Rammelende eierstokken, die van mij zijn kapot denk ik.
Baby vibes?
Laatst had ik het met vriendinnen over baby’s. Dat het soms nog wel eens kriebelde als je een moeder met zo’n pasgeboren baby’tje ziet, hoe heerlijk dat dan is. Ik kon nog net mijn kotsgeluiden inhouden want als ik iets niet voel in mijn leven dan is dat wel een kriebelig gevoel bij een pasgeboren baby. Ja ik voel wel een kriebelig gevoel ja, mijn maag draait er bijna van om bij het idee dat ik nog een keer zwanger moet worden, laat staan moet bevallen, laat staan al die ellende met nachtflessen, kraambezoek en elke avond alleen zijn met 3 kinderen.
Beetje cute
Oké, oké.. Ik overdrijf. Baby’s zijn lief en cute vooral die van mij. Die zijn echt geweldig! Maar er is gewoon niks meer in mij dat zin heeft in nog een baby. Ik volg iemand op Instagram die net een baby heeft. Diegene laat eerlijk zien hoe het leven met een new-born is. En dat is zwaar, heel erg zwaar! De nachten zijn kort, de dagen zijn lang, je hele leven staat op zijn kop. Ik hoef dat gewoon niet meer. Echt nooit meer.
Thank god
En daarom misschien wel ben ik zó dankbaar voor alle levensfasen van mijn mannen. Vooral het gedrag van de kleinste probeer ik echt in mijn hoofd te prenten. Die leuke brabbeltjes, de eerste stapjes, de eerste krassen op papier. Ik weet dat het voorbij gaat en nooit meer terugkomt. Juist daarom probeer ik alles mee te maken, te genieten en vast te leggen. Want het komt nooit meer terug, thank god komt het nooit meer terug 😉
You are not alone in this one?