Jantine heeft een dissociatieve identiteitstoornis (DIS) en hoort stemmen

Jantine heeft als kind trauma’s meegemaakt. Dit heeft gezorgd voor een dissociatieve identiteitstoornis (DIS). Dat in combinatie met moeder zijn is niet makkelijk. Ze vertelt haar verhaal.

Jantine vertelt:

Ik ben Jantine Lucas en ik ben 47 jaar. Sinds ruim een jaar ben ik weduwnaar nadat mijn man plotseling overleed aan een hartstilstand. Hij mocht maar 45 jaar worden. We hebben samen 2 dochters van 13 en 11 jaar.

Een slechte start

Ik heb geen makkelijke kindertijd gehad. Ik heb een broer en zus en een tweelingbroer.
Ik vermoed zelf dat mijn moeder postnatale depressie heeft over gehouden na de zwangerschap van de tweeling maar dat het niet erkend werd in de jaren 70. Daar zal ik helaas nooit achter komen. Mijn beide ouders zijn inmiddels overleden. Op mijn twaalfde werd ik uit huis geplaatst door jeugdzorg. Thuis was het niet veilig genoeg. Ik heb bijna 2 jaar in een kindertehuis gewoond, en daarna 3 pleeggezinnen gehad. Het laatste gezin was een fijn gezin. Ze hebben mij echt geleerd hoe het leven is als hecht en liefdevol gezin. Wat ik later kon mee geven aan mijn eigen kinderen.

Toen ik 17 was en ik 2 jaar in het pleeggezin verbleef ging het slechter met mij. Ik voerde in mijn hoofd een eigen complot en zou de wereld veilig maken. Hierdoor werd ik een gevaar voor mijzelf en mijn omgeving. En zo werd ik gedwongen opgenomen in de jeugdpsychiatrie.
Na 2 weken was de crisis eraf en moest ik naar een opvangcentrum en kwam ik op de wachtlijst voor de jeugdpsychiatrie. In het opvangcentrum zat ik als 17-jarige tussen drugsverslaafden en daklozen. Zelf was ik natuurlijk ook dakloos want daarom kwam ik in een opvangcentrum maar er waren alleen maar volwassenen. Dit was niet de juiste plek voor mij en het ging langzaam slechter met mij.

Als tiener zat ik in een opvangcentrum tussen de drugsverslaafden en daklozen.

Een diep dal

Al snel ging het niet goed en werd ik weer in crisis opgenomen in de jeugdpsychiatrie. Omdat ik 3 maanden later 18 zou worden kreeg ik geen behandeling en moest ik wachten tot ik op mijn achttiende overgeplaatst kon worden naar de volwassen psychiatrie. Op zaterdag werd ik 18 en op maandag werd ik overgeplaatst. Ik kwam ik voor 2 jaar op een gesloten afdeling. Er werd duidelijk gezegd dat we niet aan de jeugdtrauma’s gingen werken. De deksel moest op de beerput blijven en me richten op het hier en nu. Achteraf gezien was dit juist niet wat het juiste was.
Ik was depressief en daar kreeg ik medicijnen voor. Ook was ik manisch depressief en sliep dan dagen achter elkaar niet. Ook hier kreeg ik medicijnen voor. Ik kreeg een psychose omdat ik al meer dan een week dag en nacht wakker was. En ook daar kreeg ik medicijnen voor. Omdat het van belang was dat ik bleef slapen kreeg ik , 3 keer raden, daar ook medicijnen voor. Na 2 jaar met ongeveer 15 pillen per dag mocht ik de psychiatrie verlaten. Ik kwam terecht in beschermd wonen.

Op eigen benen

7 jaar woonde ik beschermd. Soms werd ik tijdelijk opgenomen en had ik een mindere periode. In 2003 besloot ik op eigen benen te gaan staan. Ik wilde proberen te leven.
Ik mocht een tijdje bij mijn zus en haar gezin in huis wonen en toen kreeg ik zelf een woning.
Doordat ik in een ander deel van Friesland ging wonen viel ik ook onder een andere vestiging van de psychiatrie. Daar kreeg ik de diagnose borderline.
Ik volgde braaf de therapie weer en kreeg nieuwe medicijnen. Steeds kreeg ik het advies om me te richten op het hier en nu, en het verleden vergeten. Bij de diagnose borderline leerde ik dat ik de stemmen in mijn hoofd moest negeren. Ik mocht niet mee gaan in wat de stemmen zeiden. Dit probeerde ik dan ook te doen.

Lees het verhaal van Eline, ze is moeder en heeft Borderline

Fijne moederjaren

Toen ik een relatie kreeg met mijn man voelde ik me sinds tijden stabiel. Er ging een wereld voor me open. Het leven verliep goed, we waren gelukkig en er waren geen opnames meer nodig. In de jaren die volgden trouwden we, verhuisden we en kregen we 2 heerlijke meiden. Dit waren stabiele en gelukkige jaren. Ik kon als moeder mijn kinderen liefde en een veilig huis bieden. In 2015 veranderde dit. Mijn vader overleed en ik kon hier totaal niet mee omgaan. Mijn hoofd was compleet van slag. Ik begreep niet wat er met mij aan de hand was. Ik hoorde stemmen en kwam op plekken terecht waarvan ik niet meer wist hoe ik er was gekomen. Ik kwam in mijn leven van nu mensen tegen uit het verleden en begreep niet dat waar ik woonde mijn eigen huis was. Ik werd gedwongen opgenomen op de crisisafdeling van psychiatrie Drenthe.

Dissociatieve identiteitsstoornis, de juiste diagnose

Op deze afdeling was een psycholoog die heel snel erkende dat ik Dissociatieve identiteitsstoornis had in combinatie met PTSS. Een Een dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) is een stoornis waarbij twee of meer persoonlijkheden ervaart die elkaar afwisselen. Eerder dachten ze dat iemand dan meerdere persoonlijkheden had maar studie wees uit dat het niet om persoonlijkheden ging maar meerdere eigen identiteiten.

DIS ontstaat voor je zesde levensjaar. Er gebeuren trauma’s die je eigenlijk niet kunt overleven waardoor je lichaam een tweedeling maakt zodat er een deel de trauma kan overleven en het andere deel zich kan afsplitsen. Deze tweedelingen gaan niet meer weg en zo ontstaan er meerdere identiteiten.
Je spreekt van DIS als er meer dan 2 identiteiten zijn naast de persoon zelf en deze ook regie nemen.

Naast mijzelf draag ik 10 identiteiten

Deze diagnose plaatste voor ons veel puzzelstukjes op zijn plek. We begonnen mijn hoofd te begrijpen.
Mijn man werd ook goed betrokken in de gesprekken en begeleiding waardoor we samen de dingen konden gaan begrijpen. 1 van de belangrijke dingen was om te luisteren naar de identiteiten.
Ze moesten zich welkom voelen. Ze leefden nog in de trauma en waren heel bang.
Elke trigger was voor hun gevaar en schakelden ze mij uit om mij te beschermen. Ze namen de regie over.
Zo hebben ze mij als kind ook laten overleven. Naast mijzelf draag ik 10 identiteiten. In de leeftijd van baby tot volwassenen.
Geuren, geluiden, beelden kunnen voor een ieder normaal zijn wat voor mij een trigger kan zijn.
Bepaald eten kan ik niet hebben omdat de kans groot is dat ik in een dissociatie schiet.
Het is vooral belangrijk om de triggers te herkennen, te linken aan de trauma zodat ze behandeld kunnen worden. Je kunt niet altijd voorspellen wanneer een andere persoonlijkheid de overhand neemt. Dat maakt het lastig en voor iedereen moeilijk.

Zo hoor ik 24/7 een huilende baby in mijn hoofd.

Ik verloor mijn rots in de branding

In februari 2022 overleed mijn man plotseling. Hij kreeg pijn op de borst en 2 uur later stelden ze het tijdstip van overlijden vast.
Ik verloor niet alleen mijn man, mijn liefde, mijn maatje, mijn alles maar ik verloor ook mijn veiligheid.
Zo hadden we een bel op onze slaapkamer staan met een sensor. Als ik de slaapkamer verliet ging de bel af zodat ik nooit zonder wakker worden van mijn man de slaapkamer kon verlaten.
Zo had hij alle deuren op slot en de sleutels in zijn kussensloop zo kon ik nooit in de nacht het huis verlaten en gaan dwalen. Mijn man heeft veel moeten geven om met mij te leven.
Waar hij bewust voor koos, maar zeker niet makkelijk was.
Zo ben ik een keer in de ochtend om half 11 kwijt geraakt en in de avond op half 9 terug gevonden door politie omdat de psychiatrie een zoekbericht had uitgegeven. Ik weet van deze hele dag niks meer.
Voor mijn man moeten dit bange uren zijn geweest. En zo zijn er voor hem nog vele bange dagen en uren geweest. We hebben een app op onze telefoon gezet waardoor hij via GPS mij altijd kon opsporen.
Als ik dan weer tijd kwijt was en niet wist dat nu was en ik in het verleden leefde kon mijn man mij vinden via de GPS.

Vooruitgang met nieuwe technieken

Nu volg ik bij de psycholoog die in 2019 DIS vastende een trauma behandeling. We pakken de kern aan.
Ik heb nu 8 maanden EMDR en met zeer goede resultaten.
We zijn op weg om de diagnose DIS te schrappen en over te gaan naar AGDS.
Bij deze diagnose heb je nog wel meerdere identiteiten maar ze nemen geen regie meer waardoor er dus niet meer andere identiteiten naar voren komen. Zo kon ik bijvoorbeeld een meisje van 7 zijn.
Ik was dan gewoon de volwassen persoon maar alles in mij was 7. De manier van lopen is anders, de stem is anders, het handschrift is anders. Dat vind ook ik heel bijzonder. In de behandeling hebben de identiteiten en ik elkaar leren kennen en leren samen werken waardoor het nu heel goed gaat en ik weinig tijd meer verlies.
En eigenlijk nu ik DIS begrijp is het eigenlijk een heel mooi systeem die de natuur ontwikkeld.
Allemaal hebben we wel eens een lastige situatie waarin we niet weten hoe we moeten handelen.
Waarin we vechten, vluchten of bevriezen. Maar DIS zorgt dat je overleeft. Je lichaam split zich om te kunnen overleven. Als ik geen DIS had gehad was ik niet volwassen geworden. Dan had ik het niet overleefd als kind.
Ik mis mijn man nog iedere dag en ik vind het vooral heel verdrietig dat hij niet heeft mogen mee maken hoeveel goeds de behandeling doet. Maar hij kijkt mee, hij vecht mee, hij strijdt mee. We zijn samen.

Vechten voor mijn kinderen

DIS is niet erfelijk. Toch groeien onze kinderen niet helemaal zorgeloos op. Ze wonen op dit moment in een pleeggezin omdat ik me moet bewijzen als moeder. Na het overlijden van hun vader viel te stabiele basis weg. Gelukkig kan ik dat aantonen en komen ze binnenkort weer bij mij wonen.
We hebben geluk dat we elke keer een oprechte kinderrechter hadden die echt keek naar de kinderen. Wat mij betreft heeft jeugdzorg hier wel veel fout gedaan.
De misstanden waar ik 35 jaar geleden tegen aan liep als kind zie ik nu bij mijn eigen kinderen weer gebeuren. Maar wij treffen het met een goede kinderrechter en kan ik binnenkort weer helemaal moeder zijn voor mijn kinderen.