‘Mijn eerste zwangerschap en bevalling’ door Denise

In mijn rubriek ‘Mijn eerste zwangerschap & bevalling’ vertelt elke week een mama over de eerste keer zwanger zijn en bevallen. Vandaag is het de beurt aan Denise. Zwanger worden ging best snel toch was haar zwangerschap niet heel makkelijk. Lees vandaag het artikel over de eerste zwangerschap en bevalling van Denise.

 

 

Denise

Mijn naam is Denise, ik ben 28 jaar oud. Ik ben bijna 4 jaar getrouwd met H. met wie ik inmiddels zo’n 12.5 jaar samen ben. Samen hebben we een dochtertje, Loïs, die op 29 maart 2016 geboren is. Ik werk 3 dagen per week als leerkracht van een groep 7/8 en gedragsspecialist op een basisschool in Almere.

 

Wanneer waren jullie klaar voor een eerste kindje? 

Mijn man was al wat eerder klaar voor kinderen dan ik. In januari 2015 besloten we ervoor te gaan. Dat was leuk maar ook heel spannend. Ik wist niet of ik er wel klaar voor was, vroeg met af wat ik eigenlijk zou moeten met een kindje.

 

Lukte het zwanger worden? 

In het begin merkte ik vooral dat mijn lichaam moest wennen aan een leven zonder anticonceptiepil. We waren niet heel bewust “bezig” met zwanger worden. Eigenlijk hebben we afgesproken het eerste jaar gewoon “normaal” te laten verlopen. Na 7 maanden werd ik niet ongesteld en bleek ik zwanger.

 

 

Hoe kwam je erachter dat je zwanger was?

Na het stoppen met de pil was mijn menstruatie heel onregelmatig. In juli gingen wij op vakantie en ik was bang dat ik net in die vakantie ongesteld zou worden. Ik belde daarom de doktersassistente met de vraag of ik een tijdelijke “vakantiepil” kon krijgen. Dat kon! Maar dan moest ik wel zeker weten dat ik niet zwanger was. Toen ze dat zei bedacht ik dat ik dan toch beter eerst even een test kon doen. Zo gezegd, zo gedaan. De test was positief! Ik heb mijn man snel wakker gemaakt om het te vertellen.
We wilden eerst op vakantie gaan zonder het aan iemand te vertellen en dan bij thuiskomst onze ouders inlichten en in een later stadium (na de eerste echo) naaste vrienden en familie op de hoogte brengen. Dat weekend was echter mijn schoonvader jarig en het viel zowel mijn moeder als schoonmoeder op dat er iets was. We hebben dus besloten het de dag voor we op vakantie gingen toch aan onze ouders te vertellen.

 

De dag voor de bruiloft van mijn schoonzus hebben we de eerste echo gehad en het aan broers en zussen verteld. Daarna naaste vrienden. Ik wilde wachten tot ik 12 weken was met vertellen op mijn werk. Ik was echter zo misselijk, dat ik na de vakantie veel moeite had met het opstarten van het nieuwe schooljaar. Daarom heb ik het ook best vroeg verteld op mijn werk. Na de termijnecho met 12 weken hebben we het gewoon aan iedereen verteld die het horen wilde.

 

Ik was niet van plan het nieuws op facebook te zetten. Nu was het echter zo dat sommige mensen mij niet durfden te feliciteren omdat ze het idee hadden dat ik het misschien nog wel niet bekend wilde hebben. Uiteindelijk werd ik zo moe van de blikken en bizarre vragen dat ik met 20 weken een “statusupdate: zwanger.” heb geplaatst. Dat is ook wel een beetje hoe ik ben. To the point.

 

Hoe verliep je eerste zwangerschap? 

In het begin was ik erg misselijk. Gelukkig ging dit met een week of 16 over.

Met 12 weken kreeg ik al last van bekkeninstabiliteit en moest ik het rustiger aan gaan doen. Ik werkte destijds 5 dagen en ben al snel naar 4 dagen werken gegaan. 4 weken voor ik met verlof zou gaan ben ik naar 3 dagen werken gegaan. Dat voelde voor mij als falen maar het was fysiek echt nodig om mijn rust te nemen. Ik heb het echt nodig gehad dat mijn fysio, verloskundige en arbo op de rem trapten.

 

Wat vond je het leukste aan zwanger zijn?

Het feit dat er leven in mij groeide vond ik heel bijzonder. Vooral toen ik bewegingen ging voelen. Geweldig!

 

Wat vond je het stomste aan zwanger zijn?

Mijn bekkeninstabiliteit was vreselijk. Ik heb enorm veel pijn gehad en moest heel erg opletten wat ik wel en niet kon, dat is niets voor mij.

 

Wist je het geslacht van je kindje? 

Toen we wisten dat ik zwanger was gaf mijn man direct aan dat hij het leuk zou vinden als het geslacht een verrassing bleef. Ik vond dat zelf eerst wel lastig, wilde graag weten wat het zou gaan worden. Hij wilde dat absoluut niet. Op een gegeven moment zei hij dat ik het dan wel mocht weten maar hij wilde dat niet weten. Toen heb ik besloten dat ik dan graag wilde dat het voor iedereen, ook voor mij, een verrassing was. Uiteindelijk wisten we pas 5 a 10 minuten na de geboorte dat het een meisje was. Daar waren we helemaal nog niet mee bezig op dat moment.

 

Hoe keek je tegen de bevalling aan? 

Ik vond het lastig me daar een voorstelling bij te maken en was vooral bang dat het allemaal heel lang zou gaan duren. Om eerlijk te zijn ben ik niet heel erg met die bevalling bezig geweest. Ik sta nogal nuchter in het leven en had een beetje de instelling dat als iedereen het kan, ik het ook wel zou kunnen.

 

De bevalling

Het was tweede paasdag en het regende heel erg. Ik was die week begonnen met een geboortebord voor in de tuin (we wilden er een huren maar ik besloot er toch zelf een te maken). Mijn man en ik zijn verf gaan halen en in de bouwmarkt kreeg in ineens wat last van mijn rug. Eenmaal thuis zijn we lekker aan het schilderen gegaan en hebben we het bord, op de naam na (want die wisten we ook nog niet) afgemaakt. We zijn laat gaan eten en daarna wilden we lekker een filmpje kijken. Na het eten had ik toch wel veel last van mijn rug en had ik het gevoel dat de pijn kwam en ging. Op aanraden van mijn man ben ik rond 20.30 onder de douche gaan staan en uiteindelijk gaan zitten. Het nare gevoel in mijn rug werd steeds erger en ineens vroeg ik me af of dit misschien rugweeën waren. Ik heb mijn man de verloskundige laten bellen rond 22.15. Toen de verloskundige kwam was voor haar wel duidelijk dat ik midden in mijn weeën, voornamelijk rugweeën dus, zat en dat de bevalling begonnen was. Op dat moment had ik 3 cm. onstluiting en spraken we af dat de verloskundige na een uur of 3 weer terug zou komen in de hoop dat het dan wat gevorderd zou zijn zodat we ons klaar konden maken voor de rit naar het ziekenhuis, want daar wild eik bevallen. Nadat de verloskundige wegging ging het heel snel en volgden de weeën elkaar in rap tempo op. Ik heb uiteindelijk mijn man om 23.15 weer laten bellen. De verloskundige kwam en zag dat het snel ging. Ik was binnen 45 minuten van 3 naar 8 cm gegaan en de verloskundige vroeg of ik het nog zag zitten om naar het ziekenhuis te gaan. Controlfreak als ik ben wilde ik perse naar het ziekenhuis maar was ik tegelijk ook ongerust op dat wel zou gaan lukken.

 

 

Met veel moeite heb ik me in een stel kleren gehesen en ben ik met mijn man in de auto gestapt. Mijn broek vol met kraamverband en een kraammatje op de stoel voor het geval mijn vliezen zouden breken of de bevalling toch ineens zou beginnen. Bij het ziekenhuis aangekomen stond er al iemand klaar met een rolstoel om mijn  naar binnen te rijden. We moesten naar de 4^e verdieping en ook nog eens helemaal naar het einde van de gang.

Alsof mijn lichaam wist dat het nu goed was braken mijn vliezen zodra we de drempel van de verloskamer over waren. Inmiddels had ik volledige ontsluiting en was het 01.15 uur. Ik ben op het bed gaan liggen, de verloskundig een kraamhulp hebben alles klaargelegd en toen mocht ik beginnen met persen.

Ik weet nog goed dat ik daar geen zin in had. Het ging allemaal zo snel, ik wilde gewoon even pauze! Even ademhalen! Even rustig wat drinken ofzo. Daar was geen tijd voor, persen moest ik. En dat deed ik. Om 01.40 was ze daar! Ze werd op mij gelegd met een lekkere warme deken over ons heen.

De kraamhulp (van het ziekenhuis) vroeg ons “Wie is er zojuist geboren?”. We keken elkaar aan en begonnen te lachen. We wisten namelijk niet eens of het een jongetje of meisje was. Na een korte blik van de verloskundige was daar het antwoord: Loïs was geboren!