Op Elkeblogt is er altijd ruimte voor bijzondere verhalen. Dit kunnen mooie verhalen zijn, taboedoorbrekend of hele verdrietige verhalen. Dit verhaal over abortus plegen kreeg ik anoniem ingestuurd en ondanks dat ik weet dat dit een gevoelig onderwerp is en de meningen waarschijnlijk verdeeld zijn, wil ik dit verdrietige verhaal graag een plekje geven.

 

 

Mijn verhaal:

Ik schrijf deze blog anoniem omdat ik bang ben voor de reacties. Dat mensen het niet begrijpen en zich af vragen waarom? Ook schrijf ik dit omdat ik het graag een plekje wil geven want vergeten dat dus nooit. Het doet namelijk nog steeds heel veel pijn. Ik denk er niet dagelijks bewust aan. De ene keer meer dan de andere keer, maar het dwarrelt zo nu en dan door mijn hoofd. De keus maken was niet gemakkelijk. In de maand december denk ik vaak wat extra aan. De tijd van gezelligheid en de warmte om mij heen.

 

Niet ongesteld?

Ik merkte aan mijzelf dat ik niet meer ongesteld werd. Huh, hoe kan dat nu? Ik was inmiddels niet meer aan de pil omdat ik van al die hormonen mij slecht voelde. Ik wilde al die troep niet meer in mijn lichaam. Dat betekende dus wel dat wanneer het gebeurde wij extra voorzichtig moesten zijn. Wij gebruikten verder niks. Wij keken goed uit.
Dan kunnen sommige mensen wel denken ‘Eigen schuld’, ‘Kijk dan goed uit’, ‘niet slim’, enz. Tja dat weten wij zelf ook wel.

 

De test

Ik was het weekend alleen thuis. Ik dacht ik ga toch maar even een test halen, er waren inmiddels al zoveel weken voorbij en ik was nog steeds niet ongesteld geworden. Mijn lichaam voelde zwanger, ik wist hoe het voelde omdat ik al eens eerder zwanger ben geweest.
De test gaf duidelijk aan dat ik zwanger was en ik vertelde dit meteen toen mijn vriend zondagavond thuis kwam. Hij schrok. Net zoals dat ik die vrijdagavond had. Dit kan niet, dit kan niet.
Vele gesprekken samen gevoerd en uiteindelijk samen besloten om het kindje niet te houden, we zouden abortus plegen. Het zou nu niet met liefde kunnen opgroeien en wij zouden het kindje tekort doen. Het ging namelijk tussen ons niet goed. Samen liggen huilen in bed, samen blijven praten maakte dus het besluit en de afspraak werd gemaakt. Ik kon op een maandag terecht.

 

Toen ik dat hoorde, kon ik van binnen janken.

 

Abortuskliniek

Ik moest mij daar om 14.00 melden. Mijn vriend ging met mij mee. Wij werden op een gegeven moment de wachtkamer in geroepen waar ik voor de abortus moest tekenen. Dat ik dit uit eigen wil deed en het kindje niet wilde houden. Daarna werden wij terug naar de wachtkamer gebracht. Ik mocht even later weer met een mevrouw mee lopen en daar kreeg ik een echo zodat ze konden zien hoeveel weken ik zwanger was.
Ik was 9 weken zwanger. Toen ik dat hoorde, kon ik van binnen janken. Ik dacht van binnen wat doe ik mij zelf aan? Wil ik dit eigenlijk wel? Hoe gek het ook klonk, ik had het er heel moeilijk mee.

 

De abortus

Uiteindelijk werd ik 2 uur later opgehaald en mocht ik mee. Daar werd de ingreep onder gehele narcose gedaan. Ik werd in slaap gebracht en kan mij nog herinneren dat ik op een bank lag met mijn benen wijd en daarna in slaap gevallen ben. Ik werd wakker op de uitslaapkamer waar ik een half uurtje kon blijven liggen. Daarna kreeg ik controles en ik mocht na een uurtje al weer naar huis. Ik liep naar binnen met een kleintje in mijn buik en ging naar huis met niks dan alleen maar pijn.
Wat mij het meeste in bijgebleven is dat er heel veel vrouwen zaten die abortus zouden plegen. Ik schrok er eigenlijk van dat er zoveel vrouwen zaten die ook die ingreep zouden ondergaan. Ook zaten er vrouwen die blij waren, maar ook vrouwen bij wie het niet hun eigen keus was, maar waarbij het met de baby niet goed ging. Het sfeertje wat er hing was grimmig. Iets wat in gedachten soms nog voorbij komt.

 

Leestip: 2 vrouwen met een kinderwens

 

<3

Je wilt een kind laten opgroeien met liefde, er voor het kind kunnen zijn en alles kunnen geven. Wij konden dit op dat moment niet en lieten wij abortus plegen. Ook al kiezen wij er zelf voor, de pijn die zit er. Er groeide namelijk wel een mini mensje in mijn buik en die liefde is onvoorwaardelijk. Wij zijn inmiddels al bijna 2 jaar verder en zouden nu graag nog een kindje willen. Wij gaan zien of het ons gegund is want ik hoor steeds vaker en weet dat het niet vanzelfsprekend is om zwanger te kunnen raken. Ik weet dat de liefde tussen ons twee door alles wat wij meemaakten sterker is dan ooit.

Wij zijn sterk, samen jij en ik
Ik heb jou nodig en jij mij
Samen zij aan zij
Voelt het leven rijk

 

Wat een heftig verhaal zeg! Wat voor mening je ook hebt over abortus plegen, voor iedereen is dit erg verdrietig! Heb jij nou ook een verhaal die je wel zou willen vertellen? Mail dan naar info@elkeblogt.net. Dit kan ook anoniem.