Leonie beviel met 30 weken zwangerschap

Toen Leonie meedeed aan ‘Mijn eerste zwangerschap en bevalling’ vond ik haar verhaal zo bijzonder dat ik heb gevraagd of ze ook wilde vertellen over de tijd na haar bevalling. Ze is namelijk bevallen bij 30 weken en de periode na haar bevalling is heel heftig geweest. Je leest vandaag het verhaal van Leonie.

Wie ben ik?

Mijn naam is Leonie Zuidema en ik ben momenteel schoonmaakster op een bungalowpark. Heb wel de lerarenopleiding aardrijkskunde afgerond maar daar ligt niet mijn ambitie om mij verder in te ontwikkelen. Ik ben 32 jaar oud. Ik ben getrouwd, heb drie kinderen die we binnen drie jaar gekregen hebben en ik woon in een klein dorpje dichtbij Hoogeveen genaamd Nieuwlande. Ik ben vooral moeder op het moment. En ben dus sinds kort twee dagen per week gaan werken.

De bevalling

Bij 30 weken kreeg ik opeens ’s nachts weeën. Ik dacht natuurlijk dat het oefenweeën waren omdat ik nog maar 30 weken zwanger was. Alleen ze gingen maar niet weg. Na een paar uur kwamen ze om de twee minuten en toen heb ik mijn man toch maar eens wakker gemaakt. We hebben het ziekenhuis gebeld en moesten uiteraard gelijk even langskomen. Eenmaal daar gingen ze voelen en voelde ze gelijk dat ik al 4 cm ontsluiting had en voelde ze het hoofdje al. Vanaf daar is het allemaal heel snel gegaan.

Eerst kreeg ik een longrijpingsprik. Dit om ervoor te zorgen dat de longblaasjes van de baby een extra boost krijgen. Daarna werd ik met alle toeters en bellen per ambulance naar Groningen gebracht want ik Hoogeveen doen ze geen bevallingen onder de 32 weken. Er ging een verloskundige en een kinderarts met me mee omdat ze bang waren dat hij al onderweg geboren zou worden. Die angst bleek niet geheel ongegrond want in die 20 minuten van de rit ben ik van 4 naar 8 cm gegaan. Mijn man moest er in ons auto achteraan. Gelukkig was hij op tijd. Toen ik in Groningen aan kwam zei de gynaecoloog ook gelijk dat er geen houden meer aan was en hij die dag geboren zou worden. Nou dacht ik toen nog, hij is levensvatbaar dus hij moet alleen maar een beetje groeien in de couveuse en dat is het. Als ik alles toen geweten had.. Op een gegeven moment had ik 10 centimeter en mocht ik gaan persen alleen toen zakte de hartslag van de baby weg en zei ze dat ze ging knippen omdat hij er NU uit moest. Ze knipte en hij viel er als ware gewoon uit. Heb hem niet bewust gezien want hij werd gelijk naar een kamertje ernaast gebracht. Het duurde heel lang voor we wat hoorden maar achteraf bleek dus dat ze hem gereanimeerd hebben. Daarna mocht papa de navelstreng doorknippen en werd hij in folie gewikkeld en heb ik alleen een handje gezien. Dit was best wel heel onwerkelijk en ik had ook helemaal niet het gevoel moeder te zijn geworden. Later kreeg ik een foto van hem en na het avondeten mocht ik voor het eerst naar hem toe om hem te zien. Ik had verder geen complicaties. Zat twee dagen later ook “gewoon” weer op een verjaardag maar een emotionele rollercoaster was het wel. Mocht hem bijvoorbeeld pas na 6 dagen voor het eerst vasthouden want hij bleek een vrij zware hersenbloeding te hebben en had veel pijn.

Tim David Zuidema is op 05-07-2012 om 14:48 geboren in het UMCG (Groningen dus) en was 41 cm en 1950 gram.

De eerste dagen
De eerste dagen zijn heel hectisch. Wij kregen om de dag een gesprek met de kinderarts in het begin omdat ze eerst niet wisten wat er met hem aan de hand was. Dat is wel een hele gekke gewaarwording aangezien je kindje op een NICU ligt en daar dus allemaal mensen werken die echt verstand hebben van die kindjes en die hadden dus geen idee. Ze zijn ook nog even bang geweest voor een infectie dus toen moesten we met handschoenen aan over zijn hoofdje aaien. Dat is wel het grootste gevaar voor extreem prematuurtjes. Dat ze er een infectie bij krijgen. Ze zijn namelijk zo erg vatbaar voor alles dat het kleinste hen al de das om kan doen. De hygiëneregels zijn dan ook erg streng. Als ouders kun je alleen maar mee in de achtbaan en hopen dat het snel voorbij is. We hebben veel gehuild en gepraat in die periode. Wat als hij het toch niet zou halen, wat dan? En als hij toch zwaar gehandicapt zou worden hoe we dan ons huis zouden moeten aanpassen ed.

Naar huis
Je leeft echt naar het moment toe dat ze naar huis mogen maar op het moment dat je in het streekziekenhuis mag “in-roomen” (je mag dan een nacht naast je kindje in een aparte kamer slapen zonder alle plakkers en monitoren) is dat heel erg eng. Je durft het kindje bijna niet van de monitor af te halen want stel je voor dat het toch een saturatiedaling of iets anders krijgt en je bent er net even niet bij, dan gaat er geen alarm af. Daar heb ik echt wel even vertrouwen in moeten krijgen, dat hij het echt wel allemaal zelf kon. Ze laten je immers niet voor niks naar huis gaan. En pas toen ons zoontje thuis was had ik echt het gevoel mama te zijn. Daarvoor had ik het gevoel dat we af en toe eens op visite mochten bij een baby van het ziekenhuis en dat zijn echte ouders dan op een gegeven moment zouden zeggen, nou mooi gedaan hoor maar wij nemen hem mee. Toen hij thuis was was hij echt van mij. Waar je bij prematuren vooral nog mee bezig bent is met de voeding. Tim kreeg eigenlijk ook vrij lang nog nachtvoedingen. Veel langer dan dat zijn zusjes gedaan hebben. En wij kregen als advies om hem de eerste zes maanden bij ons op de kamer te laten slapen. Dit omdat dat goed zou zijn voor zijn ademhaling omdat hij ons dan zou horen ademhalen. Dit hebben wij echter maar drie nachten gedaan omdat (extreem) prematuren heel veel piepende geluidjes maken en je daar echt knettergek van wordt ’s nachts. Ik ken ook wel mensen die nog een hele tijd hun kindje op een matje hebben gelegd die een alarm geeft als ze stoppen met ademen maar dat hoefde bij ons gelukkig niet. En omdat deze kindjes nog steeds best wel vatbaar zijn voor ziektes heeft Tim in de wintermaanden ook prikken tegen het RS virus gehad. Ook kregen wij elke week fysiotherapie en moesten we regelmatig naar de kinderarts voor een bespreking. Wij deden namelijk mee aan het TOPprogramma. Dit is een speciaal team dat in Hoogeveen is opgezet om ouders van extreem prematuren te begeleiden. Onder andere ook met een medisch maatschappelijk werkster.

De jaren er na…
Totdat de kindjes vier jaar zijn worden ze door hun kinderarts gezien en wordt hun leeftijd ook gecorrigeerd. Daarna niet meer. Maar ik heb van horen zeggen dat ze zeker tot hun zevende jaar nodig hebben om de “achterstand” in te halen. Deze kindjes hebben sowieso meer kans op oogkwalen. Dit omdat ze vaak langere tijd zuurstof hebben gehad. Tim heeft daarom waarschijnlijk ook een bril. En het schijnt dat extreem prematuren ook meer kans hebben op stoornissen in het autistische spectrum. Maar dit zal de tijd nog moeten uitwijzen. Wij hebben in elk geval wel veel geluk gehad denk ik want nadat bekend geworden was dat Tim die zware hersenbloeding had hebben ze tegen ons gezegd dat we er toch wel rekening mee moesten houden dat hij spastisch en/of lichamelijk gehandicapt zou zijn vanwege de zwaarte van de bloeding. Gelukkig is dat niet zo. Hij is motorisch wel een beetje onhandig maar eigenlijk zijn dat er wel meer binnen het gezin 🙂 Wel komen we er nu achter dat er een groot verschil is tussen zijn taalvaardigheid (die heel goed is) en zijn rekenvaardigheid (die heel slecht is).

Tips voor andere ouders van prematuurtjes
Ga met iemand praten. Wij dachten eerst ook, wij zijn toch niet gek. Wij hoeven geen gesprek met een maatschappelijk werkster. Maar het heeft ons echt geholpen alle dingen op een rijtje te zetten. Bedenk dat veel mensen het eng vinden om te komen kijken bij zo’n mini mensje met slangetjes en alarmen. Je zit nu eenmaal in die achtbaan en je kunt er niet zomaar uit stappen maar probeer ook van die eerste voorzichtige lachjes te genieten. En probeer het samen mee te maken. Mijn man had daarin geluk, zijn werkgever vond dat hij in de ziektewet kon voor een paar weken om bij mij en Tim te kunnen zijn maar ik weet dat er ook genoeg werkgevers zijn die vinden dat je geen directe zorg hoeft te verlenen (want het kind ligt immers in het ziekenhuis) dus je kunt gewoon aan het werk gaan. En dan tips voor de omgeving. Sta de ouders bij. Vraag niet teveel van ze en doe helemaal geen afbreuk aan hen gevoelens.

Wat een heftig verhaal Leonie! En wat fijn dat het nu zo goed gaat met jullie kereltje. Bedankt voor het delen 🙂