Baby’s zijn doodeng

Ze zijn zo lief, en zo schattig, en zo knap maar ook dood en doodeng!

Enge beebjes

Ik heb nog nooit zulke angsten gekend dan met mijn kinderen als newborns. Ik zie die kleine wezentjes als een soort kwetsbare vogeltjes die zodra ik niet goed oplet ze heel snel gewond of erger, dood kunnen gaan. Ze kunnen verhongeren, juist veel te veel eten krijgen, doodgaan in hun slaap, zich helemaal verkleumen of juist aan de hitte bezwijken, ze kunnen verdrinken in bad, van de commode afvallen, stikken in hun gehuil.. Ach stikken. Daar kan ik een heel boek over schrijven. Ik ben altijd bang dat ze stikken. Stikken in de voeding, stikken onder de dekens, stikken in hun slaap, stikken in de draagzak terwijl ik het niet door heb. Ja dat stikken is een apart hoofdstuk. Gijs is mij een paar keer bijna gestikt en sindsdien ben ik daar zo angstig voor. Ik keek toen hij baby was wel 10 keer per nacht of hij wel ademde. Ik was er niet bepaald relaxed onder nee. Jup, mommy is a little crazy.

Heerlijk hoofd

En het ergste is nog dat ik het in mijn hoofd helemaal fantaseer. Hoe ik met kleine Luuk van de trap loop en we samen naar beneden donderen. En ik natuurlijk op hem val. Dus loop ik met hem helemaal tussen mijn armen geklemd, stapje voor stapje de trap af. Of ik fantaseer hoe ik, terwijl ik hem vast heb, keihard met zijn hoofdje tegen het deurkozijn aan bots. Koppie hartstikke kapot natuurlijk. Of hoe ik, zonder dat ik het doorheb hem in een veel te heet badje doe. Het jochie levend verbrand.. Ja heerlijke fantasie heb ik. Echt een aanwinst voor mijn gesteldheid ook. Kun je ook lekker van slapen kan ik je vertellen 😉

Word maar snel groot

Gelukkig wordt het minder. Ik zie dat Luuk groter wordt en sterker en daarbij verdwijnen ook die rare gedachten. Maar ik ga eerlijk zijn. Ik zal blij zijn als hij groter is en hij gewoon kan zeggen wat hij heeft. Daar slaapt deze mama een heel stuk beter op.