‘Mijn eerste zwangerschap en bevalling’ door Taja

zwangerschap en bevalling

In mijn rubriek ‘Mijn eerste zwangerschap en bevalling’ vertelt elke week een mama over de eerste keer zwanger zijn en bevallen. Vandaag is het de beurt aan Taja. Weet je nog een paar jaar geleden die ijzel? Nou daar beviel Taja middenin. En dat ging niet helemaal goed.

 

Taja

 

Mijn naam is Taja (spreek uit als: Tasja) Boers, ik ben 29 jaar, een tekstschrijver/grafisch vormgever/content medewerker. Mijn vriend, tevens de vader van ons kindje, is 31 jaar. We staan op het punt om samen te gaan wonen in Emmen. Eindelijk deze kleine flat uit en samen in een ruime tussenwoning. En ja, je leest het goed, we wonen nog niet samen. Ik wou na een relatie van 8 jaar eindelijk eens een studie afronden, dit deed ik vanuit mijn ouderlijk huis. Daarna wou ik eens zelfstandig wonen, helemaal alleen, gewoon om dat ook eens te ervaren. Nu zijn we alleen alweer 6,5 jaar verder en een kindje rijker, maar nog geen woning samen, dat was niet helemaal de bedoeling.

 

Wanneer waren jullie klaar voor een eerste kindje

Om eerlijk te zijn, zei mijn vriend heel lang dat hij nooit kinderen wou. Hierop heb ik een keer gezegd, dat hij door dat te zeggen mij de keuze ontneemt. Daarna zei hij het niet meer en hebben we er niet meer over gesproken. Eerst maar eens een studie afronden en dan zien we wel verder. In 2014 heb ik mijn diploma gehaald en mocht ik mijzelf eindelijk grafisch vormgever noemen. Toen begon het echte leven! Ik ging werk zoeken, ik kreeg een aanbod voor dit leuke flatje in Emmen, in die zomer kon ik uit meerdere tijdelijke baantjes kiezen. En uiteindelijk kwam ik bij mijn huidige werkgever terecht als content medewerker, dit was in oktober 2014.
In 2013 had mijn vriend al ineens een ommekeer gemaakt, want hij zag de 30 aankomen. Hij wou ineens wel kinderen, met mij leek hem dat maar al te mooi 🙂 In augustus 2014 dachten we van laten we nu maar de condooms al achterwege laten, want wie weet hoe lang het duurt… tja, 2 maanden later.. Ik was er helemaal van door de war, er was in een halfjaar tijd zoveel gebeurt dat ik niet wist wat me overkwam, ik was doodsbang. Na 2 weken had ik pijn en bloed. Bij de gynaecoloog bleek dat het hartje niet klopte. Ik had verloren waarvan ik niet wist of ik het wel al wou en ik was er kapot van.

Lukte het zwanger worden?

Nu wist ik het, ik wilde moeder worden. Na een halfjaar en een dronken avond met mijn schoonzusje kon ik het verlies een plekje geven. Nog geen maand later was het weer raak. Met de paasdagen verwekt en op 26 december uitgerekend!

zwangerschap en bevalling

Hoe kwam je erachter dat je zwanger was?

Mijn cyclus is heel regelmatig, altijd al geweest dus ik kwam er weer vrij vroeg achter. Bij mijn eerste zwangerschap vertelde ik het huilend aan mijn ouders, omdat ik zo bang was. Dit keer was ik zo blij dat ik het van de daken wilde schreeuwen, maar ik durfde het nog niet.
Door mijn miskraam mocht ik direct door naar de gynaecoloog voor de eerste controle, pas toen het ik het hartje had gehoord hebben we het onze ouders verteld, ik weet eigenlijk niet meer hoe of in welke week. Ik geloof week 8. Ik vertelde het mijn baas ook, zodat hij op de hoogte zou zijn, mocht ik onwel worden of weer een miskraam krijgen. Dan wist tenminste iemand het op werk. Na 12 weken hebben we het de rest van de familie en aan vrienden verteld en uiteindelijk een foto van ons beiden en een echo op Facebook geplaatst.

 

Hoe verliep je eerste zwangerschap?

De zwangerschap verliep prima, ik groeide snel, in week 10 kocht ik mijn eerste positiebroek en die zat als een droom!  Ik was niet misselijk, wel moe. Ik groeide en groeide, uiteindelijk zelfs de 100kg voorbij.. toen wou ik het niet meer weten, haha.
In de zomer liep mijn contract af. Ik kreeg in mijn vakantie een aangetekende brief. Mijn contract werd niet verlengd, dit was wel het dieptepunt van de zwangerschap. Ik voelde me zo heerlijk, ik had me nog nooit zo mooi gevoeld.. en toen dat. Zo oneerlijk! Ik moest de ww in, ik moest gaan solliciteren met mij dikke pens, want tja dat zijn de regels. Ik was zo boos op alles.. Pas toen mijn verlof inging kon ik weer genieten. En gelukkig maar, want ik moest ook nog wel even.

 

Wat vond je het leukste aan zwanger zijn?

Het mooiste vond ik dat ik me nog nooit zo mooi en speciaal heb gevoeld, het gevoel dat je zoiets moois aan het maken bent, echt heel bijzonder. En dan de schopjes, die heerlijke schopjes.


Wat vond je het stomste aan zwanger zijn?

Dat de heerlijke schopjes me een gekneusde rib bezorgden, haha. Dat ik ontslagen werd, dat in de laatste maand mijn voeten overgingen in mijn bovenbenen, zo gezwollen was ik. En dan nog de bekkeninstabiliteit, au.
Oh en dat er de hele tijd was gezegd dat ik thuis kon bevallen, tot dat in de laatste maand een van de verloskundigen mijn adres zag en vroeg of ik in een flat woonde. Ik zeg: Ja, dit heb ik aan het begin besproken, hoezo? Nou, je mag dan niet thuis bevallen… pff, zo flauw word je dan. Uiteindelijk, was dat maar beter ook..

Wist je het geslacht van je kindje?

Het geslacht wisten we pas bij de geboorte, dus dat vertel ik ook pas aan het eind.

Hoe keek je tegen de bevalling aan?

Ik heb niet echt een beeld gevormd bij de bevalling. Ik liet het op me afkomen. Wel hebben we ons voorbereid en een bevallingsplan opgesteld en we hebben ons voorbereidt op dat er dingen mis kunnen gaan, veel gelezen. Maar ik probeerde er zo neutraal mogelijk in te gaan en dat is goed gelukt.

Hoe begon je bevalling?

Ik was over tijd. Op 26 december was ik uitgerekend en op 1 januari stond ik met mijn dikke buik en enkels gefrustreerd de woonkamer te stofzuigen, tot mijn vriend die heel voorzichtig afpakte. Ik zou ingeleid worden op 4 januari, ik had bijna iedere dag controle, het was doodvermoeiend. In de nacht van 3 op 4 januari had ik voor het slapen gaan al een beetje voorweeen gehad en ik dacht, oh dat zijn die voorweeen weer en ik ben gaan slapen. Rond 2 uur werd ik wakker van pijn. Ik wist het direct, dit was het, nu gaat het gebeuren en met een grote glimlach schudde ik mijn vriend wakker. We hebben een uur getimed en jaha! Spullen pakken! Schoonmoeder wakker bellen, want zij zou ons brengen, het ziekenhuis bellen en we mochten meteen komen. En gelukkig maar… de sneeuw begon al te vallen. Zoek maar eens het weerbericht op van de eerste week van het jaar 2016.

Eenmaal in het ziekenhuis was het buiten al aardig wit. We mochten nog even slapen in de verloskamer, want de weeën vielen nog mee en ik had nog maar 4 cm ontsluiting. De volgende ochtend, 4 januari 2016 werd ik toch nog ingeleid en werden mijn vliezen gebroken. de weeën werden erger en erger. Ik mocht een pijnpompje. Het werd nog erger en ik koos toch maar voor een ruggenprik lokaal stond me dat zo tegen. de pijn was overal en niet meer weg te puffen. Na de ruggenprik en 10 tot 20 uren later had ik nog steeds maar 4 cm ontsluiting.. 🙁 ik kreeg spierverslappers. Ik kan niks meer en de weeënstormen kwamen door de ruggenprik heen. De gynaecoloog die in de buurt woonde werd in de nacht ingeschakeld. Hij zou het een uur aankijken en anders een keizersnede. Een uur later had ik genoeg ontsluiting, maar ik voelde geen persdrang en ik kon ook niet persen, ik kon niet eens mijn benen zelf bewegen. Wij waren allang akkoord met een keizersnede, maar de knoop werd maar niet doorgehakt.. Uiteindelijk na 22 uur werd besloten dat het toch een keizersnede werd. Het team in de ok was speciaal blijven slapen voor spoedgevallen. Toppers! Het ijzelde zo hard buiten, dat ze anders niet terug hadden kunnen komen. Eenmaal in de OK probeerde die stomme gynaecoloog toch nog met de verlostang en ik weet bijna zeker dat het daar misging.

In de eerste uren in het ziekenhuis was namelijk al duidelijk dat de kleine in het vruchtwater had gepoept, toen kwam die verlostang op zijn hoofd en… de gynaecoloog trok het hoofdje nog strakker klem in het geboortekanaal. Het hoofdje moest van binnenuit los gemaakt worden. Ik durfde niet te gaan slapen, ik vocht tegen de slaap, ik was zo moe. En toen kwam het verlossende woord! “Gefeliciteerd, je hebt een prachtige zoon! Hoe heet hij?” “Stijn.” “Zo, wat een beer die Stijn! Geen wonder dat het niet paste.” Stijn ging mee om schoon gemaakt te worden, dit wist ik en ik dacht dat ze hem zo bij me zouden komen brengen…

 

Waar, wanneer, hoe laat is je eerste kindje geboren?

Stijn is geboren op 5 januari om 3 uur ’s nacht, in het Schepers Ziekenhuis, te Emmen. Hij was 53 cm en 4332 gram (kun je nagaan, ik ben 1,62 m) Na de geboorte sloeg op gegeven moment de paniek mij bijna toe… waarom brachten ze hem niet bij mij? Ik kon niks doen, ik lag nog op de tafel. Ik wist direct dat er iets niet goed was. Ik werd dicht gemaakt en naar de recouverkamer gebracht. Daar sprak ik een vrouw en zei dat ik al wist dat er iets aan de hand moet zijn, maar ik bleef kalm door de pijnstillers en dit was niet mijn eerste operatie, eerst bijkomen. Ik at een ijsje voor mijn keel, door al dat puffen was ik uitgedroogd. Ondertussen was mijn gedachten bij mijn zoontje, mijn Stijn.


zwangerschap en bevalling

Mijn vriend was voordat ik naar de ok werd gebracht op een aparte kamer ondergebracht. Door zijn slaapstoornis en fobie voor ziekenhuizen kon hij niet meer. Hij had zeker 20 uren aan mijn zijde gestaan. Hij was al wakker gemaakt en Stijn was aan hem voorbij gereden, hij moest wachten op mij.. in die paar minuten tussen dat hij Stijn had gezien en op mij moest wachten was hij verscheurd tussen ons beiden. Zoveel zorgen. Wat was er aan de hand.

We ontmoeten elkaar in de gang, ik werd naar boven gebracht in een bed, we grepen elkaar vast en gingen verder naar de kinderafdeling, naar Stijn.

Hij had op het laatst naar adem gehapt en had bevuilt vruchtwater in zijn longen gekregen. Hij lag daar, hulpeloos op zijn buik, met slangen en snoeren overal om hem heen. Hij hoorde mijn stem en gooide zo zijn grote hoofd omhoog, met slang en al om zich naar mij te richten. Dat was zo’n bijzonder moment, om die herkenning te zien. We hoorden alles aan. Alle mogelijkheden van hoe verder en de situatie. Alles was een chaos aan informatie. Ik werd naar mijn kamer gebracht. Daar heb ik een paar uur geslapen. De volgende dag kwam mijn eerste les kolven. Nog meer informatie. Ik was er stil van. De lactose deskundige vroeg of het wel ging en ik brak. Pas dagen later kwam ik erachter dat ze de lactose deskundige was. Een paar uren later werd Stijn in een reiscouveuse ondergebracht om naar het UMCG in Groningen gebracht te worden. Als ik geen keizersnede had gehad, had ik er niet achteraan gekund per ambulance.

 

zwangerschap en bevalling

Het ijzelde nog steeds, ik was doodsbang dat Stijn van de weg zou glijden. In het UMCG was ik helemaal alleen, Mijn vriend, onze familie en vrienden, niemand kon die kant op. Het was te onveilig. Ik was een leeg omhulsel, een melkfabriek, die heen en weer werd gebracht tussen kraamafdeling en de neonatologie afdeling. Ik was er nog maar pas en een vrouw van het ziekenhuis kwam vertellen dat ik een paar dagen daar mag blijven en daarna naar het Ronalnd MacDonald kon en dat dit vergoed werd, blablabla. Oh, en hoe kom ik daar dan? Ik heb hier niemand. Ik word in een bed heen en weer gebracht. Ik hield me in, maar ik was in paniek. De dag erna kwamen mijn vriend, zijn ouders, zijn zusje en mijn beste vriendin. Het was eindelijk veilig genoeg. Ik was zo blij, ik huilde zo hard. Maar… waar waren mijn ouders? Zij zouden met mijn schoonouders meerijden.. mijn schoonouders hadden geen gehoor meer gekregen en zijn maar gewoon vertrokken, ze wisten het anders ook niet.

Mijn moeder belde.. ze zei dat ze het maar moest vertellen. Mijn vader had de nacht van 5 op 6 januari een hartinfarct gehad. Mijn wereld stortte in. Hij was stabiel, gelukkig. De knop ging weer om, overleven, kolven, naar mijn zoon.. Die ochtend was zo mooi, ik mocht mijn zoontje voor het eerst vasthouden en toen dit. Wanneer stopt deze achtbaan?

Stijn was stabiel. Hij mocht van het zuurstof af om te kijken hoe het ging en omdat hij ertegen vocht. Dat ging goed. Hij mocht de volgende dag weer naar Emmen. Dus hup het boeltje weer inpakken. Ongemakkelijk in een stoel naast de couveuse in de ambulance, er was vertraging geweest. Ik had al uren niet gegeten of gedronken en ik had bij iedere hobbel pijn. Naast mij lag het mooiste kindje van de hele wereld.


zwangerschap en bevalling


Mijn vader op de 3e verdieping, ik op de kraamafdeling op de 4e verdieping en Stijn op de kinderafdeling op de 4e verdieping. Mijn vader en ik appten bij iedere maaltijd om te vragen wat de pot schaft xD een licht puntje.

In Emmen duurde het nog dagen voordat Stijn naar huis mocht. Ik ben eerder naar huis gegaan, ik kon niet meer ik werd depressief en ik had 1000 beste manieren van kolven aan moeten horen en allerlei regeltjes moeten volgen. Borstvoeden lukte niet, ik kolfde de hele dag door. Na 10 dagen was ik eindelijk thuis, heerlijk even bijkomen. Na 14 dagen dronk Stijn eindelijk genoeg en mocht hij mee neer huis. Zo fijn! De couveuse nazorg was een droom na alle ellende.

Nu

Stijn is nu bijna 20 maanden en ik huil weer nu ik erover schrijf. Niet zo erg meer als voor mijn behandelijk voor post traumatische stress stoornis, toen huilde ik iedere dag. Ik wou soms zelfs mijn kindje niet in het eerste half jaar.Uiteindelijk hebben we het samen overwonnen. Ik hou zoveel van mijn mooie mannetje, ik zou hem niet meer uit mijn leven weg kunnen denken. Ik kon weer aan het werk bij mijn oude baas, hij wou mij zo graag terug dat ik wel meer loon durfde te vragen, dus na de ziektewet kon ik in november 2016 weer aan het werk. 4 dagen in plaats van 5 en bijna niets achteruit gegaan qua loon.

Komende week belt de neuroloog voor Stijn, hij zat niet voor niets knel. Zijn hoofd is vrij groot en zijn grove motoriek blijft achter, dus hij gaat verder onderzocht worden. In alle ellende heb ik contact gekregen met familie waar geen contact meer mee was. Ik heb een achterachten neefje, hij heet ook Stijn en heeft precies hetzelfde, hij gaat ook onderzocht worden. Maar na dat eerste jaar, die eerste weken, lijkt het allemaal niet meer zo zwaar, ik voel het niet meer zo zwaar en laat het net als de bevalling op me af komen. 4 september eerst maar eens verhuizen, naar een huis met een tuin, geen trappen meer op en af sjouwen met een kind in een buggy ( dat word nu ook echt te zwaar) dan wonen we eindelijk met zijn drieën als een gezinnetje samen <3 Ik ben vast wat dingen vergeten, maar we zijn gelukkig en dat is het mooie aan ons verhaal, we waarderen alles zoveel meer. We zijn er sterker en gelukkiger uitgekomen.

 

Wat een heftig verhaal Taja! Wil je meer verhalen lezen uit deze categorie? Klik dan hier 🙂

 

 

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Wij maken op deze website gebruik van cookies. Een cookie is een eenvoudig klein bestandje dat met pagina's van deze website [en/of Flash-applicaties] wordt meegestuurd en door je browser op je harde schrijf van je computer wordt opgeslagen. Naast dat maken we gebruik van affiliatielinks. View more
Cookies settings
Accepteren
Privacy & Cookie policy
Privacy & Cookies policy
Cookie name Active

Privacy

Ik verzamel niet veel persoonsgegevens maar met de gegevens die ik verzamel ga ik ik altijd vertrouwelijk om. Denk aan een adres die je mij hebt gegeven als je iets hebt gewonnen, een mailadres wat ik heb ontvangen of gegevens die je bij een reactie hebt achtergelaten. Ik zal deze gegevens nooit doorverkopen. I promise you 😉 Mijn blog heeft een beveiligd https-adres, zoals je aan het groene slotje / bolletje in de adresbalk kan zien. Dit betekent dat mijn website veilig is om te bezoeken. Elkeblogt staat ingeschreven bij het KVK: 69310750. Denk jij dat ik niet juist met jouw privacygegevens om ga dan heb je het recht een klacht in te dienen bij de Autoriteit Persoonsgegevens.

 

Adresgegevens

Soms krijg ik je adresgegevens omdat je misschien iets hebt gewonnen. Zodra ik weet dat dit geregeld is zal ik deze gegevens verwijderen. Soms moet ik je adres doormailen naar een bedrijf zodat ze jou je prijsje zelf kunnen sturen. Ik ben niet verantwoordelijk voor de juistheid van de informatie op die websites en ook niet voor hun privacybeleid.

 

Reageren

Onder elke blog die ik schrijf kan jij een reactie achterlaten. Ik vraag je dan om je naam en e-mailadres in te vullen en eventueel ook een website. Ook je ip-adres wordt meegestuurd als je een reactie achterlaat. Deze gegevens zal ik nooit gebruiken om door te verkopen aan derden. Mocht je een reactie hebben gegeven, waar je achteraf niet meer blij mee bent, dan wil ik je vragen om mij te mailen zodat ik je reactie kan verwijderen.    

Mailcontact

Soms heb ik mailcontact met een lezer. Denk aan vragen die mij worden gesteld, mensen die iets willen weten van mij etc. Ik ontvang dan jouw mailadres. Ook je ip-adres wordt meegestuurd als je een reactie achterlaat. Deze gegevens zal ik nooit gebruiken om door te verkopen aan derden.  

Cookies/ Google Analytics

Voor analysedoeleinden maak ik gebruik van Google Analytics, die op hun beurt weer cookies gebruiken. Met de gegevens die Google Analytics voor mij verzamelt kan ik mijn blog verder verbeteren. Voorbeelden van gegevens die verzameld worden en die ik kan zien zijn: de browser die je gebruikt om mijn blog te bekijken, de tijd die je doorbrengt op mijn blog en welke pagina’s je bekijkt voor hoe lang. Uiteraard wordt er door Google Analytics vertrouwelijk omgegaan met de persoonsgegevens van wie dan ook en worden deze gegevens niet voor andere doeleinden gebruikt dan de analyse.    

Hosting

Elkeblogt.net is ondergebracht bij hostingpartij danwij.nl. Deze host gaat vertrouwelijk om met persoonsgegevens, vandaar het groene slotje.   Ik heb geprobeerd mij zo goed mogelijk in te lezen in de privacywet. Ik zal de wet zo goed mogelijk nastreven. Voor vragen, toevoegingen of opmerkingen kun je mij mailen op info@elkeblogt.net.
Save settings
Cookies settings
Scroll naar boven