Toen we op dat schoolplein stonden wist ik het, die overbezorgde moeder die de eerste schooldag heel hard gaat staan janken? Dat ben ik!
“Welkom op onze school.” Daar stonden we dan, Jan, ikzelf en mijn kleine babypeutertje die over 5 maanden 4 jaar wordt. 4 mensen, dat is een kleuter. Dan begint het harde leven. De kleuters waren buiten aan het spelen en we werden hartelijk ontvangen door de directeur. Na wéken uitstellen had ik maar gebeld met 2 scholen of we een rondleiding mochten. Vandaag mochten we kijken bij één van de scholen. En ik was me toch een potje zenuwachtig! Waarom? Ik ben nota bene zelf juf. Ik weet hoe een school werkt. maar dit ging om meer, dit ging om mijn kleine mannetje. Dat mannetje wat voor mij zo kostbaar is als al het goud in de wereld. En met buikpijn ging ik de directeur achterna naar binnen.
Mama de jankerd!
Toen we thuis waren was ik helemaal een beetje ontdaan. Ik kan het niet plaatsten maar het voelde alsof ik Gijs over een tijdje naar een jeugdinrichting zou moeten brengen. Gijs zelf vond het allemaal leuk! Ik zag bij de rondleiding dat hij er op zijn plek was. Ik weet ook dat hij er straks aan toe is. Maar waarom heb ik er dan zo’n moeite mee? De school is leuk, maar ik? Ik kon wel janken!
Kom op Elke!
Later die middag besloot ik het, ik zou niet die overbezorgde moeder worden. Nee, ik zou Gijs het vertrouwen meegeven dat hij het kan. Ik moet hem loslaten. Maar ik weet nu al, die eerste schooldag? 3 keer raden wie jankend thuis zit! En nu? Voor nu ga ik nog even heel hard knuffelen met mijn babypeutertje die nog láng geen 4 is!