Ik voel me als een peuter die heus wel weet dat hij niet met stiften op de muur mag kleuren, maar zodra hij die prachtige rode stift in zijn hand heeft, de verleiding niet kan weerstaan om toch een klein streepje te zetten. Met als gevolg dat hij op de trap moet zitten. Zo gaat het ook bij mij. In theorie weet ik dat verbouwen niets voor mij is, dat het me gigantisch veel stress en ellende bezorgt. En toch blijf ik het doen. Elke keer weer. En nu ik er middenin zit, denk ik alleen maar: WAAROM?! Wat mankeert er toch in hemelsnaam aan mij?
De slopende verbouwing
Even terug in de tijd. Acht jaar geleden woonden mijn man, ons zoontje van ongeveer twee, en ik in een kant-en-klare gezinswoning. Toch wilden we groter wonen, met het oog op de toekomst en een uitbreiding van ons gezin.
Op dat moment kwam mijn man met het idee om een klushuis te kopen. Achteraf snap ik niet waarom, maar ik stemde ermee in! Binnen een paar maanden was ik totaal uitgeblust. Een zware burn-out volgde, en ik besloot: nooit, maar dan ook nooit meer verhuizen of verbouwen!
En nu? Nu doen we het dus wéér.
Het hele achterhuis staat op z’n kop, en ik kan mezelf wel voor de kop slaan dat ik hier opnieuw in ben getrapt. Weer loop ik als een chagrijn door het huis omdat alles één grote chaos is. Weer staan er om zeven uur ’s ochtends werkmannen op de stoep om iets te slopen, op te bouwen of glad te smeren. En weer ben ik compleet overprikkeld, omdat ik geen idee heb hoe ik in deze gigantische puinzooi alles draaiende moet houden!
2 verbouwingen later..
En ik weet precies hoe dit verloopt. Na een verbouwing heb ik eerst een flinke tijd nodig om bij te komen. Maar dan begint er een ruimte in het oog te springen die me steeds meer gaat irriteren—dit keer het achterhuis. Ik bespreek het met mijn man, en aangezien hij totaal geen moeite heeft met verbouwen, ontstaan er al snel mooie nieuwe plannen. “Zullen we dan meteen van die mooie tegels kopen?” “En als we toch bezig zijn, kunnen we eindelijk die muur doorbreken, dat zorgt voor veel meer licht!” Zo wakkeren we elkaars enthousiasme aan, en voor ik het weet, is het balletje gaan rollen. Binnen no-time staat mijn man alweer een muur door te breken.
Lees ook: Het eindresultaat van onze uitbouw
De vicieuze cirkel
Ik kan blijven klagen over hoe vreselijk ik verbouwen vind, maar diep vanbinnen weet ik dat dit niet de laatste keer zal zijn. In mijn hoofd denk ik stiekem alweer na over een nieuwe keuken of badkamer. Gelukkig is het allemaal zo duur, want anders vrees ik dat ik dit nog veel vaker zou doen. Een hobby zal het nooit worden, maar zodra ik het eindresultaat zie, is alle ellende toch weer snel vergeten.
Mijn blog heeft een beveiligd https-adres, zoals je aan het groene slotje / bolletje in de adresbalk kan zien. Dit betekent dat mijn website veilig is om te bezoeken. Elkeblogt staat ingeschreven bij het KVK: 69310750. Denk jij dat ik niet juist met jouw privacygegevens om ga dan heb je het recht een klacht in te dienen bij de Autoriteit Persoonsgegevens.
Ik versta het heel goed,
Wij hebben een trap naar de zolder laten zetten, jeetje ik had al spijt dat ik er aan begonnen was. Je kwam thuis van je werk en je kan niet direct iets doen. En als hij dan weg was, was het direct alles stof vrij maken. En binnen kort zitten we terug in de werken, want we gaan de badkamer en de keuken vernieuwen. Tja dat komt er van, om een kat in een zak te kopen. Maar ja nu is het echt ons hoesten en moeten we eventjes op ons tanden bijten. Je kan de renovaties ook vinden op mijn blog 😉