In mijn rubriek ‘Mijn eerste zwangerschap en bevalling’ vertelt elke week een mama over de eerste keer zwanger zijn en bevallen. Vandaag is het de beurt aan Loes. Ik ken Loes al een hele tijd door het bloggen. Ze schrijft ontzettend leuk! Daarom een aanrader om dit artikel te lezen 🙂

 

Loes

 

Hallo lieve mensen! Mijn naam is Loes en ik ben 25 jaar. Ik ben geboren en getogen in ’t Gooi. In het mooie Bussum wel te verstaan. Sinds mijn 17^e werk ik al in de horeca en dat is nog steeds het gene wat mij het meeste trekt. Mijn eerste horeca baantje was bij de McDonalds, natuurlijk gewoon lekker in mijn eigen dorpje. Daar ontmoette ik mijn vriend. Het was liefde op het eerste gezicht. Voor hem, haha! We zijn onderhand nu al dik 5 jaar samen. Drie keer samen verhuist, momenteel zitten we midden in verhuizing nummer vier. Bijna een jaar gelukkig verloofd. En ons samenzijn is twee keer (en daarna nóóit meer!) bekroont met prachtige kinderen.

 

The beginning

Ik woonde op mijzelf, midden in ons dorp in mijn eerste eigen (prachtige) kamer. Hout vloertje, balken plafond en natuurlijk de niet te missen, ouderwetse zwart-witte tegels op de keukenvloer. Heerlijk! Mijn vriend had me geholpen met verven en verhuizen. Hij bleef nachtjes slapen en is daarna eigenlijk helemaal niet meer weggegaan. Onze vriendschap bloeide uit tot echte liefde en dé kinderwens kwam al heel erg snel ter sprake. Nou ja, “ter sprake”. Het ging ongeveer zo: ‘Wil jij kinderen?’ ‘Ja, jij?’ ‘Ja! Oké, dan zien we wel wanneer het zover is!’. Ik was op dat moment 20 en mijn vriend 28. Eén maand ging voorbij, twee maanden, drie.. Ik merkte dat ik steeds erger teleurgesteld raakte elke keer dat ik ongesteld werd. Helemaal omdat de symptomen die ik kreeg voordat ik ongesteld werd heel erg leken op zwangerschapssymptomen. Ik downloadde een app waarmee ik precies kon invullen wanneer ik ongesteld was geweest, zo berekende de app dan mijn meest vruchtbare dagen. Leer mij mijzelf kennen, ik was binnen een maand al helemaal klaar met die app, dus ik liet hem links liggen en vergat spontaan te “focussen” op zwanger worden. Het komt wanneer het komt en het duurt vast niet lang meer.

 

Zwanger?

De eerste keer dat ik er weer aan dacht, zo’n 6 weken later, was toen mijn vriend en ik op een avond boodschappen aan het doen waren. Opeens schoot het door mijn hoofd. Volgens mij ben ik over tijd!! We namen meteen een zwangerschapstest mee en ik zei nog ‘Ik ben echt zwanger, hoor. Deze test gaat positief zijn. Ik voel het gewoon. Ik voel me écht zwanger!’. Midden in de nacht stond ik in de badkamer die test te doen. De glimlach stond al op mijn gezicht voor ik de test aan alle goede kanten op zag kleuren. Ik stormde de trap af en schudde mijn vriend door elkaar. ‘JE WORDT PAPA!’ ‘Echt?!’ ‘JA!!’

 

Rookstop

In de week die volgde, probeerde ik als eerst mijn rookgedrag te managen. Ik rookte al sinds mijn 15^e bijna een pakje per dag. Roken was ook iets wat ik echt heel lekker vond. Ik had wel al meerdere keren pogingen gedaan te stoppen maar die eindigde altijd in huilbuien en daarna werden mijn niet gerookte sigaretten van de dag, ketting-rokend ingehaald.. Toch deed ik echt mijn best en turfde ik de gerookte sigaretten mee op mijn hand. Zo hield ik bij wat ik rookte. Ik besloot goede nieuws eerst aan mijn broer en mijn moeder te vertellen. Welk beter moment dan het oudejaarsconcert van Van Dikhout!? Daar gingen we samen heen met nog wat andere vrienden en onze special guests uit Amerika, mama’s lievelingsneef en zijn vrouw. Mijn broer was slachtoffer nummer één en ik vertelde het hem onder het genot van een peukje in het rokers hok van de concertzaal. ‘Ik had het al door.’ Zei hij. Haha! Ik, lettend op mijn rookgedrag zegt duidelijk al genoeg! Hij was mega blij voor me, iedereen trouwens! Mijn moeder was het laatste slachtoffer en vertelde het haar na het concert. ‘Mam, ik ben zwanger. Je word Oma.’ Ik was best nerveus voor haar reactie. Haar mond viel een beetje open en ze vroeg ‘En, vind je dat leuk?’ ‘JA!’ ‘Oké!! Dan vind ik het ook leuk!!’ en ze gaf me een super lieve, warme omhelsing.

 

 

 

Mijn vriend en ik besloten het buiten de familie kring nog verder even niet te delen. Die ‘belofte’ hielt echter niet zo lang stand. De dag na het concert was het namelijk écht oudejaarsdag en dat werd gevierd met al onze vrienden. Iedereen vond het nogal gek dat ik thee dronk in plaats van alcohol en al snel werd dé vraag gesteld. ‘Ben je zwanger ofzo?’. Tja, dan geef je maar gewoon eerlijk antwoord! Iedereen was natuurlijk ook weer blij voor ons. Dit werd sowieso het eerste kind binnen deze vrienden kring en iedereen vond het leuk om ‘oom en tante’ te worden.

 

Misselijk! 

De eerste week na alle aankondigingen over ons aankomend wonder, was het wel uit met de pret. Jeez, wat was ik misselijk! Elke dag! Alles kwam er weer uit. Vooral avondeten hielt ik niet binnen. Ook was ik in een klap gestopt met roken. Natuurlijk omdat ik graag wilde stoppen maar ook omdat ik de alleen de lucht al niet meer kon verdragen! Laat staan dat ik er zelf een op zou steken! Gatver! Ik stond vaak s’ochtends op werk over te geven boven de wasbak. Ging vaak eerder naar huis. Ik koos eten uit op hoe het zou smaken als het er weer uit zou komen in plaats van hoe het zou smaken als ik het op zou eten. Het was een hel! Ik durfde zelfs niet zo goed naar mijn eerste afspraak bij de verloskundigen, dit omdat ik bang was dat ik alles daar onder zou kotsen.. na een week of 12 werd het gelukkig minder en opeens was het gewoon ook helemaal weg. Thank God! Nooit in mijn leven had ik me eerder zó beroerd gevoeld. Jammer genoeg was deze opluchting van korte duur want met een week of 20 kwam er bekken instabiliteit opzetten. Ik werkte gewoon nog steeds al die tijd fulltime bij de Mac als manager. Mijn werkbroek ging ook al lang niet meer dicht. Als klap op de vuurpijl werd ik halverwege mijn zwangerschap ook nog ontslagen om een reden die nergens op sloeg. Natuurlijk had ik (en iedereen met mij) al door dat het was omdat ik zwanger was. Lekker lullig. De tweede helft van mijn zwangerschap zat ik dus in de ziektewet. Achteraf gezien was dit toch wel goed want ik kreeg steeds meer last van mijn bekken, benen en rug waar door ik niet zo lang meer kon staan op een dag als voorheen. Aan alle kwalen die ik had hem ik me mateloos geïrriteerd. Gedurende mijn hele zwangerschap ben ik totaal mijzelf niet geweest. Voor mij was zwanger zijn vreselijk. Er waren vast kleine momenten die geweldig waren maar die herinner ik me niet meer omdat alles overschaduwd is door al die stomme mankementen die zwanger zijn voor mij dus met zich meebracht.

 

Good stuff

De 20-weken echo was wel hoogtepunt! Toen hoorde we dat ons kindje helemaal gezond was en dat we een jongetje zouden krijgen! Ja, ik had een lichte voorkeur voor een jongen dus ik was extra blij! Want geef toe, veel mama’s willen eerst een jongetje zodat hij dan later zijn kleine zusje (of broertje) kan beschermen. Na deze echo mocht iedereen die nog niet nog wist dat ik zwanger was, het ook weten en werd het feestelijk met een echo filmpje voor iedereen aangekondigd op Facebook.

In de laatste weken was ik zo vreselijk klaar met zwanger zijn. Elke dag hoopte ik dat de bevalling nou eindelijk beginnen zou! Maar de uitgerekende datum verstreek ruim en er werd bij de verloskundige een datum voor inleiden geprikt. Niet leuk, vond ik. Maar toen..

 

Bevallen

Midden in de nacht werd ik opeens wakker en het leek alsof ik vanaf mijn navel tot mijn knieën in brand stond! Volgens mij werd ik zelfs schreeuwend wakker. Ik dacht dat weeën langzaam erger zouden worden!! Dit was meteen de volle laag! Mijn vriend hoefde ik niet wakker te maken, dat was hij al. We zijn uit bed gegaan en begonnen met weeën en de tussen tijd te tellen. Ze waren zo heftig en er zat steeds maar een paar minuten tussen. We hebben al na een klein uurtje toen de verloskundige gebeld met het verhaal en ze vertelde ons vast naar het ziekenhuis te gaan. Ik belde mijn moeder en ze kwam ons ophalen. Op naar het ziekenhuis. Ondanks het midden in de nacht was waren de vriend van moeder en mijn broer ook naar het ziekenhuis gekomen. Mijn broer kwam bij mij kijken en mijn moeders vriend wachtte buiten. Ik vond het super lief dat ze waren gekomen. Ik had alleen goed veel pijn en ik had niet echt tijd om een leuk gesprek te gaan voeren ofzo. Ondanks het uren heeft geduurd leek de tijd voorbij gevlogen te zijn. Opeens was het bijna ochtend en mijn broer ging na twijfelen toch maar naar school. Er was toch niks dat hij kon doen en hoe het er nu uitzag ging het nog uren duren. De weeën waren heel intens pijnlijk maar het leek alsof er steeds meer tijd tussen ging zitten. Mijn vriend en mijn moeder hielpen me in en uit de douche. Douche was best fijn, het hielp een beetje te relaxen, voor zover dat mogelijk was natuurlijk. Na een uur of 8 a 9 into the procces, kwam de verloskundige mijn ontsluiting checken. Donderslag.. 3 cm ontsluiting. Ik kon wel janken! Waarom zo weinig?! Waarom schoot dit niet een beetje op?! Ze gaf ons als nog de keuze om vanaf nu dan toch in te gaan leiden. Ik koos er voor om het nog een uurtje af te wachten. Ik was bang voor de bevalling, waar ik op dit moment toch echt midden in zat.. Hoeveel erger ging dit nog  worden? Maar dat infuus zag ik totaal niet zitten. Het klinkt misschien gek in deze context maar ik ben als de dood voor naalden.. En dan al helemaal te bedenken dat die naald dan in je arm blijft zitten. OMG, ik krijg rillingen als ik hier aan denk! Ja, ik heb tattoos, maar dat is anders!

+

Na uren weeën te hebben gehad kwam de uitslag: 3 centimeter ontsluiting!

 

Na een uur kwam ze terug, ik was geen centimeter opgeschoten, toen brak ik. Ik had de hele tijd nog geen traan gelaten maar bij het idee van wat me te wachten stond hielt ik het niet droog. Ik was zo doods bang! Mijn vriend en mijn moeder probeerde me te kalmeren, met half succes. Echter toen alle apparatuur en de zusters binnen kwamen barstte ik opnieuw in tranen uit. In totale paniek besloot ik op dat moment dat als ik zou worden ingeleid ik er iets aan pijnstillers bij wilde hebben. Gelukkig kreeg ik geen weerwoord en kreeg ik een knopje waar ik op kon drukke bij elke wee. Morfine. Ik werd helemaal rustig. Alles was opeens best wel mooi en ik voelde me echt stoned, haha! De pijn werd niet verdoofd maar ik kon beter mijn rust pakken tussen de weeën door, die nu weer een paar minuten van elkaar af zaten.

 

Eindelijk!

Een uurtje later, een uur lang met een infuus in mijn arm en een morfine pompje in mijn hand, kwamen de zusters de ontsluiting weer checken. Ik was 8 cm, nu huilde ik van blijdschap, het was bijna zover! Maar toch was ik ook bang. De zusters waren mijn kamer nog niet uit of ik voelde een wee die 10x sterker was dan de gewone weeën die ik steeds al had gehad, (achteraf gezien weet ik nu dat dit de eerste perswee was). Ik schreeuwde het uit en ze kwamen meteen terug rennen. Ze zeiden dat ik ze weg moest puffen. Ik was nu al zo’n 12 uur aan het bevallen en de vermoeidheid begon toch wel toe te slaan, wegpuffen, pfff, makkelijker gezegd dan gedaan. Ze checken nog een keer mijn ontsluiting en opeens was ik dan toch al 10 cm en ik mocht persen.

 

SNIJ HEM ER ALSJEBLIEFT UIT!

 

Dit was het moment waar ik naar toe heb gewerkt! Nu moet ik het doen! Maar ik was doodsbang en het voelde alsof ik in de fik stond. Ik kon dit niet! ‘SNIJ HEM ER ALSJEBLIEFT UIT!’, heb ik geroepen. ‘Kom op, je kan het!’ riepen de zusters en ze hielpen me met tellen. Ik haalde de 10 seconde persen niet, ik denk omdat ik het zelf onbewust aan het tegenhouden was vanwege de angsten die ik had. Het was zelfs zo erg dat toen ze vroegen of ik weer een perswee had, en ooh die had ik, ik loog zodat ik niet hoefde te persen. Ik heb denk ik wel 30x ‘Ik kan het niet!’ geroepen. Mijn vriend hielt me stevig vast en ik wurgde hem volgens mij bijna maar hij bleef super lief over mijn hoofd aaien. Na een kwartier lang schreeuwen en paniek kwam mijn mama naar me toen en ze zei: ‘Niet naar hen luisteren! (De zusters), ga in jezelf, je kan dit.’. Ik werd rustig van mijn moeders rust en begon bij elke wee heel keurig keihard te persen! Na 5x persen was meneer geboren. Om 15:08 op 9 september 2013.