer en meer achter, zelfs de eigen groeilijn werd niet gehaald. Ook buikomvang en bovenbeenlengte waren nu kleiner dan normaal. Het viel nog allemaal binnen de normen maar zat wel aan de grens. De groei lag ongeveer 2,5 week achter. Ondanks alle tegenslagen proberen we positief te blijven, het glas blijft half vol.

 

 

Tijd voor iets leuks?

Om mijn zinnen even ergens anders op te zetten, had ik mij aangemeld voor een pretecho bij de academie verloskunde bij ons in het zuiden. Samen met mijn moeder, die voor het eerst oma wordt, naar de echo waarbij studenten echo examen doen. Je zult het niet geloven, maar wat een gezellige middag zou moeten worden, werd een emotionele twist in de rollercoaster waarin ik al maanden zit. De examinator ging even vluchtig over de buik om te kijken of alle examenpunten ook zichtbaar en meetbaar waren bij het kindje. Al snel vroeg de examinator of bij vorige controles alles goed was en vertelde ik kort wat er was gemeten en gevonden bij de kleine. Zeer verbaast keek ze mij aan en vroeg mij: “Hebben ze je dan nooit verteld dat je een dubbele placenta hebt?”. Ik keek vol ongeloof mijn moeder aan en vertelde dat ik hier nog niet eerder iets van te horen heb gekregen. De studenten hebben examen gedaan op mijn buik en zagen allebei de dubbele placenta en dubbel vat in navelstreng en waren met vlag en wimpel geslaagd.

 

Hebben ze je dan nooit verteld dat je een dubbele placenta hebt?

 

Say What?

In de auto op weg naar huis, bleef het toch door mijn hoofd spoken, een dubbele placenta? Bevestigd werd dan ook dat ik in het begin van de zwangerschap in verwachting geweest ben van een tweeling, waarvan één van de twee vruchtjes het niet gehaald heeft. Ik herinnerde mij die bloeding vlak voor de eerste echo en alles viel eigenlijk op zijn plaats. Met een kop thee en wat chocolaatjes op de bank lekker zitten huilen en s’avonds met Wim nog eens opnieuw lekker gehuild en geknuffeld. Ook na deze tegenslag, die we nog altijd aan het verwerken zijn, blijft het glas half vol en concentreren we ons op ons klein wondertje en hopen we dat het hier goed mee blijft gaan. Laatste echo die we gehad hebben is van 1,5 week geleden en hierop was te zien dat de groei nu gestagneerd is en inmiddels de achterstand opgelopen is tot bijna 5 weken. Doordat mijn lichaam het enorm zwaar heeft en ik steeds kortademiger word heb ik van de longarts zuurstof gekregen en beweeg ik mij de laatste weken zo voort. Dit moet voor meer rust en herstel zorgen waardoor hopelijk de kleine nog wat kan groeien.

 

Help? 

Deze week weer een nieuwe echo op de planning en de zenuwen kriebelen toch echt al door mijn lichaam. Voor de kerst gaat de kleine uk geboren worden middels keizersnede en zal hij/zij waarschijnlijk nog een tijdje in de couveuse moeten om aan te sterken en te groeien. We vinden het enorm spannend maar zien de toekomst positief in. Het blijft ons klein wondertje waar we nu al zoveel liefde voor voelen, het is een krachtig mensje en dit ligt nu al vast in zijn/haar karakter daar zijn wij van overtuigd. Ik ben enorm dankbaar en blij met mijn lieve partner, familie en vrienden die er al die maanden voor ons zijn en ons steunen. Dit maakt alles draaglijker! De datum voor de bevalling is gepland, we leven er enorm naar toe.

 

 

Bedankt voor je bijzonder verhaal Lianne! De baby kan elk moment geboren worden. Heel veel sterkte, kracht en geluk toegewenst. Heb jij ook een bijzonder verhaal dat je wilt delen? Mail dan naar info@elkeblogt.net