Beginnen aan pleegzorg – Linda vertelt

Elkeblogt is ook de plek voor persoonlijke verhalen. Geen sprookjes maar echte verhalen van echte gezinnen. Dit keer doet Linda haar verhaal. Samen met Erwin hebben ze een een bijzonder, gewoon gezin met 4 (pleeg)kinderen. Voor Linda en Erwin zijn het gewoon hun kinderen.

Linda vertelt:

Natuurlijk zijn het onze pleegkinderen maar voor ons zijn het gewoon onze kinderen. Onze oudste is een jongedame van 16, daarna een jongen van 14, 1 van 13 en daarna nog een ventje van 4 jaar. Erwin werkt 40 uur per week voor het ministerie van justitie en veiligheid en samen hebben we het beheer van de kinderboerderij in Zwartemeer. Daarbij zetten we ons in voor activiteiten voor kinderen in het dorp en voor pleegzorg.

Het pleegzorgavontuur

Ruim 13 jaar geleden begon ons pleegzorgavontuur. Na veel bezoeken aan dokters en ziekenhuizen kwam het nieuws dat biologische kinderen voor ons niet weg gelegd was, zonder medisch traject. Na veel tranen, wikken en wegen, besloten wij dat dat niet onze weg was. Wij gingen ons verdiepen in andere opties. Ook adoptie viel voor ons af. Veel regeltjes, veel geld en weinig ‘garanties’.

Tegelijkertijd werkte ik in gezinnen waarbij het niet altijd even goed ging en maakte van dichtbij een aantal uithuisplaatsingen mee. Hierbij opgeteld de sire reclames die op dat moment speelden (kinderen die zichzelf opvoedden, misschien herinneren jullie je dit nog?), kwamen wij op het idee om toch eens naar een informatie avond over pleegzorg te gaan.

Gaan we dit ècht doen?

Na deze avond waren we allebei enthousiast en meldden we ons aan voor de cursus. Deze bestond uit 4 avonden, waarbij je vooral heel veel informatie kreeg over achtergronden, problematiek, het werk van en binnen pleegzorg. Erg interessant, maar soms ook afschrikwekkend. Naast dat je veel liefde en zorg mag geven komt er vaak veel problematiek bij kijken. Denk aan kinderen die verslaafd worden geboren, kleintjes in gevaarlijke thuissituaties en hechtingsproblemen.

Gelukkig stonden wij stevig genoeg in onze schoenen en gingen we door in het traject. Er volgden gesprekken thuis en er moest natuurlijk gecheckt worden of we niets op onze kerfstok hadden. Na 3 maanden werden we goed gekeurd en officieel ingeschreven als pleegouders.

Dan is het vooral wachten op de juiste match. Van te voren kun je aangeven of je bv crisis/kortdurende plaatsing wilt bieden of perspectiefbiedende pleegzorg (dat een kindje bij je op gaat groeien), weekend of vakantieplaatsing. En ook kun je aangeven welke leeftijd het meest passend is binnen het gezin. Wij wilden graag een kindje die we voor langere tijd een fijn thuis zouden kunnen geven. Ook hadden wij graag een jonger kindje (tussen 0 en 4), omdat we zelf nog jong waren en het ons eerste kindje zou zijn. Een puber was ons toch nog net iets te ingewikkeld (dachten we toen).

Toen kwam het belletje

Ongeveer 2 weken na de officiële inschrijvingen werden we al gebeld voor een meisje van 3.5 jaar. Het begon als crisisplaatsing, waarbij al vrij snel duidelijk werd dat ze niet terug kon naar haar biologische omgeving. Een jaar later kwam de vraag voor 2 broertjes van 1 en 2 jaar. Ook hier hebben we, na overleg, ja tegen gezegd en ook dit was in eerste instantie crisis. Inmiddels zijn ze 16, 14 en 13 en zijn het onze kinderen.

Ruim 2 jaar geleden kwam er nog een kleine man (1.5 jaar) op ons pad. Hij zat in crisiszorg bij een vriendin en kwam af en toe logeren. Toen er een langdurige plek gezocht werd, waren wij er met zijn allen al snel uit, dat die plek bij ons moest zijn.

Hij kwam af en toe logeren maar hoort er nu ècht bij.

Onze kids, ons gezin

De afgelopen 10+ jaar zijn erg turbelent geweest. Met ups en downs. Het is zwaar, maar ook mooi om te zien hoe kinderen opbloeien. Hoe ze, met hun eigen rugtasjes, toch hun weg vinden in het leven. Wij hebben geen biologische kinderen natuurlijk, maar wij noemen de kinderen, met trots, onze kinderen. Zo voelen ze. Er is contact met biologische ouders, voor zover mogelijk en dit loopt bij het ene kind makkelijker dan bij de andere. We hebben een boel extra afspraken rondom de kinderen. Zoals therapie, bezoekregeling, gesprekken met voogden en pleegzorg, behandelend artsen. En toch, doen we het met liefde. Het belangrijkste nu is er zijn voor deze, onze kinderen. Nabijheid, rust, duidelijkheid.

Pleegzorg is niet makkelijk

Pleegzorg zorgt voor verdeelde meningen. Mensen die het anders zouden doen. Mensen die het knap vinden en het niet zouden kunnen, mensen die het zien als een redding van een kind, er is altijd wel iemand met een mening. Het belangrijkste is dat je een fijn, stevig netwerk hebt. Het hoeft niet groot te zijn, maar een aantal mensen waar je op terug kunt vallen. Zonder oordeel of advies. Gewoon luisteren en opvangen. Zorgen dat je even weer kunt ademen.

Het is niet makkelijk. Een ‘onbeschadigd’ kind is er niet. Hoe klein ze ook zijn. Mocht je pleegzorg overwegen, laat je goed voorlichten. Zorg voor ‘ervaringsdeskundigen’ om mee te sparren. Maar vooral, doe het vanuit en met je hart!

Laat vooral in een reactie je vraag achter. Linda wil vaker iets vertellen over haar gezin. En kan ze het meenemen ter inspiratie 🙂