‘Mijn eerste zwangerschap en bevalling’ door Evelyne

In mijn rubriek ‘Mijn eerste zwangerschap & bevalling’ vertelt elke week een mama over de eerste keer zwanger zijn en bevallen. Vandaag is het de beurt aan Evelyne. Ze heeft haar eigen website lievelyne.be. Ze droomde van een mooie natuurlijke bevalling. Dat pakte helaas iets anders uit dan ze had gehoopt.

 

 

 

Evelyne

Laat me mezelf eens even voorstellen, Ik ben Evelyne, 29 jaar en kom uit Limburg. In 2008 kregen wij ons eerste kindje, we huurden toen nog samen een appartement. Enkele jaren later kochten we onze eigen woning. Dat huisje renoveerde we samen tot onze “thuis”. Even later vulden we het met nog 2 kindjes en enkele huisdieren.

Wanneer waren jullie klaar voor een eerste kindje? 

Onze dochter werd geboren in 2008. Ikzelf was toen 20 jaar, mijn man 2 jaar ouder. Op dat moment waren we 7 jaar samen en klaar voor de volgende stap. Ik droomde altijd al van een eigen gezin. Je weet wel : huisje, kindje tuintje(,boompje, beestje 😉

 

Lukte het zwanger worden? 

Toen we besloten dat we klaar waren voor een kindje, was het meteen prijs, We hadden niet verwacht dat het zo snel zou gaan, maar natuurlijk waren we heel blij met het nieuws.

Hoe kwam je erachter dat je zwanger was?

Ik had een hele regelmatige cyclus en deed al heel vroeg een zwangerschapstest. Die gaf meteen een heel licht streepje aan. Kort daarna liet ik ook bloed prikken en de huisarts bevestigde het nieuws! Voor mijn mama was dit het eerste kleinkind en ze was dan ook heel erg blij toen ze het vernam. Ook de rest van onze familie en vrienden reageerde positief. Wij vonden het zelf heel erg spannend om het iedereen te vertellen.

 

Hoe verliep je eerste zwangerschap?

Ik had een zalige zwangerschap, alleen was er altijd erg moe, Ook mijn haren en huid waren een ramp, maar met een beetje make-up en een stijltang kan je veel oplossen 😉 De eerste weken was ik ook misselijk ’s morgens, maar na de middag was het wel altijd over als ik wat gegeten had. Rond 19 weken werd het werken een beetje te zwaar. Ik heb een staand beroep en hield erg veel vocht vast. Toen  ik rond de 26 weken was, kreeg ik hele dikke voeten en benen. Heel pijnlijk en ook vermoeiend.

Wat vond je het leukste aan zwanger zijn?

Ik kon er echt van genieten om ’s avonds aan de tv te gaan liggen of in bed met een boek. Die kleine voetjes die hevig schopte in de buik, zalig ! Op dat moment was onze baby nog helemaal van mij alleen. Ook al was ik heel nieuwsgierig hoe hij/zij (toen wisten we het geslacht nog niet) eruit zou zien, ik moest toen nog met niemand delen.  Een heerlijk intiem moment tussen mama en kind.

 

Wat vond je het stomste aan zwanger zijn?

De extra kilo’s die je er gratis en voor niets bijkrijgt ! Verschrikkelijk, ik moest er niets speciaals voor doen. Ik kwam in het totaal ongeveer 30 kg bij en voelde me dan ook echt een olifant. Met dikke voeten en alles erbij…

 

Wist je het geslacht van je kindje? 

Nee, wij hebben er bewust voor gekozen om het niet te weten. Het maakte ook helemaal niet uit. Ik had wel altijd het gevoel dat het een meisje was. Elke zwangerschap is zo spannend en een beetje angstig afwachten ook. Je hoopt dat alles goed gaat met je kindje, maar je weet het pas zeker als je hem of haar in je armen krijgt.

 

De bevalling

 

Bij een eerste kindje weet je natuurlijk niet wat je ervan moet verwachten. Ik las zoveel boeken over de zwangerschap en bevalling. Ik wist zeker dat ik zo sterk zou zijn dat ik geen epidurale zou nodig hebben. Even op de bal zitten, in bad puffen,… Het zou allemaal wel meevallen. Jammer genoeg veel het allemaal heel erg tegen. Misschien omdat de zwangerschap zo goed verliep. Je kan namelijk niet alles hebben hé.

 

Leestip: Mijn eerste zwangerschap en bevalling door mijzelf (Elke)

 

Gebroken water

Op 28 augustus 2008 stond ik ’s morgens op en brak mijn water. Natuurlijk belde ik meteen mijn man, hij was op zijn werk en klonk even zenuwachtig als ik. Toch was hij kalm, maar ik hoorde in zijn stem dat ik hem overviel met mijn telefoontje. We vertrokken even later samen naar het ziekenhuis. In alle boeken stond dat je thuis mag blijven tot de weeën er zijn, maar ik was wat onzeker en wou liever naar het ziekenhuis. Toen we eindelijk aankwamen op de bestemming, bleek dat het de verkeerde bestemming was ! We moesten helemaal terug wandelen en dan een heel andere weg nemen. De verpleegster liep met ons mee en vroeg me nog of ik een rolstoel wilde. De supervrouw in me antwoordde “Nee hoor, het gaat wel”. Maar het ging helemaal niet, ik was buiten adem, mijn benen stonden ondertussen in brand en ik was op van de zenuwen.

 

Eindelijk in het ziekenhuis

Eindelijk aangekomen, kreeg ik een kamertje toegewezen en een schortje om aan te trekken. Ik werd onderzocht en aan de monitor gelegd. Geen wee te bespeuren en 0,5 cm opening. Na een half uur zouden ze me komen afkoppelen van de monitor, maar helaas gebeurde dat niet, tijdens de hele arbeid bleef ik aan mijn bed geplakt door dat stomme ding. Het was niet zoals alle boeken het beschreven, geen bal om op te zitten, geen bad om in te liggen… Gewoon ik en het bed…

Om 14u kwamen ze me een pilletje geven om de weeën op te wekken. Ik had het gevoel dat nu het echte werk zou beginnen, maar ook dat was niet zoals gedroomd… Ik kreeg wel lichte weeën en dacht zeker dat er om 18u toch al wat vordering was. De assistent controleerde of er al opening was, maar niets ! Hij besloot om de vliezen te breken en ging daarbij niet voorzichtig te werk. Het had wel effect want even later zat ik met hevige weeën en wist ik me geen houding meer aan te nemen. Even later kwamen ze een blaassonde plaatsen en een inwendige monitor. Baby had stoelgang gemaakt in het vruchtwater en moest dus goed in de gaten gehouden worden. Ook konden ze op deze manier meteen ingrijpen als er een keizersnede moest gebeuren.

 

Toch een ruggenprik?

Er werd me gevraagd om op mijn linkerzij te gaan liggen. Dit was een erg ongemakkelijke positie, zeker met al die kabeltjes en brandende blaassonde. Ik pufte en kneep in de matras, hopend dat het de weeën dragelijk zou maken. Wij vrouwen hebben geen epidurale nodig met al onze superkrachten! Of wil ik toch een epidurale ? Auw auw, puf puf…

Rond 21u kwam de vroedvrouw nog eens langs om te controleren of er al vordering was. Geen vordering dus werd er opnieuw iets toegediend om de weeën wat heviger te maken. 23u30 bezoek van de gynaecoloog. Ze controleert of er opening is, maar tot mijn verbazing schoot het niet op. Al dat puffen voor niets ? Dat kan toch niet ? Ze zag meteen dat ik erg moe was en een beetje wanhopig. Ze stelde me voor om toch een epidurale te nemen omdat het zeker niet voor morgenmiddag ging zijn. Met een epidurale zou ik dan wat kunnen rusten om krachten op te doen voor het echte werk, de bevalling. Dus ik vertrouwde op haar, zette al mijn angsten opzij en ging voor de epidurale. Een kleine 20 minuten na het plaatsen van de verdoving, was alle pijn weg. ZALIG ! Je zag duidelijk de pieken van de weeën op de monitor, maar ik voelde er niets van. Heel vreemd, maar ik vond het allemaal prima en deed even mijn ogen toe.

 

Gaat het dan echt beginnen?

Om 2u51 zat ik op 9 cm. De epidurale had goed haar werk gedaan. De harttoontjes waren wel af en toe wat minder. Ze wou dan ook niet te lang wachten om te gaan persen. En enige tijd later werd ik naar de verloskamer gebracht. Ik voelde nog steeds geen enkele wee dus de vroedvrouw moest aangeven wanneer er eentje kwam. “Kin op de borst en duwen” werd er dan geroepen. Prima, doe ik wel. Ik had geen idee hoe ik moest persen aangezien ik geen persdrang had en ik erg ongemakkelijk werd van alle ogen die op mij gericht waren. De vroedvrouw besloot even later ook om te gaan mee duwen op de buik, geen pretje.

Na ongeveer een half uur duwen en proberen, besloot de gynaecoloog dat het tijd werd om in te grijpen. Ons kleintje voelde zich opeens niet meer zo prettig en er moest snel een keizersnede gedaan worden. Baby zou in “sterrenkijk” liggen, wat de bevalling een beetje moeilijker maakte. Aangezien er eerder al stoelgang van baby in het vruchtwater gevonden werd, moesten ze het zekere voor het onzekere nemen.

 

Toch een keizersnede

Mijn gynaecoloog stelde me wel gerust en ik vertrouwde op haar. Toch voelde me ik compleet mislukt. Ik had zoveel dromen over de perfecte zwangerschap en bevalling. Daar lag ik dan, te wachten in het operatiekwartier. Mijn volledige lichaam trilde en er kwam een vriendelijke arts naar me toe om me te troosten. Of toch niet ? Nee, het was mijn man die in steriele kledij over mijn voorhoofd stond te wrijven. Oef, hij is er, ik kan dit !

 

Eindelijk..

Eventjes later hoorde we een krachtig gehuil en wisten we dat we ouders geworden waren. Mijn man die alles goed in de gaten had gehouden vertelde me met een krop in de keel “het is een meisje schat, we hebben een dochter” en er rolde een klein traantje over onze wangen. Na een supersnelle kennismaking mocht manlief met zijn dochter naar boven om daar op mij te wachten. Tot op heden is hij dit moment nog niet vergeten. Hij kreeg als eerste zijn kind in de armen, niet de mama zoals het gewoonlijk gaat. Het was even een momentje tussen vader en dochter. Hij zei ook dat ze super stil was en hem gewoon aankeek.

Ondertussen werd ik na een operatie van een uurtje naar de recovery gebracht om te bekomen. Er werd me gezegd dat ik ook naar boven mocht zodra ik mijn tenen weer kon bewegen. Hoewel ik erg benieuwd was naar mijn dochtertje en zo snel mogelijk bij mijn gezin wou zijn, was ik toch blij dat ik even mocht rusten.

 

Liefde <3

Die rust bleek van korte duur, dochterlief had honger dus enkele minuten later stond papa met haar in de recovery en werd ik meegenomen. Onderweg dronk ze haar eerste mama melk. Op de kamer heb ik haar heerlijk geknuffeld en kon ik mijn ogen niet van haar afhouden. Ongelofelijk dat ik haar 9 maanden in mijn buik heb gedragen. Dit kleine mensje met 10 perfecte kleine vingertjes en teentjes.

Ze woog bij de geboorte 3360g en was 50cm. Een “lange smalle” zoals de vroedvrouw haar noemde. Ze had geen ongelijk, onze meid in vandaag nog steeds een lange smalle !