‘Mijn eerste zwangerschap en bevalling’ door Nienke

In mijn rubriek ‘Mijn eerste zwangerschap & bevalling’ vertelt elke week een mama over de eerste keer zwanger zijn en bevallen. Vandaag is het de beurt aan Nienke. Ze is bevallen bij 32 weken en die tijd was ontzettend heftig!

Ik ben Nienke, ben 28 jaar en woon in Emmen. Naast moeder werk ik 3 dagen per week in een supermarkt als verkoopmedewerker. Ik ben 5 jaar samen met Wouter, waarvan 4 getrouwd. Hij is kok en werkt fulltime in een buffetrestaurant. Samen hebben we een dochter (Eline) van bijna 3 en krijgen we over een aantal weken een pup, een Old English Bulldog van 11 weken die we Chef gaan noemen.

In mei 2013 zijn we getrouwd. Toen was ik 24 en Wouter 31.

We hadden afgesproken om in het nieuwe jaar (2014) te stoppen met de pil en het te gaan proberen. Uiteindelijk zijn we in oktober 2013 gestopt met de gedachte dat het toch niet meteen raak zou zijn, dan kon mijn lichaam wennen aan het feit dat er geen hormonen meer binnen zouden komen. Verkeerd gedacht, want in november was ik al zwanger. Vanaf het begin voelde ik dat het niet goed zat. Helaas kreeg ik in december (met Kerst, betere timing kon niet) een miskraam. Ik was toen tussen de 6 en 8 weken zwanger.

Nadat we het een maand niet mochten proberen, hebben we het in februari 2014 weer geprobeerd. Toen hadden we weer geluk, want in maart bleek ik alweer zwanger te zijn.

De eerste keer heb ik wel 3 tests gedaan, ik geloofde gewoon niet dat het waar was haha. De 2e keer was ik niet zo panisch en heb ik maar 1 test gedaan. Allebei (of 4 de keren haha) hebben Wouter en ik ze samen gedaan. Blij was ik wel dat toen ik urine ging inleveren voor Moeders voor Moeders, dat die vrouw ook nog een klein testje ging doen haha. Had helemaal geen klachten maar had toen die dag erna pas de eerste echo!

De eerste keer had ik heel veel krampen, maar dan ook echt de hele dag door en het deed heel pijn. Voelde gewoon niet goed, maar ik dacht dat het erbij hoorde. Niet veel later kreeg ik dus een miskraam, het zat dus gewoon niet goed. Ik ben nuchter genoeg om te denken dat het vruchtje gewoon niet gezond is geweest en dat het lichaam (de natuur) dit op heeft geruimd. Blijft een verdrietige herinnering.

Toen ik zwanger was van Eline voelde ik me echt topfit! Tot aan 20 weken had ik echt nergens last van (behalve de vreetbuien dan ;)) en werkte ik ook nog 4 dagen. Pasdaarna kreeg ik kwaaltjes. Ik was heel erg moe, had last van erg veel maagzuur (at een pak Rennies per week!!), had bandenpijn en kon van een mug een olifant maken, zo uit het niets. Maar moest van mezelf niet zeuren, vanaf september zou ik al een dag minder gaan werken.

Alles!! Omdat ik natuurlijk niet veel kwaaltjes had voelde ik me magisch! Heerlijk vond ik het, de kleine bewegingen en de steeds dikkere buik en de aandacht van andere mensen. Heel intiem vond ik het.

Dat maagzuur werd ik echt wel zat van! Gelukkig kreeg ik de tip om Gaviscon te kopen en dat werkte een stuk beter dan Rennies. En aan het eind van de zwangerschap, toen lag Eline met haar hoofd klem onder m’n ribben, dat deed echt pijn dat ik er slecht van begon te slapen.

Nee, wij wilden het niet weten. Dat hadden we vanaf het begin afgesproken, ook toen ik een miljoen keer heb lopen zeuren bij Wouter om het toch maar te vragen haha. En ben blij dat we het zo gedaan hebben, ook al wist ik voor 1000% zeker dat het een meisje zou zijn. De verrassing is veel leuker!

Hoe keek je tegen de bevalling aan?

Ik ben zelf heel nuchter dus dacht daar helemaal niet moeilijk over. We hadden ons opgegeven voor een zwangerschapscursus en het zou allemaal wel los lopen. Ik had ook al een paar boeken gelezen van wat er allemaal te wachten zou staan. Ik maakte me er echt niet druk om. Ik moest immers nog aan aantal weken.

Dat het allemaal wel los zou lopen, viel even vies tegen. Op donderdag 25 september zijn we ’s morgens op controle geweest bij de verloskundige. Buiten het feit dat ik een te hoge bloeddruk had, maar niet alarmerend was er niets aan de hand. Ik zou die week erna terug komen om urine te laten controleren op zwangerschapsvergiftiging. ’s avonds zijn we nog naar de cursus geweest en ik voelde me eigenlijk prima. Ik had vakantie, we waren zelfs net terug van een midweek Brabant dus maakte me nergens druk om. Werd ik daar even flink van m’n roze wolk gedonderd! Die nacht braken namelijk mijn vliezen. Ik was precies 31 weken zwanger.

Als een idioot zijn we naar het ziekenhuis in Emmen gegaan. Ik was mega relaxed en vond het allemaal wel meevallen, in tegenstelling tot Wouter want die flipte de pan uit (en logisch!). Hij dacht namelijk dat het kindje overleden zou zijn. Omdat Emmen geen bevallingen onder de 32 weken doet, moest ik met spoed naar het UMCG. Eenmaal daar kreeg ik meteen weeënremmers en mocht ik niets doen dan blijven liggen. Omdat ik verder nog geen ontsluiting had en de baby het in mijn buik nog prima deed, mocht ik naar zaal. Ik had wel last van krampen maar meer was het ook niet. Wouter sliep bij familie in de buurt zodat hij meteen bij me zou zijn mocht er iets veranderen. Na 2 dagen gingen op zondagochtend half 6 de remmers eraf. Om half 8 voelde ik zoveel druk, dat ik de verpleging erbij geroepen heb. Om half 9 werd ik de verloskamer in gereden om te gaan bevallen. Wouter was gelukkig net op tijd, die liep samen met de artsen naar binnen! Bleek dat ik al bijna volledige ontsluiting te hebben! Voor het laatste stukje kreeg ik weeënopwekkers, 3 keer persen en toen was ze er.

Op zondag 28 september 2014 is om 11.04 uur Eline Gea Emely geboren in het UMC Groningen. Ze woog 1870 gram en was ongeveer 40cm. Heel veel dingen van wat daarna gebeurt is, weet ik niet meer of vaag. Voor mijn gevoel heb ik Eline een aantal minuten op m’n borst gehad, maar in werkelijkheid waren dit hooguit 20 seconden. Ze huilde niet, Wouter was heel erg bang dat het foute boel was en ze het niet zou redden. Ik heb er geen seconde aan getwijfeld, ik wist gewoon dat ze het goed zou doen. Voor mijn gevoel zijn ze ook niet zo lang met haar bezig geweest maar was wel degelijk zo. Wouter is na 15 minuten wachten met haar naar de NICU gegaan en ik lag daar alleen in een grote verloskamer geen idee wat er allemaal te gebeuren stond. Wij wisten helemaal niks over prematuriteit!

De periode erna is heel heftig! Gelukkig kon Eline zelfstandig ademen maar omdat ze opstartproblemen had, heeft ze de eerste dag ondersteuning gehad. Na een kleine week mocht ze over naar het ziekenhuis in Emmen. In totaal heeft ze 6 weken in het ziekenhuis gelegen. 1 week in Groningen, 5 in Emmen waarvan in totaal 3 in de couveuse.

Je moet je voorstellen, je bent net bevallen en mag je kindje niet vasthouden omdat het voor je kindje te heftig is, ook toen ze overgebracht werd naar Emmen mochten we niet buidelen op de eerste dag. Je wilt heel graag borstvoeding geven maar door alle stress komt er (bijna) niks, je kindje heeft nog geen zuigreflex dus krijgt sondevoeding. Je hebt een lege buik maar ook lege armen. De hele wereld draait door maar jouw wereld staat stil. En ohja, je bent ook nog kraamvrouw! Toen ze in Emmen lag konden we zo vaak heen als we wilden. Als we ons ’s nachts zorgen maakten, even bellen en we konden langskomen. Toen ze nog in Groningen lag, konden we haar maar 1x per dag zien (mede ook omdat we ervoor gekozen hadden om thuis te slapen ipv het Ronald McDonald huis). Achteraf gezien hadden we dat beter wel kunnen doen maar je wereld staat zo op zijn kop. Als je voor de eerste keer ouders wordt, weet je al amper wat je te wachten staat, laat staan bij een vroeggeboorte.

Zwanger zijn is niet vanzelfsprekend, maar hoogzwangere zijn ook niet. En dan is het nog maar de vraag of ze er zonder “kleerscheuren” door komen, want zo’n prematuur kindje is letterlijk heel kwetsbaar! Eline mocht dan ruim voor de uitgerekende datum mee naar huis, maar dan heb je nog minstens 4 jaar lang controles bij een kinderarts (Groningen en Emmen), CB, fysio, logopedist en maatschappelijk werker (minstens) want je moet het zelf ook nog allemaal tussendoor zien te verwerken.

Gelukkig (!!) heeft onze mooie rooie er niks aan overgehouden en is ze nu een gezonde dame van bijna 3 en zijn wij zo ontzettend trots, dat is met geen pen te beschrijven.