Chantal verloor 2 kindjes ver in de zwangerschap

Op Elkeblogt.net is er ook altijd ruimte voor persoonlijke verhalen. Zo heeft bijvoorbeeld Corine heeft al een keer verteld over haar bewuste kinderloosheid. Vandaag het heftige verhaal van Chantal. Ze verloor 2 kindjes in de verre zwangerschap.

 

 

Chantal

Ik zal mij even voorstellen mijn naam is Chantal Kamst ben 26 jaar en woon samen met mijn partner Hein in Drachten. Wij werken allebei in Gevangenis Esserheem in Veenhuizen, hier hebben we elkaar ook ontmoet. Mijn man heeft kinderen uit een eerdere relatie die om het weekend bij ons komen. Ik schrijf dit artikel om mijn verhaal te kunnen doen, een stukje rouwverwerking. Maar ook om mensen eens een verhaal te laten lezen van 2 verkeerd gelopen zwangerschappen.

Zwanger

De eerste zwangerschap ging ontzettend snel, na een maand was het al zover. We hadden niet verwacht dat het zo snel zal gaan hihi. Maar het was zeker gepland.
De zwangerschap verliep opzich best goed, had af en toe wel eens wat klachten (buikpijn, bloedverlies) maar verder niet. Alles zag er ook elke keer goed uit. Het enigste vreemde was dat ik haast niet groeide..maar ik dacht dat komt vast later nog wel. En tenslotte wil niemand natuurlijk 30 kilo groeien hihi. Dus heel erg vond ik het nog niet.

Met de 20 weken echo in het ziekenhuis werd ons verteld dat het niet goed was. De gyneacoloog mocht hier verder geen uitspraken over doen omdat het verder onderzocht moest worden in het UMCG. Ze dacht vocht bij de hersenen te zien. Op dat moment zakte de grond letterlijk onder onze voeten vandaan..ik kon alleen maar huilen. Waarom wij ging er steeds door mijn hoofd. We konden pas de volgende dag naar het UMCG. Mijn partner probeerde me gerust te stellen dat het misschien nog wel mee zal vallen of dat ze het verkeerd hadden gezien. Zenuwslopende uren waren het. Maar de volgende dag bleek al snel dat het echt niet goed was. Ons mannetje had maar 1 hersenkamer waardoor de grote en de kleine hersenen in elkaar gegroeid waren. Tevens miste hij het hele aansturingssysteem. Dit betekende voor de toekomst dat hij nooit iets zelf zal kunnen. Zelfs een levensverwachting durfden ze niet te geven. Hierop hebben we besloten om de zwangerschap te beëindigen. Dit leven wilde we ons zoontje niet aandoen. Een loodzware beslissing..

 

De bevalling

We werden op maandagmorgen 26-09-2016 ingeleid dmv pillen. Dit ging allemaal ontzettend snel. Om half 4 heb ik een ruggenprik gehad voor de pijn die ondragelijk was. En na 2 uur was Sem al geboren. Dit is me allemaal reuze meegevallen mede door de verdoving natuurlijk.

Sem de Groot is geboren op 26-09-2016 om 17:30 in om 17:50 in onze handen op mijn borst vredig ingeslapen. Het was ontzettend zwaar, emotioneel, maar tegelijkertijd ook heel mooi en bijzonder.
Het is toch ons kindje wat nog een dappere strijd heeft gestreden. Heel erg fijn was het om hem bij ons te hebben, hij is de hele nacht bij ons gebleven en een speciale couveuse waar hij gekoeld werd. De volgende dag hebben onze ouders en broers en zussen Sem ook nog kunnen zien en afscheid kunnen nemen. Waarna hij rond 13:00 is opgehaald om vervolgens naar de patholoog te gaan.

 

De weken er na..

De weken erna beleef je in een roes, alles gaat langs je heen. Het besef was er wel omdat we ons hierop konden voorbereiden, we wisten wat er ging gebeuren. Omdat we wisten dat dit de juiste keuze was hadden we er wel vrede mee. Maar alsnog wat hij een moeilijke tijd een emotionele achtbaan zaten we in..de crematie heeft plaatsgevonden in Groningen en Sem zijn as is verstrooid op het vlinderhofje. Bij lotgenootjes.

Na een maand of 2,5 begon het te kriebelen. Niet dat we Sem vergeten waren, maar dit hadden we niet in de hand gehad hier konden we niks aan doen. En de kans dat het weer zal gebeuren was ontzettend klein.

 

Weer zwanger

Deze zwangerschap verliep ook goed. Alleen kon ik er niet van genieten door wat er is gebeurd. Ik zat vol stress en zaten dus ook on de haverklap bij de verloskundige. We hebben een 13 en 20 weken echo gehad in het UMCG en alles zag er super uit. Dit keer was ons mannetje helemaal gezond!
Met 21 weken voelde ik me wat grieperig maar verder niet. Tot 21 april. We hadden een late dienst en waren ’s ochtends nog naar de verloskundige geweest. ’s Avonds op het werk kreeg ik buikpijn, die buikpijn werd alleen maar erger en erger. Maar ik wilde mijn collega’s hier niet mee lastig vallen. Mijn partner was ook aan het werk die heb ik het natuurlijk wel verteld en hij zei doe jij maar rustig aan en als t niet wil gaan we naar het ziekenhuis. Einde dienst kon ik haast niet meer lopen en heb ik dus meteen de verloskundige gebeld waarop zij heeft gezorgd dat we meteen naar het ziekenhuis konden. Hier was na 5 minuten bekend; sorry mevrouw maar u heeft volledige ontsluiting u bent aan het bevallen..dit keer doordat ik een infectie bij me droeg..dus direct aan de antibiotica, maar tot op de dag van vandaag is de infectie nog niet bekend.

 

 

Sorry mevrouw, u heeft volledige ontsluiting

 

Dit ging zo ontzettend snel..dit was niet te bevatten. Pijnstilling lukte al haast niet meer zover was ik al heen. Een complete chaos leek het wel. Het enigste wat door mijn hoofd ging was ik kan dit niet nog een keer..

Om 23:06 is ons mooie mannetje Jesse de Groot geboren. Om 23:40 is hij vredig ingeslapen in onze handen. Een prachtig mannetje was het. Helemaal compleet. Hij is de hele nacht bij ons geweest.
Ook nu zijn ouders/ schoonouders de volgende dag in het ziekenhuis gekomen zodat ze Jesse konden zien en afscheid konden nemen. Deze keer was het voor mij veel moeilijker. We dachten eindelijk te kunnen genieten omdat alles er goed uit zag..en zo word je roze wolk weer in 1x pikzwart.

 

Hoe gaat het nu met jullie?

Het is moeilijk..we proberen te genieten en er af en toe even uit te gaan maar de klap is nu wel heel heftig. Na deze beide keren heeft het veel tijd nodig om verder te kunnen gaan en het een plekje te kunnen geven.

 

Hoe kijk je terug op de periode dat je 2 kindjes hebt verloren?

Een hele zware periode, maar toch ook bijzonder. Ik zie mezelf als mama van 2 hele mooie engeltjes. Waar we heel trots op zijn. Het maakt ons in de relatie sterker en zo word je toch maar weer duidelijk gemaakt dat het leven heel hard kan zijn.

Op welke manier herdenk je de kindjes?
We hebben voor Sem en Jesse beide een plekje in de woonkamer. Met hun foto, mutsje een knuffeltje en hun dekentje. We kijken er elke dag naar, tevens worden onze jongens straks herdacht in het ziekenhuis. Ook hebben we Sem al een tatoeage, die van Jesse komt er ook bij.

 

 

Heb je woorden voor ouders die hetzelfde meemaken?

Hier zijn geen woorden voor. Dit is het ergste wat je mee kunt maken.
Maar als je het dan noodgedwongen moet meemaken, probeer er dan wel iets moois van te maken.
Dat is het laatste wat je voor jullie en jullie kindje kan doen.

 

Hoe zie je de toekomst?

Het heeft tijd nodig maar alles komt goed! Ik heb er alle vertrouwen in. En de kinderwens..ja die blijft toch..we gaan zien wat het ons brengt.

Wat een vreselijk verhaal Chantal. Hier zijn echt geen woorden voor <3